Madly in love

zoeken

'Wat heeft iedereen van onze soort toch met vechten?' Ik keek om mee heen terwijl ik een stap bij Deavon vandaan zette. 

'Wat ben jij voor vampier zeg? Iedereen weet dat dat de enige oplossing is.' Zei Cloe geïrriteerd. 

'Wil je dood dan? Of in coma raken?' 

'Nou het is duidelijk dat ik zou winnen.' 

'Maar dan nog, dan lig je in coma.' 

'Deavon zou zijn bloed voor me geven.' 

'Niet waar Cloe. Dat zou ik niet. En ik ben niet je ware liefde.' 

Zei Deavon. 

'Zie je dat nou nogsteeds niet in?' Zei Cloe. Ze liep opnieuw naar Deavon toe. Deze keer kwam ze nog dichterbij. Haar hoofd boog ze naar voren. 

'Kus me.' Zei ze. Maar ze wachtte niet op zijn antwoord en duwde zelf haar mond op die van hem. Deavon trok zijn hoofd na een tijdje pas terug. 

'Wat doe je?' Vroeg Cloe. 

De rest wat er werd gezegd maakte me niks meer uit. Hij had zijn hoofd niet direct weggehaald. En nu zag ik in zijn blik dat hij er eigenlijk niet eens spijt van had. Ik voelde me bedrogen. Voor ik het wist stond ik buiten. 

'Ahh, houd je vriendje toch niet zoveel van je als verwacht?'  

'Houd je mond Claudia.' Ik snikte terwijl ik het zei. 

'Rustig maar, we zijn alleen met z'n tweeën buiten. Ik doe je niks, want ik weet hoe het voelt om ingeruild te worden voor een ander.' 

'Waarom heb je dit gedaan Claudia? Waarom deed je eraan mee?' 

'Ik... Het spijt me. Cloe kwam naar me toe en vroeg of ik haar wilde helpen in de strijd die eigenlijk niet eens de mijne is. Hoe jaloers ik ook ben, dit heb je nooit verdiend.' 

Wauw Claudia had een hart. En meer gevoelens dan ik dacht.  

'Wauw. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Dankje voor je medeleven.'  

Dat was het einde van ons gesprek, want er kwam nog iemand naar buiten. 

'Ga bij Yara vandaan Claudia.' Deavon gromde naar haar. 

'Deavon rot op.' Ik keurde hem geen blik waardig. 

'Yara, het was niet mijn schuld, alsjeblieft geloof me. Ik wilde het niet.' Hij probeerde mijn hand vast te pakken, maar ik trok me telkens terug. 

'Waarom liet je het toe?' 

'Ik ben met haar getrouwd geweest Yara, dat vergeet ik niet zomaar. Maar toen ze me kuste wist ik het zeker. Ik voel niks meer voor haar.' 

Hij streek met zijn hand over mijn haar. 

'Ik houd van jou, niet van haar.'  

'Best, ik ga nu naar binnen om Cloe en Jona te stoppen, we praten een andere keer wel.' 

Ik keek hem aan. Dat kon ik beter niet doen, want ik kon onmogelijk boos blijven. Ik smolt. 

'Weet je zeker dat je terug naar binnen wilt?' 

'Ja.' Ik keek om me een. Claudia was verdwenen. Ze had het vast opgegeven.

We liepen naar binnen. Er was niet zoveel gebeurd, iedereen stond nog hetzelfde, alleen in Cloe's blik was nu nog meer haat te zien.

'Cloe ik heb hier geen zin meer in, doe wat je met me wil doen. Het maakt me echt niks meer uit.' Zei ik.

'Je hebt mazzel Yara, ik doe je niks. De enige reden daarvoor is dat Jona en ik niet met zijn 2en tegen jullie 6en kunnen.'

'Maar mijn wraak komt nog Deavon, let maar op.' Zei Jona.

Vervolgens liepen ze samen naar buiten. De stilte overviel iedereen.

'We hebben gewonnen! Kijk eens een beetje blijer.' Maar niemand leek zo blij als Deavon.

'Deavon, wat je heb gedaan net was niet cool.' Zei Irena. Ze gaf hem een boze blik.

Deavon wendde zich naar mij.

'Yara het spijt me zo. Ik leek wel betoverd door haar. Ik had me niet zo door haar moeten laten beinvloeden.' 

'Ik denk niet dat Yara je zomaar kan vergeven.' Zei Grace.

'Ik kan best zelf antwoorden hoor, maar toch bedankt. Deavon, hoe gek het ook klinkt, ik snap het eigenlijk best. Jullie zijn tenslotte toch ooit samen geweest.' Ik keek hem weer in zijn ogen, ik zag onrust. 

'Yara, ik vind het heel belangrijk dat je me vergeeft, maar misschien moeten we ons eerst zorgen maken over andere dingen, zoals je ouders.'  

'Ja dat lijkt mij ook ja. Waar zouden we die kunnen vinden?'  Vroeg ik.

'Irena en Grace, zoeken jullie boven? Yara en Deavon, zoeken jullie hier beneden? Dan zoeken Jaiden en ik buiten.' zei Caleb.

Iedereen ging aan de slag met zoeken. Toen iedereen weg was kwam Deavon naar me toe.

'Dank je.' Zei hij.

'Waarvoor?'

'Voor dat je me nog niet hebt verlaten.'

'Je komt nooit meer van me af hoor.' Ik moest lachen en gaf hem een duw. Helaas net iets te hard waardoor hij op de grond viel. Gelukkig moest hij ook lachen.

'Mooi.' Zei hij toen hij weer was opgestaan.

We begonnen beide met zoeken naar mijn ouders. Maar waar we ook keken, ze waren nergens te bekennen.

Opeens hoorden we gegil. Het gegil van Grace.

'Deavon en Yara kom snel!'

Ik keek Deavon aan.

'Liefje, alles komt goed.' Fluisterde hij.

We renden samen de trap op. Links van ons passeerden we een kamer. 

Mijn kamer. Binnen stonden Grace en Irena. 

Ik liep naar binnen, ik zag een bed. Mijn bed. Ik zag een kast. Mijn kast

Maar tenslotte zag ik ouders. Mijn ouders. 2 levenloze lichamen.

Ik knielde naast ze neer.

'Wat is er met jullie gebeurd? Wat hebben ze gedaan?' Ik wist opeens alles weer.

David, de verhuizing, Luke, school en natuurlijk mijn ouders. Mijn ouders die nu dood waren, en mijn broer die nu dood was. Mijn hele gezin was er niet meer.

'Yara ik vind het zo erg voor je.'