Nefret (Zoraki Evlilik)

15. Bölüm •Anne

15. Bölüm ❝Anne❞

✨

Bir çığlık. Yeri göğü inleten bir çığlık kalbime bir hançer misali saplanıp benliğimi darmaduman etti. Cihan'ın kadının sesini duyduktan sonra attığı çığlığın bin bir kat daha fazlası şu an benim içimden kopup gidiyordu

Bu kadın kimdi? Cihan kadını görünce neden bu hale gelmişti?

Cihan'ın dudaklarından bir çığlık daha kopunca gözlerimi kadından çekip yerde çırpınan Cihan'a baktım. Ayaklarını taşlı toprağa vuruyor deli gibi siyah saçlarını çekiştiriyordu. Kadın Cihan'a doğru eğildiğinde kendime gelip koşarak onların yanına gittim. Koşarken siyah tülbentim başımdan kayıp yeri boylamış, kahverengi uzun saçlarım özgürlüğüne kavuşmuştu. Kadının Cihan'a uzatmak için kaldırdığı elini havada yakalayıp avcuma hapsettim. Cihan'sa hala yerde ürkek bir kuş gibi çırpınıyordu

''Kimsiniz siz!?'' kadın yüzündeki asil ifadeyle bana döndü

''Asıl sen kimsin?'' avucumdaki elini sıktım

''Ben Cihan'ın eşiyim! Söyleyin ne yaptınız kocama!?'' kadın parıldayan ela gözlerini gözlerime dikti

''Eşi mi?''

''Evet!'' cenazedeki herkes bir yerde çırpınan Cihan'a bir de bana ve karşımda ki kadına bakıyordu

''Ben Cihan'ın annesiyim'' anne sözcüğü kadının dudaklarından dökülür dökülmez Cihan bir çığlık daha kopardı. O an her şeyi anladım. Cihan annesinden nefret ediyordu çünkü annesi ona geçmişte çok kötü şeyler yaşatmıştı. Cihan tüm kadınlardan nefret ediyordu çünkü annesi onun geçmişini mahvetmişti

''Ne?'' diyebildim sadece. Bu kadın Cihan'ın yerde çırpınmasına ve bilmediğim daha birçok şeye sebep olmuştu. Kadının elini sertçe ittim

''Gidin buradan!'' kadın yüzünde ki sarsılmaz ifadesiyle bana yaklaştı

''Oğlumu görmeye geldim'' Cihan bir çığlık daha kopardı. Sanırım bu kadın anne, oğlum gibi kelimeler kurduğu içindi Cihan'ın çığlık sebepleri

''Kesin sesinizi! Gidin buradan!'' deyip kadını bir daha ittim ve yerde çırpınan Cihan'ın yanına gittim. Siyah saçları yumak yumak olmuş avucunun içinde duruyordu. Onu yerden kaldırmaya çalıştım ama bana engel olup toprakla birleşmek istercesine kendini daha çok yere bastırdı

''Cihan benim Cemre'' beni duymuyormuş gibi saçlarını çekiştirmeye devam etti. Cihan'ın yanına gidip tekrar kadının yanına gittim

''Size gidin buradan dedim! Cihan'a zarar veriyorsunuz!'' kadın beni hiç umursamayarak Cihan'ın yanına eğildiğinde Cihan onu görür görmez ayağa kalkıp mezarlığın ilerisine doğru koşmaya başladı

''Cihan bekle!'' diye bağırdım arkasından ama beni dinlemeyip koşmaya devam etti. Cemaate döndüm

''Bu kadın-'' kadın sözümü kesti

''Çiçek'' nefretle baktım yüzüne

''Bu kadın bir daha bu mezarlığa girmeyecek! Götürün onu buradan! Duydunuz mu beni? GÖTÜRÜN!'' diye bağırıp Cihan'ın peşinden koşmaya başladım. Göz ucuyla arkama baktığımda cenazeye katılan Osman amcanın abisi ve birkaç kişi daha Çiçek denen kadını mezarlıktan dışarıya çıkarıyorlardı

Sonunda mezarlığın sonuna kadar koştuğumda Cihan'ı köşede bir çeşmenin başında otururken buldum

''Cihan?'' sesimi duyunca irkildi.