𝐓𝐔𝐅𝐀𝐍| 𝐁𝐱𝐁

46.

Düzenlemeden atıyorum. Keyifle okuyun.

Sabaha karşı evin bahçesinden içeri girdiklerinde ikisinin de dudağında küçük bir gülümseme vardı. Bütün gece Urfa'nın sokaklarını gezmiş, sokaklarda birbirlerine sokularak şehri keşfetmişlerdi.

"Bunu daha çok yapmalıyız." Baran, Tufan'a kısa bakış atarken. Urfa'nın bu kadar güzel olmasını beklememişti ama tarih kokan sokaklarını gezmek ve hep internette gördükleri yerleri gerçekte görmek bambaşka olmuştu.

Ayrıca Tufan ile bir sürü fotoğrafı olmuştu. Hayatı boyunca hiç bu kadar fotoğraf çekildiğini hatırlamıyordu. İnternete yüklemek için sabırsızlanıyordu.

"Günaydın çocuklar." Genç kadın bahçeye giren çocuklara kısa bakış attı.

"Günaydın anne." Genç kadın arka bahçeye geçerken ikiliye baktı.

"Tufan, arkadaşın dinlenirken senle şöyle bir hasret giderelim." Cevap beklemeden evin arka kısmına doğru yürüyerek gözden kayboldu.

"Bir sorun mu var?" Tufan, gözden kaybolan annesinin arkasından çatılı kaşlarla bakarken yavaşça Baran'a döndü.

"Sanmam. Dayım Rusya'daki olayı anlatmıştır." İçine bir kurt düşmüş olsa da okyanus gözlü oğlanı endişelendirmek istemedi. Eğilip alnına küçük bir öpücük kondurdu.

"Sen yukarı çık. Biraz uyu hatta, bende gelirim yarım saate."

"Tufan." Gözlerini kaçırdı. "Ya annen Bilge ile..."

"Sana bu olmayacak dedim." Dağılmış saçlarını okşadı. "Şimdi git ve güzelce uyu bende hemen ardından geleceğim."

Baran, yukarı çıkarken o da arka bahçeye ilerlemişti büyük sakinlikle. Bir şeyler olacaksa olsundu. Artık yorulmuştu olduğundan daha farklı davranmaya.

Geniş bahçede, uzun ağaçların altına konulmuş hasırdan oturma grubunda oturan annesine yöneldi. Kadının önüne konulmuş Türk kahvesinin keskin kokusunu alabiliyordu.

"Bütün gece evde değildiniz?"

"Acıkınca biraz dışarı çıktık. Hem bir iki güne döneceğiz, dönmeden biraz etrafı görmüş olduk."

"İlk defa birine bu kadar samimi yaklaştığını görüyorum."

"Beni tanımamışsın demek." Tekli sandalyeye çöktü. Sabah ayazı yüzünden üşüyordu. Bütün gece dışarda olmaları da buna nedendi. Ayrıca kaşındaki dikişin sızı başına vurmuştu.

"Dayın dün gece bana bir şeyler anlattı." Yanına koyduğu telefonu açıp oğlunun karşısına gelecek şekilde sehpaya koydu.

Tufan, telefona kısa bakış attı. Tamda tahmin ettiği gibi annesi öğrenmişti. Okul sayfasında kaldırdığını düşündüğü fotoğraf karşındaydı. Annesi fotoğrafı kaydırdığında Baran'ın sosyal medyada paylaştığı fotoğraf döküldü önüne.

"Bu konularda pek bir şey bilmem. Cahilliğime ver ama bunun doğru olduğunu düşünüyor musun?" Oğlunun gözlerine baktı. Ama gözlere boş bir perde çekilmişti.

Tufan, çocukken nasılsa şimdide öyleydi. Soğuk, sessiz ve her şeyi kendi yapan o çocuktu.

"Babamı sevmek yanlış geliyor muydu?"

"Hayır, onu sevmek en doğru şeydi." Gülümsedi. Rahmetli kocası bu dünya da başına gelen en iyi şeydi. Boşanmış olsalar da adam bir kez bile sırt dönmemişti kadına. Yaşadığı yerde boşanma büyük olaydı, kadın olduğundan daha farklı bakılırdı ama kocası sayesinde bir kere başı yere eğilmemişti.