Madly in love

Yara

Yara's pov:

Ik knipperde een paar keer voor ik echt iets kon zien.

Ik zag eerst een paar vage vormen, ze werden steeds duidelijker. Eerst zag ik de grauwe lucht boven me, maar toen ik mijn hoofd iets draaide zag ik Deavon, ik lag in zijn armen. Om ons heen stonden mijn broers en zussen en Emanuel. Het verbaasde me nu gewoon niet meer dat ze me hadden gered. Het gebeurde veelste vaak.

'Bedankt.' Fluisterde ik. Maar dat ging niet zonder pijn. Ik voelde een grote druk op mijn hart, die me ineen deed krimpen.

'Probeer stil te liggen Yara, we hebben nog niet helemaal de tijd gehad om je te onderzoeken.' Zei Grace met haar kalmerende stem.

Ik knikte voorzichtig en weer voelde ik die druk op mijn hart. Ik probeerde niet pijnlijk te kijken, want zo te zien aan zijn hoofd, kon Deavon niet nog meer slechte dingen hebben vandaag.

'Wat doen we nu?' Vroeg Caleb aan Emanuel.

'We moeten hier weg, dat is duidelijk. Maar ik vrees dat zowel mijn als jullie huis niet meer veilig is.' Zei Emanuel droevig.

'Sorry dat we jou hierbij hebben betrokken Emanuel.' Zei Grace.

'Daar hoef je geen sorry voor te zeggen meis, ik ben Yara's diennaar, ik zou mijn leven voor haar geven. Maar hebben jullie misschien enig idee waar we heen kunnen?'

Iedereen dacht na, maar ik wist het al gelijk.

'Dawsen.' Zei ik zacht.

'Nee.' Zei Deavon boos.

'Komop Deavon, jij weet ook heel goed dat er niet veel andere opties zijn.' Zei Irena.

'Ik bedenk wel iets, maar niet Dawsen, bovendien woont hij zelfs in dezelfde straat als wij, dus dat hebben ze zo door.' Zei Deavon boos.

'Maar hij kan ons wel dat beetje extra tijd geven dat we nodig hebben om een plan te bedenken en Yara te genezen.' Zei Grace.

'Wie is die Dawsen eigenlijk en waarom haat Deavon hem zo?' Vroeg Emanuel.

'Leggen we onderweg wel uit.' Zei Caleb.

Ik zag dat Deavon aan het twijfelen was over ons idee, maar uiteindelijk knikte hij kort. Dat was voor idereen het teken om te rennen.

'Dit wordt een lange tocht Yara, ga maar slapen.' Fluisterde Deavon terwijl hij een kusje op mijn voorhoofd gaf.

Ik dacht er even over na en sloot toen toch maar mijn ogen. Al snel belande ik in een diepe slaap, tot ik wakker werd van een brandende keel.

'Deav.' Fluisterde ik.

'Ja wat is...' Hij stopte met praten toen hij zag hoe ik naar mijn keel greep.

'Jongens wacht, Yara heeft dorst.' Zei Deavon.

Iedereen stond in 1 klap stil.

'Kunnen we niet gewoon door? Ze kan het toch nog wel even volhouden?' Zei Irena chagrijnig.

'Ik heb wel een flesje in mijn rugzak.' Zei Grace aarzelend.

'Is dat wel zo'n goed idee om hier te doen? De reden dat we aan het vluchten zijn, is namelijk bloed. Ik heb geen zin in nog zo'n drama.' Zei Caleb.

'Kunnen we haar alsjeblieft helpen, ik trek het niet als ze nog meer pijn moet lijden.' Snikte Deavon.

Ik legde mijn hand op zijn borstkas om hem gerust te stellen en telepatheerde naar hem dat alles goed zou komen.

'Ik vind dat we het gewoon moeten proberen, want op een gegeven moment moet ze toch normaal kunnen drinken zonder bijwerkingen?' Zei Grace.

Ik strekte mijn arm voorzichtig uit naar het flesje, dat Grace inmiddels in haar hand had. Grace wilde het aan me geven, maar Irena pakte het af.

'Jongens kom op, dit gaat echt fout.' Zei ze.

'Geef het haar nou maar, ze kan toch niet wegrennen met deze pijn.' Zei Grace een beetje geirriteerd.

Aarzelend gaf Irena het flesje alsnog aan me. Ik knikte naar haar.

Gulzig nam ik een slok. Ik voelde nog niks, dus dronk ik verder. Ik voelde dat Deavon me een kwartslag draaide, waardoor mijn hoofd in zijn nek lag en mijn benen om zijn middel zaten. Deavon's greep verstrakte iets, zodat ik niet zomaar weg zou kunnen. Ik voelde het wel gebeuren, maar het leek net of ik in een roes zat. Alsof ik dronken was.

Ik begon te giechelen als een klein meisje.

'Gaat het schat?' Vroeg Deavon terwijl hij me een kusje in mijn nek gaf.

Ik kon niet stoppen met giechelen.

Toen Deavon naar me keek kon er zelfs van zijn serieuze gezicht een lachje af.

'Wat is er?' Vroeg hij zachtjes.

'Ik weet niet, ik kan niet stoppen.' Giechelde ik.

Het kwam vast van de spanning. Mijn leven was de afgelopen weken ook niet bepaald makkelijk geweest. Toen ik aan alle hectische gebeurtenissen terug dacht voelde ik een steek van pijn in mijn hart bij de gedachte aan Luke, mijn moeder en mijn vader. Het giechelen stopte direct.

Deavon voelde dat waarschijnlijk aan.

'Rustig maar, we gaan zo verder rennen, dus ga maar slapen.' Deavon pakte het flesje uit mijn hand.

'Zie je nou wel dat het goed ging.' Snauwde Grace naar Irena.

'Ze is er toch nog?' Snauwde Grace geïrriteerd.

'Het gaat wel. Het voelde alleen net alsof ik dronken was.' Zei ik zachtjes om Grace en Irena te kalmeren.