Madly in love

Gevecht

Zodra de voordeur achter me dichtklapte, begon ik te rennen. De mist in.

'Yara, het is te gevaarlijk!' Ineens stond Grace naast me.

'Wegrennen heeft geen zin. We halen je toch wel in.' Irena dook aan mijn andere kant op.

'Ik MOET gaan! Alleen.' Ik begon te hijgen.

'We gaan mee, voor jou bescherming.' Caleb en Jaiden haalden me ook in.

'Wat begrijpen jullie niet aan alleen?'

'Wacht even. Ze heeft gelijk. Luke zou misschien wel naar haar luisteren. Nooit naar ons.' Irena was het met me eens.

'We blijven bij je in de buurt, voor het geval dat.' Ik had mijn zin gekregen.

Ondertussen kwam ik bij het bos aan. Al snel zag ik ze.

'Jongens, stop. Niet weer!' Ik had een dejavu van de vorige keer.

'Yara, je moest thuis blijven! Het is te gevaarlijk!' Deavon keek me streng aan.

'Nee Deavon, dit maakt jou verlies alleen maar leuker, zo met toeschouwers.' Luke's gezicht vertoonde een duivelse grimas.

'Wie ben je en wat heb je met de leuke Luke gedaan?' Het moest er lachend uit komen, maar in plaats daarvan voelde ik een warme traan over mijn wang rollen.

Luke keek naar me en zag het.

'Ik ben altijd zo geweest, maar met jou in mijn buurt deed ik anders, voor jou. Dit is de echt Luke.' Het deed hem ook een beetje pijn zo te zien.

'Maar waarom ben je dan ooit begonnen met de aardige broer spelen?' Het kon me niks meer schelen van de tranen, ik moest alles weten.

'Met jou in mijn buurt ging het vanzelf, het was niet gespeeld. Maar door deze sukkel hier is alles verpest. Het is gewoon onmogelijk om een vampier zo dicht in mijn buurt te hebben.' Ik zag ook bij hem een glinsterende druppel over zijn wang rollen.

'Niks is onmogelijk. Het wordt pas onmogelijk als jij het dat ervan maakt.' Hij dacht even na over wat ik zei.

'Genoeg Yara, ga weg. Dit gevecht is niet voor jouw ogen geschikt.' De zachte kant werd ingeruild voor een ijzige blik zonder emotie.

'Ik weet dat je dit niet wilt.' Ik liep naar hem toe.

'Blijf uit mijn buurt!' Hij deed een stap naar achteren.

'Nee, ik bepaal zelf wel wat ik kan hebben of niet. Maar vechten is niet de beste oplossing jongens.' Ik klonk als een oude oma. Ik liep verder op Luke af. Hij stapte deze keer niet naar achteren, dus binnen de kortste keren stond ik vlak bij hem.

'Ik mis mijn broer.' Meer tranen rolden over mijn gezicht. Ik gaf hem een knuffel.

'Yara stop!' Hij duwde me op de grond. Daar stond hij dan, het lichaam van mijn broer, zonder de binnenkant. Hij kwam op me af, waarop ik naar achter probeerde te kruipen.

'Dom kind, je zou nu toch moeten weten dat je dit niet had moeten doen. Die tranen doen me helemaal niks.' Hij kwam voor me staan en bukte. Ik probeerde nog weg te komen, maar het gebeurde te snel; hij maakte een vuist van zijn hand en sloeg me in mijn gezicht. Ik lag bewusteloos op de grond.

-----------------------------------

'Waar ben ik?' Maar voor iemand antwoord kon geven zag ik het al. Ik was in de kamer waar ik de vorige keer ook lag.

'Je bent wakker!' Grace haar enthousiaste stem maakte me blij, maar door haar enthousiasme heen hoorde ik een brok in haar keel.

'Wat is er? Is er iets met Deavon?' Ik probeerde overeind te komen, maar merkte al snel dat er iets was met mijn been.

'Je been is verwondt, en over Deavon vertel ik meer als je er aan toe bent.' Ze kwam op mijn bed zitten.

'Ik kan het hebben. Het kan vast niet zo'n shock zijn als toen ik er achter kwam dat vampiers bestaan!' Toen ik nogmaals probeerde overeind ge komen, vertrok ik van de pijn.

'Blijf nou liggen! Enik denk inderdaad dat je gelijk hebt, je kan het hebben. Yara, Deavon is... Tja.' Ik onderbrak haar.

'O god, is hij dood?!'