Madly in love

Naar Italië

Wat was er toch gebeurd met mijn leven? Er was zoveel veranderd.

'Zullen we je even alleen laten?' vroeg Irena.

'Ik blijf bij haar.' Zei Deavon vastberaden.

'Deav...' Ik onderbrak Irena.

'Dank je Deavon, fijn als je blijft.' zei ik een beetje snikkend.

Irena en Grace liepen samen weg.

'Laat je het weten als je wat van me nodig hebt?' vroeg Grace vlak voor ze de kamer uitliep.

'Zal ik doen.' snikte ik weer.

Ik zat nog steeds knielend voor mijn ouders's lichamen. Een traan viel zo uit mijn ooghoek op mijn moeders wang.

'Ik ben helemaal alleen.'

'Niet waar Yara, je hebt mij nog. En mijn broers en zussen.'

'Dat is waar. Maar mijn ouders en Luke zijn dood.' Ik keek hem verdrietig aan.

'Luke was niet je broer. Nu ben ik je gezin schat.'

'Luke was wel mijn broer. Of je dat nou wil of niet. Nouja, hij was vroeger mijn broer,'

'Sorry ik had niet tegen je in moeten gaan. Het is allemaal mijn schuld. Als je mij niet had leren kennen was dit niet gebeurd.'

'Ik kan niet meer zonder je, dus dat was geen optie geweest. Zoals je al zei, jij bent nu mijn gezin.'

Hij pakte mijn hand vast. Ik stond op.

'Wat is er veel veranderd hè?' Hij keek me liefdevol aan.

'Ja.' Ik gaf hem een knuffel.

'Zullen we maar naar huis gaan? We regelen alles wel vanaf daar.'

'Heel graag. Ik ben zo enorm moe.'

'Ik draag je wel op mijn rug.'

'Nee joh, dat is niet nodig, lopen lukt nog net wel.' Het huilen wilde maar niet stoppen, dus nog wat warme tranen rolden over mijn wangen.

Deavon luisterde niet naar me en tilde me op alsof ik een baby was. Ik liet hem maar gewoon zijn gang gaan.

____________________________________________

Deavon's POV:

Ze voelde als een veertje in mijn armen. Wat was ze toch perfect, zo in mijn armen leek ze nog wel mooier dan normaal, maar dat was natuurlijk onmogelijk.

Ik vond het zo erg voor haar dat dit was gebeurd.

'Ga maar slapen lieverd, ik moet beneden nog wat dingen regelen, dus ik maak je wel wakker als we thuis zijn.' Maar zo te horen was ze al in een diepe slaap beland.

Met haar nog in mijn armen liep ik naar beneden.

'Ze zal wel heel moe zijn geweest. Alles wat ze meemaakt de laatste tijd heeft een enorm impact op haar leven.' Zei Caleb terwijl hij probeerde Yara uit mijn armen te halen om haar op de bank te kunnen leggen.

'Ik laat haar niet meer los Caleb, ze blijft in mijn armen. Dat is waar ze hoort.'

Caleb deed een stapje achteruit.

'Wat moeten we nu? Alles in Yara's leven is kapot. Ons leven is ook niet meer zoals het was.' Zei de altijd blije Grace verdrietig.

'Ik zie het ook allemaal even niet meer zitten.' Zei Irena.

'Jongens, we moeten door, voor Yara.' Zei ik.

'Ik denk dat de volgende stap is dat we haar meenemen naar Emanuel denk ik. Ze moet weten wat de kleur van haar ogen betekent en wij kunnen het haar niet vertellen.' Zei Jaiden.

De groep was het ermee eens. We zouden naar Italië reizen omdat Emanuel daar woont.

We liepen naar de auto's, ik had nog steeds Yara in mijn armen. Ik legde haar voorzichtig op de achterbank, omdat we hadden besloten dat we met aparte auto's gingen. Ik voelde me zo enorm schuldig over alles. Als ik niet perse hier had willen wonen omdat ik wist dat hier iets ging gebeuren, dan was dit alles niet gebeurd. Maar een leven zonder Yara, dat was niet meer mogelijk. Zij was mijn leven geworden.

'Deavon?' Hoorde ik Yara zachtjes fluisteren na een tijdje rijden in de auto.

'Hee schatje, je bent wakker.'

Ik keek achterom en zag haar rechtop zitten.

'Ik had een nare droom.'

'Dat was geen droom vrees ik.'

'Niet?'

Ik keek nog eens om en zag haar droevig kijken.

'Waar gaan we heen?' Vroeg ze vervolgens.

'We gaan naar Italië, ik wil je daar aan iemand voorstellen.'

Ineens galmde Yara's ringtone door de auto. Ze schrok zich dood.

'Met Yara?' Ik zag haar in mijn achteruitkijkspiegel schrikken van wie haar dan ook belde.

'Oohh.' Zei ze en ze hing op.

'wie was dat?' Vroeg ik.

'Onze schoonmaakster. Ze kwam binnen in mijn ouders's huis en zag daar de twee lichamen.' Zei ze met een lege blik.

'Shit. We uhh... We regelen het wel als we terug komen.'

Opnieuw galmde er een ringtone door de auto, deze keer was het die van mij.