Runaway From The Labyrinth (Run Away Trilogy #1)

Chapter 26

Chapter 26

I heard a knock on the door. Gusto ko itong daluhan but I can't take over myself. Pilit pinipigilan ng isa kung kamay ang kabila kong kamay na may hawak sa kutsilyo. Nanginginig ito.

Tears are flowing down my face. The knock gets even louder. I gritted my teeth. I heard my name from someone pero di ko padin maigalaw ang paa ko.

My consciousness is drifting away from me. Before I closed my eyes, I heard someone calling my name and a silhouette of a guy. I wanted to scream for help, but it is now too late.

"Yumi." Narinig ko ang isang pamilyar na boses bago ako mawalan ng malay.

.

Dahan dahang nagmulat ang aking mga mata at bumungad sakin ang puting kisame. Nang igalaw ko ang aking mga kamay ay nakaramdam ako ng hapdi.

Ah, I wounded myself.

Lumingon ako sa gilid at nagtaka na wala namang taong nandito. I'm really sure that someone rescued me, I even heard a familiar voice. Did I just hallucinate?

Naiiling nalang ako. Biglang may lumapit saking doktor at sinabi ang kalagayan ko may fatigue lang daw ako dulot ng stress at kulang sa tulog. Sinabi din niya na di naman masyadong malalim ang sugat ko sa pulsuhan kaya di gaanong nagkaroon ng complications.

I'm afraid. I'm afraid of myself. Baka magulat nalang ako na ako ang papatay sa sarili ko. I'm literally killing myself. Damn, I'm going insane.

Gusto kong patayin ang sarili ko but a half of me didn't want to. Ang gulo. Napakagulo.

Napasapo nalang ako sa aking mukha.

Pero di talaga mawala saking isipan ang huling sinabi ng doctor.

"Buti nalang at may naghatid sayo dito iha."

Who? I remembered a silhouette of a certain guy but I can't distinguish who he is. But all I can say is the familiar scent of his pero di ako sigurado kung siya ba talaga. Bat nya naman ako pupuntahan doon?

Napahawak ako sa ulo ko nang bigla nalang itong kumirot. Napasabunot ako sa buhok ko nang di ko na makayanan ang sakit.

"Aahhhhh!" sigaw ko dahilan para maagaw ko ang atensyon ng mga nurse at doctor dahilan para magmadali silang lumapit sakin.

Vague scenes are flashing in my mind dahilan para mamulat ko ang aking mga mata. Pilit akong nanlaban sa hawak ng mga doktor at nurse at lumayo naman sila.

Umabot ng isang oras ang pagkirot ng ulo ko. Nang matapos ako, paos na ako at habol ko ang aking hininga ko habang nakatitig sa kawalan.

What was that?

Anong nangyayari sakin? Bat nagkakaganito? Bigla akong napahawak sa pisngi nang maramdaman ang basa dito. Napaiyak na pala ako.

Pilit nilang iginigiit na magpascan sa ulo ko pero mas nagpumilit ako na okay lang ako. Sinabi ko nalang na nag iinarte lang ako. Agad kong binayaran ang bill nang hospital ko at malamyang naglakad papalabas.

"Yumi!" I heard someone call my name at napahinto ako.

"I'll drive you home. Delikado kung mag isa ka lang, baka mapano ka ulit." Agad ko naman syang nilingon.

"I said leave me alone. Don't ever come near me again!" sabi ko sabay talikod at lakad ng mabilis.

Pilit nya kong pinapatigil sa pamamagitan nang paghawak nang braso ko pero di ako nagpatinag.

"If this is about Zel, don't mind her." Dali akong napalingon sa sinabi nya and I mockingly laughed at him.

"Can you hear yourself? Bestfriend ko si Zel, Khael!" Napasapo nalang ako sa ulo ko.