Madly in love

Naar huis

Alle overgebleven vampiers keken elkaar aan.

'Cloe zag er goed uit, vind je niet Deavon?' Irena gaf Jaiden een mep.

'Geen tijd voor grapjes Jaiden. Hoe denkt ze de beschermers te verslaan met 38 man?' Deavon ging tussen Grace en mij inzitten.

'Plus 6.' Grace stak haar tong uit naar Deavon.

Hoeveel beschermers zouden er zijn als 44 van ons niet genoeg zou zijn? Ik dacht nog een keer na over wat Cloe had gezegd vlak voor ze weg ging. 'Deavon en jij gaan het niet lang volhouden.' Waarom zou ze dat zeggen?

'Deavon, kan ik je heel even onder 4 ogen spreken? Ik moest het weten.

Hij liep met me mee naar de hal.

'Wat is er?'

'Wat heb jij in vredesnaam in Cloe gezien?' Het was niet wat ik had willen zeggen, maar ook dit wilde ik weten.

'Ik was eerst ook zo. Maar aan je gezicht te zien is er meer, vertel.'

'Vlak voor ze weg ging fluisterde ze in mijn oor dat jij en ik het niet lang gingen volhouden samen. Waarom haat ze me zo?'

'Gewoon niet op haar letten. Nieuwelingen liggen een beetje gevoelig bij haar, ze is een keer aangevallen door een groep wilde nieuwelingen met bloeddorst. Ze was toen nog mens en is door die beten vampier geworden. Ze heeft het maar net overleefd.' Deavon zuchtte.

'Wat erg.' Ik dacht na over het onschuldige meisje wat ik had vermoord. Bij Cloe was het dus net zo, alleen dan heeft zij het wel overleefd, mijn slachtoffer niet.

'Maar alsnog is dat natuurlijk geen excuus om zomaar iemand te haten. En al helemaal niet als die gene jou is.' Hij pakte me bij mijn middel en gaf me een zoen. Wat was ik toch blij met hem!

'Yara, er is bezoek voor je.' Jaiden kwam de hal in lopen.

'Oh.' Ik liep achter hem aan met Deavon nog half in mijn armen.

'Hier ben je, weet je wel niet hoe ongerust ik was!' Mijn moeder en vader zaten in de kamer met een kopje koffie.

'Jij gaat onmiddellijk mee terug jonge dame! Een beetje bij je vriendje slapen terwijl wij je nodig hebben!' Mijn moeder stond trok aan mijn arm.

'Wat is er met je ogen?' Mijn moeder keek verward in mijn paarse ogen.

'Ik... Ehh...' Ik keek naar Deavon in de hoop dat hij me te hulp zou schieten.

'Sorry meneer en mevrouw. Ze had het erg moeilijk met het verlies van haar broer en toen hebben wij haar tijdelijk opgevangen.' Deavon was echt mijn reddende engel.

'Waar zijn je ouders?' Mijn moeder leek niet overtuigd.

'Ze zijn dit weekend bij vrienden, ze komen morgen terug.'

'Wij willen graag je ouders ontmoeten.' Mijn moeder keek voor versterking achterom naar mijn vader.

'Ik zal het regelen.' Zei Deavon poeslief.

'Fijn, maar Yara, dit feestje is over, jij komt nu mee terug en gaat morgen gewoon naar school.'

'Okee.' Verzet had geen zin meer. Ik liep achter mijn vader en moeder aan naar buiten.

'Dank je voor de gastvrijheid, Grace was het toch?' Mijn moeder gaf Grace een kus op haar wang.

'Graag gedaan.' Grace opende de deur.

'Tot zo schat.' Fluisterde Deavon in mijn oor. Hoezo tot zo? Wat was hij van plan?

'Yara, ik snap best dat je het moeilijk hebt met het verlies van Luke, maar we moeten hier als gezin bovenop komen, niet door te vluchten dus.' Mijn moeder klonk niet boos, alleen verdrietig. Als ze toch zou weten wat Luke allemaal had uitgespookt... We liepen met zijn 3en door de avondschemer naar ons huis.

'Je hebt nog steeds niks gezegd over je ogen.'

'Janine, hou toch eens op met verwijten maken naar Yara.' Yes, m'n vader stond aan mijn kant.

'Ik wil het best zeggen hoor, het zijn gewoon kleurlenzen.' De waarheid zouden ze niet aankunnen.

'Okee.' Mijn vader opende de voordeur van ons huis.

'Ik ga naar boven, ik ben echt doodop.' Dat kon natuurlijk niet zo zijn, maar ik had geen zin in het kruisverhoor van mijn moeder.

'Het is pas 8 uur!'

'Ik ben moe.' Ik liep de trap op. Mijn neus ving een bekende geur op. Ik opende mijn slaapkamerdeur en zag daar inderdaad wie ik verwachtte, Deavon.

'Hoe kom jij hier schat?' Ik gaf hem een stevige knuffel.

'Het raam.' Dit klonk net als zon cliché sprookje. Het vriendje die door het raam klom om haar te zien. Mijn vriendje die door het raam klom om mij te zien.

'Je kan echt niet zonder me hè?' Ik knipoogde naar hem.

'Eigenlijk heb je wel gelijk. Ik kan niet meer zonder je.'

'Slijmbal.' Ik gaf hem een duwtje, maar doordat ik zo sterk was viel hij achterover op mijn bed.

'Hoe ga je het morgen regelen met je 'ouders'?' Ik kwam naast hem liggen.

'We hebben vrienden van ons gevraagd.'

'Mooi zo.' Zei ik, en ik rolde me op mijn zij. Hij rolde zich ook op zijn zij en gaf me een zoen. Zijn handen verdwenen onder mijn topje en even later was mijn topje uit. Deze keer zou ik hem niet tegenhouden.