Madly in love

De aanval

'Yara weet jij waar je broer uithangt?'

Mijn moeder schreeuwde vanaf onder aan de trap.

Ik hoorde voetstappen op de trap.

'Yara lieverd, heb je je broer gezien?'

Fijn ik kon het gaan oplossen voor mijn broer.

'Ja ik heb hem gezien, hij ging naar een nieuwe vriend.' Iets beters kon ik niet verzinnen.

'Fijn dat Luke vrienden maakt, zou je ook moeten proberen.'

'Tuurlijk mam, ik voel me niet lekker, ik blijf in bed. Dag mama.'

Ze verliet de kamer.

Ik wist dat ik niet de hele dag kon blijven liggen. Ik moest kijken of de kinderen met de felle ogen er waren. Ik moest een antwoord op de vraag waarom hij zo raar deed.

-------------------------------------

Ik stond voor mijn spiegel. Mijn krullende bruine haar zat in een staart. Ik had mijn donkere broek gecombineerd met een oud paars truitje. Het kon er mee door.

Ik probeerde zachtjes de trap af te gaan, want ik had geen zin in mijn ouders.

Eenmaal voor de voordeur dacht ik nog een keer na, moest ik dit wel echt doen? Ik besloot dat het antwoord ja was, ik moest weten waarom.

Ik opende zachtjes de voordeur, en glipte weg.

Buiten was het, terwijl de zon scheen, best wel fris. Maar door mijn dikke winterjas viel de kou mee.

Vol moed ging ik het hoekje om. Ik zag daar, gelukkig, het groepje zitten op de bankjes. Een windvlaag waaide langs mijn make up loze gezicht. Op dat moment gebeurde er iets heel raars; alle 5 keken ze gelijk om. Ik keek recht in 10 nog steeds felgekleurde ogen. Maar blij keken ze niet.

Irena, het meisje met de gele ogen kwam op me af gestormd. Vond ze me opeens zo aardig? Gisteren had ze nog zo'n 'het boeit me niet' houding.

Het rare was, dat terwijl ze rende, het leek of ze zweefde.

Ik had echt een bril nodig.

Ze kwam heel dichtbij, maar minderde geen vaart. Ze greep me vast.

'Dit is voor Deavons beter. ' fluisterde ze.

Ze duwde me op de grond en kneep mijn keel dicht. Heel even keek ze om zich heen of geen andere bewoner dan de 4 overgebleven jongeren het zagen.

Wat had zij?

Al snel hoorde ik de 4 onrustig worden achter ons. Ook hoorde ik voetstappen.

'Irena, waar ben je mee bezig?!' Deavons stem.

Ik begon naar adem te snakken.

Ze duwde nog harder.

'Deavon, dit is voor je eigen bestwil.'

'Irena laat haar onmiddellijk los.' Ik wist get niet zeker, maar ik dacht de stem van Jaiden te horen. Een van de laatste dingen die ik hoorde.

-----------------------------------------

'Ze is wakker.' Grace

Ik opende voorzichtig mijn open, en ontdekte dat ik in een modern ingerichte kamer lag.

Waar was ik?

'Grace, waar ben ik?' Mijn woorden kwamen er met veel moeite uit.

'Je bent in ons huis.'

'Ons huis', zouden ze samenwonen met z'n allen?

'Hee, Yara, gaat het?' Deavon.

'O, dus nu opeens wel?! Waarom doe je zo raar?' Het kwam er iets bozer uit dan ik hoopte.

'Yara, er gebeuren dingen waar jij geen besef van hebt. Dingen die je niet wil en hoeft te weten.'

Ik dacht er even over na, maar besloot geen genoegen te nemen met dat antwoord.

'Ik geloof dat je me wel een uitleg schuldig bent.' Deavon keek Grace aan, waarop zij met haar hoofd knikte.

'Yara, je kan beter niet met mij omgaan, ik ben.... Anders..' Tuurlijk was hij anders, kijk naar zijn ogen!

'Ik bepaal echt zelf wel met wie ik om ga.' Dacht iedereen voor me te kunnen bepalen met wie ik om ging?

'Dan moet je het zelf maar weten. Ik zal je een stukje vertellen, de rest komt als je er aan toe bent. Jou broer, Luke is een soort tegenpool van ons. Van daar het botsende gedrag bij jullie aankomst.'

'Kennen jullie elkaar al langer dan?' Dat leek me toch niet.

'Zoiets ja. Maar dat doet er niet toe. Voel eens aan mijn hand.'

Ik pakte zijn hand vast, maar liet al snel weer los. Brrr, dat was niet normaal hoor!

'Yara, voel je dat, ik ben anders dan jij bent. Meer kan ik je nu niet vertellen. Je moet rusten.'

-----------------------------------------

Gelukkig kon ik blijven slapen door een smoes van Grace. Mijn ouders dachten nu dat ik op een soort slaapfeestje was. In hen had ik in elk geval geen zin nu.

'Yara, kom eens heel even mee.'

Deavon stond in de deuropening. Zo snel als ik kon sprong ik mijn bed uit. Blijkbaar was dit een kamer op de begane grond, want toen ik de deur uit ging bleek tegenover deze kamer de huiskamer te zitten. Daar in de huiskamer zat ze.

Irena.

Ze maakte een soort grommend geluid naar me.

'Wat heeft zij?' Ik zij het zo zacht mogelijk zodat alleen Deavon het kon horen.

'Ze houdt niet zo van vreemdelingen.'

Hij liep de trap op en ik volgde hem. Hij opende een grote, witte deur.

Wat een oogverblindende kamer was dit!

Er stond een gigantisch bed in het midden van de kamer.

'Hier kan je slapen vannacht. Ik blijf bij Jaiden en Caleb. Als je wilt kan Grace bij je komen.'

Ik keek om me heen. Hoe kon een middelbare school leerling dit allemaal betalen?

'Ik vind het gezellig als Grace bij me blijft.' Eigenlijk was het vooral een soort bescherming tegen Irena.

--------------------------------------