(Wattpadde Bir deli Kumsal adlı ilk kitaptır.)
(Düzenleniyor...)
Üç abiyle yaşıyorsanız, bela mıknatısıysanız ve fazla güzelseniz hayat sizin için çok zordur. Bir de karadenizliyseniz... Geçmiş olsun.
Mahallenize üç kız kardeşiyle bir adam taşınırs...
Sesin geldiği yöne koşmaya başladım. Ara sokağa girdim. Yiğit ve Çınar birbirine girmişti. İkisi de hırpalanmıştı. Ama Yiğit'in durumu çok daha kötüydü.
"Çınar!"
İkisi de yumruklarını durdurdu. Bana baktılar. Koşarak Çınar'ın yanına gittim.
"Noldu? Noluyor? Neden kavga ediyorsunuz?"
"Yok bir şey. Yürü gidiyoruz."
Pardon?
"Bana cevap ver. Yoksa hiçbir yere gitmem!"
"Kumsal, kes sesini. Yürü."
"Bana emir verme!"
Öyle sinirli bir bakış attı ki korkmadım desem yalan olurdu. Elimi tuttu. Yürümeye başladı. El mahkum ben de peşinden..
"Bu burada bitmedi, Çınar! Ben istediğimi alırım."
"Hâlâ konuşuyor it!" diye öne atıldığında tuttuğum elini sıktım.
Bana baktı. Az önce âdeta içinden ateş çıkan gözleri bana bakınca yumuşadı. Ama yine çekerek beni oradan uzaklaştırdı. Arabasına binmem için kapımı açtı. Uzatmadan bindim. Kapımı kapattı. Sürücü koltuğuna oturdu. Direksiyona vurdu. Derin nefes alıp verdi. Başını geriye yasladı.
"Çınar, noluyor?"
"O herifin iyi niyetli olmadığını söylemiştim ya, haklıymışım. Sana çıkışmak istememiştim. Ama sen gitmemek için direnince.."
İçimdeki merak çok daha artmıştı.
"Ne söyledi?"
Cevap vermedi. Arabayı çalıştırdı. Eve kadar bir daha konuşmadık. Arabayı park etti. İkimizde inmedik. Birbirimize bakıyorduk.
"Akşam düğünde görüşürüz."
"Görüşürüz."
"Kumsal.."
Hah, sonunda söyleyecek!
"Efendim?"
"Allah aşkına düzgün giyin."
Öküz.
Ben ne diyorum o ne diyor!
Sinirle arabadan indim. Kızdığımı anlasın ve sinir olsun diye kapıyı sertçe çarptım. Anahtarla kapıyı açtım. Odama çıktım. Elbisemi giyinip Elçin'in yanına gittim. Saç ve makyajı hallederken bugün olanları ve Deniz'i konuştuk.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
