𝐓𝐔𝐅𝐀𝐍| 𝐁𝐱𝐁

14.

Keyifle okuyun...

Tufan öfke ve telaşla Baran'a ilerlediğinde gözlerini diğer iki adamdan da ayırılmamıştı. Yerde duran Baran'a eğilip ayağa kaldırdı. Yüzüne kısa bakış attı. "İyi misin?" Dudağı patlamış, elmacık kemiğinde hafif morluk oluşmuştu.

Başını salladı minnetle, okyanus mavileri kızarmış, dalgalarını çekmişti. Tufan, arkasına aldı oğlanı.

"Hayrola?" Adamlara baktı. Biri umursamazca geride duruyor. Diğeri ise öfkeyle her an üzerine atlayacakmış gibi duruyordu.
Ama Tufanın iri bedeninden de çekindiği için bir türlü atılamamıştı. "Çekil. Arkandaki benim oğlum"

"Oğlun diye vurma hakkın mı var sanıyorsun?" Alayla baktı adama, olanların birazını duymuştu. Adamı öldürmemesinin en büyük sebebi arkasında titreyen çocuktu. Elini uzattı arkasına doğru, Baran, uzatılan ele büyük bir ihtiyaçla tutunmuştu

"Altına girdiğin piç bu mu? Anan bu yüzden mi evde dört dönüyor sabahtan beri?"

"Adam akıllı konuş" Baran başını yasladı geniş sırtına, babasının ibne dediği için mi doğru konuş demişti acaba? eşcinsel olduğunu kabul etmiyor muydu?

"Konuşmazsam ne olur?" Gülerek arkasında duran kardeşine baktı. "Görüyor musun küçük piçi..." Tufan sinirine hâkim olmadan yumruğunu adamın suratına geçirdi. Yerinden gram hareket etmemiş, enerji bile sarf etmemişti.

Baran un çuvalı gibi yığılan babasına baktığında dudakları aralandı. Adam yerde baygın duruyordu ki Tufan'ın o kadar sert vurduğunu hissetmemişti bile ama demek ki öfkesini göstermeden, çaba harcamadan uygulayanlardandı.

"Ambulans arasan iyi olur." Şaşkınlık ve korkuyla ayakta dikilen adama seslendikten sonra, Baran'ın yerde duran çantası alıp genç adamın elini bırakmadan sokaktan çıktı.

Tufan, daha önce ona atılan adrese ilerlerken arkasında hala şaşkınlık kokusunu aldığı Baran'ı sürüklüyordu. Öfkeliydi. kasılan bedeninden, sert adamlarından bunu anlayabiliyordu.

"Tufan?" İri yarı adamın sırtından ayırmadı gözlerini. Acaba ondan nefret ediyor muydu? Ya ondan iğreniyorsa? İğrenseydi elimi tutmazdı diye düşündü. İçini saran korkuyla durdu. "Tufan!" Sesi biraz daha kararlı çıktı.

"Evet?" Tufan, durup önüne geçen okyanus mavisi gözlere baktı. O gözlerde korku dalgalarla çırpınıyordu.

"Ben... ben şey." Kaşları çatılıydı. 19 yaşında değil de 6 yaşında vazoyu kıran bir oğlan gibiydi. Tufan, olayın ciddiyetinde olmasaydı bu durumda gülümsemekten geri kalmazdı.

"Sen ney?"

"Ben eşcinselim" Tufan'ın yüzüne baktı ama genç adam ne bir tepki vermiş ne de bir hareket yapmıştı.

"Acıktım ben, yemeğe davet ettin ama sokak ortasında sohbet ediyorsun." Burun kıvırdı. İfadesiz yüzünde sevimli bir ifade olmuştu.

Baran, rahatladı ama hala gergindi. Tufan bir şey dememişti, tepki bile vermemişti bu ne anlama geliyordu anlamıyordu. Yüzü ifadesizdi ama rahatsızlık duymadığı acıktı.

Tufan hikayesini beğendiniz mi? Nasıl sizce?