Madly in love

Nieuwe vrienden

Hij had mijn tas in zijn hand. Ik voelde de roodheid van mijn gezicht opkomen.

'Ehh, ja, eigenlijk wel ja!'

Zij ik onhandig terug.

Nu hij zo dicht bij me stond bleek hij nog knapper dan ik al dacht. Zijn donkere haar zat wild, maar het stond hem goed. Zijn ogen waren felgroen, dat had ik nog nooit gezien. Hij was lang en best wel gespierd. Wauw. Waarom praatte deze jongen tegen me?

'We hebben jou hulp in elk geval niet nodig.' Zei mijn broer opeens 'out of the blue'. Waarom deed hij zo kil? Deze mysterieuze jongen wilde toch alleen maar helpen?

'Yara, ga maar even weg, hier heb jij niks mee te maken.'

Hoe wist deze jongen mijn naam? Maar ik deed, als automatisch, toch maar wat hij zei. Ik liep naar mijn vader toe om hem te helpen.

'Pap, kan ik helpen?'

'Waar is je broer, ik heb een sterker iemand nodig voor deze dozen.'

'Uhh, tja, hij is even bezig geloof ik.'

Mijn vader ging door met in dozen kijken, dus ik liep maar terug naar Luke en de jongen. Maar mijn broer was weg, alleen de jongen was er nog.

'Zal ik je voorstellen aan mijn vrienden?' Vroeg de jongen terwijl hij een beetje speels naar me keek.

'Maar..'

De jongen onderbrak me.

'Kom nou maar gewoon. Haha.'

Ik volgde hem.

'Mijn naam is trouwens Deavon.'

'Okee, maar hoe wist je mijn naam?'

Hij negeerde de vraag en liep gewoon door. We kwamen aan bij het groepje.

'Dit is Grace.'

Hij wees naar een meisje met felrode ogen. Haar blonde krullende haren dansten een beetje in de wind.

'Hee!' Zei het meisje enthousiast tegen me.

'Ik ben Yara.'

'Dit is Caleb.' Zei hij omdat hij geen zin had om op ons gesprekje te wachten.

'Hee, nieuw toch?'

'Ja, dat klopt.'

Een lange, brede jongen met bruin haar en felblauwe ogen stond op om me een hand te geven.

'Bevalt het een beetje?'

En alweer had Deavon geen geduld.

'Dit is Irena.'

'Ja, het boeit me niet.' Zei het meisje met felgele ogen en prachtig zwart krullend haar.

'Trek je maar niet zo veel van haar aan, niks boeit haar.'

Ze ging ongestoord verder met haar nagels veilen.

'En tot slot, dit is Jaiden.'

Ik dacht dat Jaiden en Irena wat met elkaar hadden, aangezien ze zijn hand vastpakte terwijl hij opstond.

'Hee.'

Hij had feloranje ogen. Dit klinkt niet zo mooi, maar het stond prachtig bij zijn donkerblonde haar.

'Leuk jullie allemaal te leren kennen, maar ik moet toch echt helpen thuis.

Dag!'

We namen afscheid van elkaar en ik liep terug naar de andere kant van de straat. Naar mijn nieuwe huis.