Runaway From The Labyrinth (Run Away Trilogy #1)

Chapter 54

Chapter 54

"Hoy!" I poked his face while pouting.

"Sorry na oh." Dagdag ko pa.

He just avoided my gaze at bahagyang itinakwil ang kamay ko palayo sa kaniya. We are now lying down on bed. Hanggang ngayon ay ayaw niya pa rin akong pansinin. Masiyadong dinidibdib ang pagtawa ko sa kwento niya.

Napairap na lang ako.

"Edi bahala ka." Tumalikod ako mula sa kaniya at ilang minuto nagpa-walang kibo.

Napangiti ako nang maramdaman ang biglang pag-galaw ng kama at ang pagpulupot ng matigas na sa tiyan ko.

"Yumi..." He called, but I didn't budge.

Ang kaninang ngiti sa mga labi ay nawala at napalitan ng bahagyang paguwang nang maramdaman ko ang mainit niyang hininga sa batok ko. Nakikiliti ako kaya hindi ko napigilang mapaharap sa kaniya.

"Xionus—"

Napatigil at nanlaki ang mata ko nang mapagtanto kung gaano kalapit ang mukha naming dalawa. Umatras ako pero mabilis niyang hinapit ang beywang ko papalapit sa kaniya, dahilan para mas lalo akong matulala.

I blushed. Hindi ako sanay sa posisyon naming dalawa. It's like anytime, our nose would clash.

Maduduling na ako sa lapit ng aming mukha kaya umiwas ako ng tingin, pero mas lalo siyang lumapit sa akin kaya napatingin ako sa kaniya.

"Sleep."

"H-ha?" Nauutal kong tanong, nanunuyo na ata ang lalamunan ko dahil sa lalaking 'to!

"I said, sleep. Ayokong mapuyat ka." He then closed his eyes.

"In this p-position?" Bahagya akong nagulat nang mabilis siyang napadilat at diretsong tumingin sa akin. Bakit? May mali ba sa tanong ko? It's uncomfortable di ko alam kung makakatulog ba talaga ako. Di ko mapigilan ang malakas na pagtibok ng puso ko.

"Ayaw mo?"

"H-hindi naman sa ayaw pero—"

"Then sleep." Pagputol niya.

Gusto ko siyang kotongan dahil sa sinabi niya pero nakapikit na siya. Habang nakatitig sa kaniya ay hindi ko maiwasang mapahanga sa mukha niya.

He has this angelic face that is opposite from his personality. Hindi mo aakalaing makakapatay siya ng tao dahil sa kainosentehan ng mukha niya.

It's like his face is just a mask to hide his true identity. A mere disguise.

Wala sa sarili kong hinawi ang kaunting buhok na tumatabon sa mga mata niya, I froze when he suddenly flinched at napahinga nang maluwag nang hindi naman siya nagising.

"Am I lucky or unfortunate to like someone like you?" Pabulong kong tanong sa sarili ko.

Yet I smiled, I already know the answer of that silly question of mine. I'm lucky. He's the only one that remained in my life.

I kissed him on his forehead before I closed my eyes with a smile on my lips.

Hoping that this happiness would last. I suddenly felt scared, this happiness I'm feeling right now, I know this would turn to pain, but hopefully, the world would let me cherish this.

I tightened my embrace to him, tipong ayaw kong mawala siya sa tabi ko. And I gradually fell asleep.

I automatically smiled when I saw his face first thing in the morning.

"Such a sleepyhead." Bulong ko at marahang ginulo ang buhok niya. He didn't even budge.

Akmang babangon na ako when his hug suddenly tightened, not allowing me to move further.