Nefret (Zoraki Evlilik)

40. Bölüm •Tilki

40. Bölüm ''Tilki''

Cihan Ayvazoğlu

✨

Çıldırmak üzereydim. Cemre'yi ilk aradığımda aramamı meşgule almıştı şimdiyse telefonu tamamen kapalıydı.

''Abi bir sakin ol ya!''

''Sakin falan olamam Volkan!'' Volkan ofladı.

''Paranoya yapıyorsun'' Volkan Cemre'nin başına gelenleri biliyordu ve Cemre'ye ne kadar dikkat ettiğimde biliyordu.

''Başlatma lan paranoyana! Bir saat oldu! Hala ulaşamıyorum Cemre'ye. Kafayı yiyeceğim!'' Volkan oturduğu koltuktan kalkıp yanıma geldi.

''Telefonuna sızalım mı yine?''

''Ne?''

''Cemre kaçırıldığında yaptığımız gibi Cemre'nin telefonuna sızalım mı diyorum. Belki işimize yarayacak bir bilgi çıkar'' başımı salladım. Şu an yapacağımız her şey bizi çıkmaz sokaktan kurtarabilirdi.

Volkan'la ayakkabılarımızı giydikten sonra evden çıktık. Araba süremeyecek halde olduğum için Volkan kendi arabasına geçip sürücü koltuğuna oturdu. Bende yanına oturunca Volkan arabayı çalıştırdı.

İş yerinde olanların etkisinden hala çıkmış değildim. Dudaklarımı koparıp atmak istiyordum. Zaten Cemre'ye de ulaşamıyordum. İyice çıkmaza sürüklenmiştim. Kesin bir şeyler olmuştu. İş yerimdeki olayla ilgili bir şeyler olmuştu!

''Bir şeyler oldu Volkan. Cemre beni asla habersiz bırakmaz. Ona ulaşamazsam delireceğimi biliyor. Zaten evden çıkarken şarjı yüzde yüzdü. Telefonun kapanması imkansız. Volkan kesin bir şey oldu!'' Volkan kısa bir anlığına bana bakıp tekrar yola odaklandı. Önümüzde iki saat sürecek uzun bir yolculuk vardı.

''Yine mi kaçırıldı diyorsun?''

''Hayır bu sefer kaçırılma değil'' deyip derin bir nefes aldım ve iş yerinde olanları bir bir anlatmaya başladım.

''Bugün dükkana Cemre'nin evlenmeden önce çalıştığı kafeden bir iş arkadaşı geldi. Kadın zaten bir tuhaftı ama müşteridir diye ses etmedim. Kadın aniden beni öptü ve gitti. Volkan kesin bu olayla ilgili bir şey oldu!'' Volkan şaşkınlık içinde dinledi anlattıklarımı.

''Abiciğim sen iyi misin? Kriz falan geçirmedin değil mi?''

''Geçirmedim'' dedim yalan söyleyerek ama o kadının dudakları dudaklarıma değdiği an ölecek gibi olmuştum

''İyi bari. Cemre bu olayı görmüş olabilir mi peki?''

''Sanmıyorum. Alış verişe gideceğim diye çıkmıştı evden. Alış verişe gideceği yer bizim dükkanla aynı yolda değil''

''Belki sana sürpriz yapmak için dükkana gelmiştir ve o ara sizi görmüştür?''

''Hayır gelse onu görürdüm. Geldiğini anlardım'' o kadar büyük bir aşkla bağlıydım ki Cemre'ye onun olduğu yerde bile atmosfer değişiyor, aldığım oksijen değişiyordu. Onun olduğu ortam daha bir güzelleşiyordu. Eğer dükkana gelseydi değişen atmosferden onun geldiğini anlardım. Gelmediğine adım kadar emindim.

''Sen öyle diyorsan öyledir'' deyip tekrardan yola odaklandı Volkan. Başımı cama yaslayıp güzel kadınımı düşünmeye başladım. Dün o kadar güzel şeyler yaşamıştık ki bugünün böyle olması çok canımı sıkıyordu. Neden bir gün mutlu olunca ertesi gün çıkmaza sürükleniyordum? Neden?