Runaway From The Labyrinth (Run Away Trilogy #1)

Chapter 53

Chapter 53

I was awakened when I heard a bunch of noises. They were arguing.

"Anong ginawa mo sakanya!" I heard a familiar voice.

"She was-" sabi ng isang lalaki na pamilyar din ang boses.

"It's all your fault!"

"She's awake!" someone announced and I just saw myself surrounded by people, at napakalapit ng kanilang mga mukha.

May nagtutulakan pa.

"Oh my god! Give her space idiots, di sya makakahinga!" sigaw ni Zel, sakanya pala yung boses kanina.

"Are you okay? May masakit ba sayo? Sinaktan ka ba ng lalaking yun? Sabihin mo lang sakin, ipapapatay ko to!" galit na litanya niya habang pinupukulan ng masamang tingin si Xionus, habang si Xionus naman ay walang pake sa pinagsasabi ni Zel.

Umiling lang ako at napahinga naman sya ng maluwag.

Pinilit kong umupo at inalalayan naman nila ako.

"You need to rest more." Sabi ni Xionus. Nag-aalala siya.

"You're the one who need to rest, rest forever on a coffin." Zel glared at her. Napangiwi nalang ako.

"I'm hungry." Pagpuputol ko sa away nila.

"Here, I brought food." Sabi naman ni Phoenix.

Agad naman nilang hinanda ang mesa at nilagay ito sa harapan ko. Agad akong kumain nang hindi man lang nagsasalita, parang ilang araw akong walang kain dahil sa gutom na nararamdaman ko.

Ramdam ko ang titig nilang lahat.

"Ilang oras akong tulog?" tanong ko habang sumusubo pa rin ng pagkain.

"Hindi oras Yumi, araw. Dalawang araw kang tulog." Nalunok ko agad ang pagkain dahil sa sinabi ni Trevor dahilan para mabulunan ako.

Agad din naman nila akong nilahadan ng tubig.

"A-ano? Jinojoke time nyo ba ako." Peke pa akong tumawa pero napatigil ako nang makita ang mga seryoso nilang mga mukha.

"Ang sabi ng doctor dahil daw ito sa stress at fatigue. Sobrang nag alala kami sayo." Sabi naman ni Zel at tumango naman sila. Alam kong totoo ang sinasabi nila.

"I'm sorry for making you all worry."

Suddenly my heart skip a beat. Di ko akalain na may mga tao pa palang may pake sakin. Simula nang iwan ako ng mga magulang ko, naging mag-isa ako. I felt so lonely that I push all the people away from me.

Nangilid ang luha sa mga mata ko.

I look at them one by one. It only have been months, yet I feel so close to them.

Parang kailan lang nang puno ng paghuhusga ang pinupukol ko na tingin sa kanila tas ngayon sila na ang pinagkakatiwalaan ko ng lahat kahit buhay ko.

Napangiti nalang ako. Ako ata ang pinakaswerteng tao dahil nakilala ko sila. I've know them, their pure and good hearts.

"Yumi." Tawag sakin ni Xionus. Nagtanguan naman sila at iniwan kaming dalawa sa loob ng room.

"Thank you for saving me, again." I sincerely said. Nakayuko ang ulo ko, nahihiya akong tignan sya sa mata.

Nagulat ako nang makaramdam nang mga braso na yumakap sakin. I hugged him back. I felt a kiss on my head.

"I'm glad you're safe." He whispered.

We remain on that position for five minutes, without anyone uttering a word, only our heartbeats, speak for each other.

"I love you. I'll get your trust again."