𝐓𝐔𝐅𝐀𝐍| 𝐁𝐱𝐁

12.

"Sana yumruk attığımda, kendini savun." Tufan, oğlanı bir daha uyardığında sabrının sınırlarına gelmişti. Dalgındı her ne düşünüyorsa, kafasını şimdiye veremiyor bir türlü odaklanmıyordu.

"Baran!" Yumruğunu çocuğun karnına santimler kala durduğunda, sabrının son noktası taşmıştı "Neyin var?"

"Bir şey yok." Arkasını dönüp su şişesine doğru yürüdü. Bugün Tufan'ı annesiyle tanıştırmalıydı ama bir türlü söyleyememişti. Ayrıca sevgilisini annesiyle tanıştıracakmış gibi geliyordu kulağa. Daha o kadar yakın değillerdi. Daha birkaç haftadır tanıdığı birine bu kadar anlam yüklemesi doğru muydu?

Omuzunuzdan tutulup çevrildiğinde, öfkeyle koyulaşmış kahverengi gözlerle karşılaştı "Bak, yarım saattir sana savunmayı nasıl yapacağını öğretiyorum ama sen bir türlü kafanı verip en basit hareketi bile engelleyemedin." Genç adamı banka oturdu "Neler dönüyor?" Baran bu gözlerle karşılaşmayı hiç istemiyordu. Tufan'ın öfkesini tanımamıştı daha ama bu gözlere baktığında tanışmakta istemiyordu.

Baran, dudaklarını ısırdı. Söylese miydi acaba? Annesinin güvende olmasını istiyordu ve bunun tek çözümü de onu teyzesinin yanına Muğla'ya göndermekti. Teyzesi uzun zamandır oradaydı, dedesinden kalan yazlıkla Marmaris'te yaşıyordu. Yıllar önce kocasında boşanmış, oğlu ile sakin bir hayata atılmıştı. Kocası bir türlü para göndermeyince, Baran2dan yardım istemişti. Bir an bile düşünmeden her ay aldığı bursundan bir miktar gönderiyordu ama yeterli olmadığını biliyordu.

"Bu akşam bana gelir misin?" Gözlerini kaldırıp başında dikilen oğlana çevirdi.

Okyanuslarında heyecan dalgaları çarpışıyordu. "Olur" Tufan omuz silkip, kabul ettiğinde şaşkınlıkla kaşları kalktı. "Gerçekten mi?"

"Bunun için mi kıvranıyordun? Gelirim" Gözlerini salonda gezdirdi. İçeride bir sakinlik hakimdi bugün.

"Ama annemde olacak." Dudaklarını birbirine bastırıp ona bakmayan genç adama heyecanla bakmaya devam etti.
"Sorun olmaz. Belli ki akşam yemeğine davet etmiş."

"Yani, yanlış anlamadın mı?" Gülümsemesi yüzüne yayıldığında onu izleyen oğlanın gözlerinde çakan şimşekleri fark etmemişti.

"Hayır, beni eve atmıyorsun. Akam yemeğine davet ediyorsun." Gülerek söylese de bunun düşüncesi benini titretmişti.

"O da olacak" Fısıltıyla kendi kendine söylediğinde içten içe küfretti.

"Ne?" Kaşları çatıldı. Ne dediğini anlayamamıştı ama nedense duymak istemişti.

"Sağ ol. Yani kabul ettiğin için."

"Sorun değil. Şimdi kalk ayağa şu işi doğru dürüst yapalım."

Destek vermeyi unutmayın.

Öptüm 💋