Bir deli Kumsal

Bir deli Kumsal | 28. Bölüm

"Ben.. senin babanım."

Elimdeki film yere düştü.

"Kumsal, iyi misin?"

Bana doğru bir adım attı. Yarım adım geri gittim. Elçin yanıma geldi. Elinde patlamış mısır ve cips vardı.

"Kum, napıyorsun kapıda?" Cevap vermeyince durulaşan sesiyle "Kum?" dedi.

Cevap veremiyordum. Elçin yanıma -elindekileri sehpaya bıraktı sanırım- eli boş geri geldi. Gülümseyerek adama baktı.

"Merhaba. Kime bakmıştınız?"

"Elçin... Seni görmeyeli ne kadar uzun zaman oldu. Nasıl güzel olmuşsunuz..."

Elçin kaşlarını çattı. Babam gülümseyerek bakışlarını bana kaydırdı. Gözümden yaş düştü.

"Kum, iyi misin?"

Harelerimi zar zor Elçin'e odakladım. Aralanan dudaklarımı oynatamıyordum.

"Kum noluyor? Siz kimsiniz? Neden Kumsal ağlıyor?"

"Elçin.. Ben geldim, kızım."

"Sen kimsin ya?"

"Benim.. baban."

"Ne?"

Koşarak oradan uzaklaştım. Nereye gittiğimi bilmeden koştum. Taksiye bindim. Aklıma gelen ilk yeri söyledim.

Elçin'in anlatımıyla

Kumsal'ın arkasından bakakaldım. Gözümden yaşlar akıyordu. Kolumu tuttu. Geri çekildim. Elini ittim.

"Sen ne yüzle geliyorsun?!"

"Kızım, konuşacağız. Her şeyi konuşacağız."

"Seninle hiçbir şey konuşmayacağım!"

Koşarak içeri girdim. Sehpadan telefonumu aldım. Toprak abimi aradım.

Toprak Abim aranıyor...

"Efendim, fındık?"

"Abi.." dedim hıçkırarak.

"Noldu? Bir şey mi oldu?"

"Abi.. o geldi.."

"Kim?"

Hıçkırdım.

"Kim Elçin, kim?"

"Babam.."

"Ne?"

"Abi, Kumsal gitti."

"Nereye gitti? Elçin sen iyi misin? Evde bekle. Beş dakikaya yanındayım. Sakin ol. Evden çıkma."

Telefonu kapattı. Arkamı döndüm. Babam içeri girmişti.

"Çık dışarı!"

"Elçin!"

Bedenimi Toprak abime çevirdim. Babamın yakasına yapıştı. Polat abim bana sarılıyordu. Kafamı göğsüne bastırdı. Alperen abim telefonla konuşuyordu.

"Neden döndün lan?!"

"Ben sizin babanızım. Babanız olarak başınızda durmam gerekiyordu."