Nefret (Zoraki Evlilik)

26. Bölüm •Kalp Kırıklıkları

26. Bölüm ''Kalp Kırıklıkları''

✨

Ciğerlerime dolap taşan kokuyla gözlerimi araladığımda karşılaştığım manzara paha biçilemez derece güzeldi. Cihan hala aynı pozisyonda bir kedi gibi mışıl mışıl uyuyordu. Günler sonra ilk defa mutlulukla açmıştım gözlerimi.

''Cihan'' adını söyler söylemez mavi gözlerini araladı

''Günaydın'' deyip yanağıma bir öpücük kondurdu

''Günaydın'' deyip bende onu yanağından öptüm. Gülümsedi

''Ben doktorunla konuşup geleceğim. Sakın ayağa kalkma!'' diye bir uyarıda bulunup odadan çıktı. Arkasından gülümsedim. Yatakta biraz doğruldum ve uzun saçlarımı komodinin üzerinde duran lastikle tepeden bir topuz yaptım. Bir süre sonra Cihan'la doktorum odaya gelmişti.

''Merhaba Cemre Hanım''

''Merhaba''

''Elinizdeki eziğin nasıl olduğunu söylemenizi istiyorum sizden'' bu adam neden takmıştı bu kadar elimdeki eziğe?

''Bilmiyor-'' Cihan sertçe lafımı kesti

''Annem ayağıyla elinin üzerine basmış''  doktor ufak bir şaşkınlık yaşasa da hemen kendini toparlayıp elindeki küçük not defterine bir şeyler yazdıktan sonra tekrardan bize döndü

''Bugün taburcu olabilirsiniz, geçmiş olsun'' deyip odadan çıktı. Cihan yatağımın başında duran dolabın yanına gidip birkaç parça kıyafet çıkarıp yatağımın üzerine koydu

''Yardım ister misin?''

''Hayır ben hallederim'' saçlarını karıştırdı

''Tamam ben kapının önündeyim'' deyip dışarıya çıktı Cihan. En son üzerimde kana bulanmış tişörtüm ve kot pantolonum vardı. Yatağın üzerindeki kıyafetler yeniydi. Sanırım Cihan veya ablam getirmişti. Hastane elbisesini üzerimden çıkarıp temiz siyah tişörtü ve siyah eşofman altımı giyip Cihan'ın kantinden aldığı hastane terliklerini ayağıma geçirdim. Hazır olduğumda odadan çıktım. Ablam beni gördüğünde tekrar yanıma gelip bana bir kez daha sarıldı

''Abla, annemler beni merak etti mi? Beni hiç aradılar mı?'' Çağrı beni ablamdan ayırıp kendine çekerek bana sarıldı

''Ben aradım, ablan aradı, kocan aradı. Yetmez mi kız? Boş ver sen annemleri'' sorumun cevabını almıştım. Annemle babam beni hiç merak etmemiş, bir kez olsun bile aramamışlardı

''Cemre, kız Cihan bana çok sinirlendi biliyor musun? Senin için neredeyse bir birimize giriyorduk'' dedi Çağrı. Moralimi düzeltip beni güldürmeye çalışıyordu. Çağrı'nın yüzündeki yaraları inceledim. Gerçekten Cihan'la birbirlerine girmiş olmalıydılar. 

''Hadi gidelim!'' deyip elimi tuttu Cihan ve beni peşinden sürükleyerek hastaneden çıkardı. Ablamla Çağrı'da arkamızdan çıktığında hep birlikte arabaya bindik

''Cihan''

''Efendim?''

''Annemle babamın yanına gitmek istiyorum''

''Hayır!'' dedi kesin bir dille. Sinirlendiğinde hep yaptığı gibi dişlerini sıkmış, öfkeden direksiyonu sıktığı parmak boğumları bembeyaz olmuştu.

''Lütfen Cihan''

''Hayır dedim Cemre sus!''

''Sadece onlara söylemek istediğim birkaç şey var. Onlarla yüzleşmek istiyorum Cihan. Söyleyeceklerimi söyleyip giderim sende yanımda olursun. Ablamla Çağrı'da burada zaten, lütfen'' derin bir nefes aldı