Nefret (Zoraki Evlilik)

2. Bölüm •Kumarhane

2. Bölüm ❝Kumarhane❞

✨

Sabah ablamın adımı seslenmesiyle uyandım. Kendimi oldukça bitkin hissediyordum. Yaşama sevincim kalmamıştı. Sadece kuruyan bir yaprak gibi oradan oraya savruluyordum.

''Babam çağırıyor seni'' Derin bir nefes aldım ve önce elimi yüzümü yıkayıp sonra babamın yanına gittim. Ablamda bana güç vermek istercesine yanıma oturmuştu

''Osman aradı biraz önce'' nefesimi tuttum. İnşallah adamın oğlu evlenmeyi kabul etmemiştir

''Oğlu evlenmeyi kabul etmiş'' babamın söylediği cümle bir hançer misali kalbime saplanıp beni derin bir acıya boğdu

''Yarın seni istemeye gelecekler'' hiçbir şey demeden oturduğum koltuktan kalktım ve kendimi odaya kilitleyip yine gözyaşlarına boğuldum. Göz göre göre hiç tanımadığım bir adamla evlenecektim

''Cemre aç kapıyı ablacığım!'' Ablam bir yandan kapıma vuruyor diğer yandansa kapıyı açmam için bana sesleniyordu

''Cemre sana diyorum!'' yataktan kalkıp ablama kapıyı açtım.

''Ağlama canım'' ablam yine beni teselli etmek için önce gözyaşlarımı sildi sonrada bana sıkıca sarılıp kapıyı ardımızdan kapattı

''Abla resmen hiç tanımadığım bir adamla evleneceğim'' ablamın dizine yatıp içimde ki acıyı bir bir ona anlatmaya başladım

''Cemre ağlama bir tanem'' deyip saçlarımı okşamaya başladı ablam

''Nasıl ağlamayayım abla? Baba mı duymadın mı? Yarın istemeye geleceklermiş beni'' ablam derin bir nefes aldı

''İyi yönlerini düşün. Annemle babamdan kurtulacaksın ve kendi evinin hanımı olacaksın''

''O evde hiç tanımadığım bir adamla yaşayacağım ama!'' gözyaşlarıma tezat sesim sert çıkmıştı

''Cemre bir kez olsun ön yargılı davranmayı bırakıp bardağın dolu tarafından baksan?''

''Ortada bir bardak mı var abla? Hem o adam neden benimle evlenmeyi kabul etti ki? Beni tanımıyor bile!'' ablam gözlerini devirdi

''Cemre Osman denen adam Çağrı'nın borcu için bize para verdi. Demek ki bunlar zengin. En azından yokluk çekmeyeceksin ablacığım'' göğsüm acıyla ezildi

''Ama evliliğim bir aşk evliliği olmayacak abla! Aşk veya huzur olmadıktan sonra para olsa kaç yazar?'' ablam beni dizinden kaldırıp yüzümü avuçladı

''Dediklerimi en azından düşün Cemre'' deyip alnımı öptü ve beni odamda dertlerimle baş başa bıraktı. Adamın varlıklı olması umurumda bile değildi. Ben sadece beni sevebilecek birini istiyordum ve artık bu imkansızdı. Bu zamana kadar kimse bana istemediğim bir şeyi yaptıramamıştı çünkü hep karşı çıkmıştım ama artık buraya kadardı. Ablam bazı noktalarda haklıydı. En azından annemle babamın eziyetinden kurtulacaktım.

...

Öğlene doğru ablam beni yatağımdan zorla kaldırıp yarın ki isteme merasimi için beni alışverişe çıkardı

''Cemre bak şu elbise tam senlik'' ablamın gösterdiği elbiseye bakıp omuzlarımı silktim. Zoraki evlendiğim adam için süslenip püslenecek değildim.

''Cemre niye böyle yapıyorsun ablacığım?'' buğulanmış gözlerimle ablama baktım

''Neden süslenip püsleneyim abla? Sanki güle oynaya varacağım o adama!'' ablam elini omzuma koydu