(Wattpadde Bir deli Kumsal adlı ilk kitaptır.)
(Düzenleniyor...)
Üç abiyle yaşıyorsanız, bela mıknatısıysanız ve fazla güzelseniz hayat sizin için çok zordur. Bir de karadenizliyseniz... Geçmiş olsun.
Mahallenize üç kız kardeşiyle bir adam taşınırs...
Saçımın köklerine adeta masaj yapan ellerle tebessüm ederek gözlerimi araladım.
"Abi?"
"Günaydın finduk."
"Günaydın. Sen işe gitmedin mi?"
"Bugün gitmeyeceğim. Sen, Elçin, ben bir şeyler yapalım mı?"
"Tamam. Poligona gidelim mi?"
Güldü.
"Gideriz. Sen hazırlan. Ben de kuymağa bakayım. Olmuştur."
Başımı salladım. Alperen abimle diğer abimlere nazaran çok daha iyi anlaşırdık. Bu durum sanırım aramızdaki yaş farkının daha az olmasından da kaynaklanıyordu. Polat abimle delirebilirdim mesela. Ama bir derdim olsa, bunu ilk Alperen abime anlatırdım. Toprak abim baba gibiydi. Ve babalar her şeyi en geç duyandı. Yani ben derdimi Alperen abime anlatmış, Polat abimle delirmiş, Elçinle ağlamış, en son Toprak abim öğrenmiş olurdu. Ama adamdaki zeka ve uyanıklık sayesinde her şeyden haberi oluyordu.
Giyindim. Saçlarımı yarım örgü topuz yaptım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aşağı indim. Kahvaltıya oturduk.
"Çınarla aranız düzeldi değil mi?"
Şaşkınca Elçin'e baktım. O da bana. Alperen abim ise sırıtarak ağzına zeytin attı. Parmağını Elçinle aramızda şıklattı. Parmağını yavaşça kendi yüzüne yaklaştırdı. Biz parmağına baktığımız için gözlerimiz abimin yüzünde durdu.
"Ben buradayım."
"Sen nereden..?"~Elçin
"Dün bir arkadaşım Kumsal'ın sahilde onunla bir kafede olduğunu söyledi."
