Runaway From The Labyrinth (Run Away Trilogy #1)

Chapter 52

Chapter 52

"Bitiwan mo ko," sabi ko pero mas lalo lang niyang hinigpitan ang pagkakayakap sakin.

Pilit akong kumawala sa hawak niya pero hinihingal na ako kakapumiglas wala pa ring nangyari.

"Mapapagod ka lang," he said as he sniffed my neck, it give me chills down my spine.

Napagod na ako kakapumiglas kaya binalewala ko nalang siya, he's like a leech who is hard to shake off.

I sat on the sofa, sumunod din naman siya naupo siya sa gilid ko habang nakayakap pa rin sakin. I nudge him but he won't budge.

I just turned on the tv and browse for a horror movie pero mukhang wrong move ata ang ginawa ko.

"Shit!"

"Ack-k, w-wag mo kong s-sakalin!" I continuously tap his shoulder para luwagan nya ang pagkakasakal sakin.

Ubo ako nang ubo. He's killing me!

He's afraid of horror movies kaya wrong move talaga yung ginawa ko, mas lalo lang siyang dumikit sakin! At sakto pang may multo yung scene!

Inis akong napabuntong hininga at tumayo upang kumuha ng tubig di ko kakayanin mabuhay nang may palaging nakasunod sakin na parang buntot.

"Yumi." Pilit niyang pinatatag ang boses niya but he's pale, parang ilang gluta ang nalunok niya. I gave him a glass of water at kinuha naman niya ito habang nanginginig ang kanyang mga kamay.

Di takot humawak nang baril pero takot sa mga multo na di naman lumalabas sa tv.

"Seriously, Xionus?" I muttered aloud pero di niya ako binalingan ng ni isang tingin, patuloy lang siyang uminom ng tubig.

He's chickening just because of that, totoo bang kasali to sa mafia o gang o kung ano mang tawag nila dun?

But he's cute. Di ko akalain na makikita ko pa tong muli, yung takot niyang mukha habang nakayakap sakin.

He's like an innocent child in my arms, trembling with fear just because of a movie.

Napatawa naman ako. Napatigil ako nang makita ang gulat na mukha ni Xionus, para siyang nakakita ng multo.

"N-nasaniban k-ka ba-"

Mas lalo akong tumawa nang malakas na parang nasaniban, ginulo-gulo ko pa ang buhok ko at pinaikot-ikot ang mga ko na parang kakalabas ko lang sa mental.

Sekreto akong napangisi nang lumayo siya sa kinatatayuan ko. Bat ngayon ko lang to naisip?

Fear is evident on his face. Parang anong oras ay tatakbo na sya upang humingi nang tulong. Mas lalo akong ginanahan umacting na parang baliw.

"HAHAHA!" I pointed at him.

Parang matatae at maiihi na siya, laughtrip talaga ang mukha niya, tawang tawa na ako at di na makahinga sa kakatawa.

At di na niya napigilan, tumakbo siya papunta sa living room, iniwan ako na tumatawa sa kitchen.

Nakahawak ako sa tiyan ko habang malakas na humalakhak, I can't forget his funny face sana vinideo ko yun.

"O-oh my god." Di pa rin ako tumitigil sa pagtawa hanggang sa makarating ako sa living room.

He was throwing me death glares pero tumatawa pa din ako habang pinapahid ang luha sa gilid ng mata ko.

"Sana vinideo ko yun, viral ka sana ngayon."

"Shut up." He's pouting, kinda cute.

"Pikon!" I made a silly face para asarin siya.