Madly in love

Caleb

Caleb's POV:

Grace's zangerige stem sloeg een paar keer over terwijl ze Yara probeerde te kalmeren. Het leek soms te werken. Yara's trance werd soms verbroken door het geluid van Grace's stem. Dat gaf Emanuel en mij dan weer de tijd om onze greepte verbeteren.

Yara keek verwilderd naar Grace.

'Grace? Wat gebeurd er?' Ze leek bang.

'Rustig maar, het komt allemaal weer goed, beloofd. Je moet alleen rustig proberen te blijven.' Grace stem klonk wat zekerder.

Toen gebeurde er iets waarvan iedereen schrok. Yara werd helemaal stil, haar lichaam schokte wild heen en weer. Emanuel en ik stonden klaar om haar op te vangen wanneer ze zou vallen. Maar ze viel niet. Nee, in plaats daarvan draaide ze zich met een ruk om, ze beukte dwars door het krachtveld heen, opende de deur en was weg.

Dat alles in hooguit 5 seconden. Daar stond ik dan, met als enige aanwijzing dat Yara hier net nog was, haar rode vest wat was blijven hangen in mijn greep.

'Wat doen we nu?' Ik keek Emanuel hoopvol aan.

'Ze is onderweg naar iets, maar dat iets kan ik op de een of andere manier niet zien, het lijkt net of er een soort blokkade is in mijn hoofd.' Emanuel concentreerde zich diep.

'Dawsen. Dat moet haast wel. Maar wat zou ze daar doen? En waar zou Dawsen nu zijn?' Vroeg ik, eigenlijk gericht op Deavon. Maar Deavon was in te diepe shock om te kunnen reageren.

Achter Yara aan rennen had in ieder geval geen zin, want ze zou toch wel sneller zijn dan wij.

'We moeten proberen Yara te vinden, Emanuel kan je echt niet zien waar ze is?' Vroeg Irena.

'Ik kan wel een stukje zien, maar het lijkt wel alsof ze heel ver op me voor ligt. Ik weet niet of het wel betrouwbaar genoeg is.'

Op dat moment trok Deavon eindelijk zijn mond open.

'Het is het enige wat we hebben, we moeten het volgen.'

'Je hebt gelijk Deavon, volg mij.'

Emanuel keek ons allemaal kort aan, en sprintte weg. Wij volgden hem.

Het weer buiten was vreselijk, dus op straat was niemand te bekennen. Dat was een voordeel, want zo hoefden we ons ook niet druk te maken over dat mensen ons zouden zien.

Het rennen leek minstens een uur te duren. Ik had het idee dat niemand precies wist waar we waren, zelfs Emanuel niet.

We stopten even.

'Wat is er Emanuel?' Vroeg ik.

'Yara is hier ergens, dat voel ik.' Zei hij.

Ik keek om me heen. We stonden midden in een verlaten winkelstraat. De winkels waren gesloten vanwege slecht weer.

'Weet u het zeker?' Vroeg Grace.

'Ja, helemaal.'

Emanuel liep naar 1 van de winkels toe. Op het uithangbord stond 'Joe's ijssalon'. Emanuel gebaarde naar ons dat we even stil moesten staan.

Iedereen luisterde aandachtig. Ik hoorde een stuk of 8 stemmen. Ik probeerde de stemmen van elkaar te onderscheiden zodat ik het gesprek kon volgen.

'We hebben haar baas. Precies zoals u vroeg. Wat gaat u met haar doen?' Vroeg een onbekende mannenstem zacht.

'Ik ga afmaken wat ik al eens heb geprobeerd. Jullie kunnen haar hier afleveren, en daarna kunnen jullie oprotten.' Deze stem verbaasde ons allemaal. Het was Jona. Uit het gesprek maakte ik op dat Jona een paar slaafjes had ingehuurd. Maar hoe was Yara hier terecht gekomen? Ze zou zich toch niet zomaar overgeven?

'We moeten snel naar binnen, straks zijn we te laat!' Zei Deavon bang.

Hij smeet de deur open.

'Deavon, als je wilt dat ze ons gelijk doorhebben moet je vooral zo doorgaan.' Zei ik.

Deavon ging gelijk stiller lopen. Wij volgden hem op de voet. Het licht in de winkel was uit, dus we konden niet heel goed zien waar we liepen, maar het was ook een voordeel, mocht de tegenstander weten waar we waren, wat hoe dan ook ging gebeuren aangezien vampiers elkaars aanwezigheid voelen.

We liepen naar de achterkant van de winkel, richting de trap. Het geluid kwam duidelijk van boven. Weer vingen we een stukje op van het gesprek.

'Wat zei ik nou, ga haar halen!' Schreeuwde Jona.

'Ja baas.' De jongens liepen allemaal boven achter elkaar aan. Waarschijnlijk richting Yara. Waar zou ze zijn?

De jongens kwamen via de trap naar beneden slenteren. We moesten snel handelen, anders zouden ze ons zo doorhebben. Jona had ons waarschijnlijk allang door, hij dacht vast dat we toch geen gevaar vormden. Anders hadden we hem allang aangevallen toch?

Genoeg nagedacht, we moesten Yara vinden voor dat die jongens haar hadden. Via telepathie spraken we af dat we allemaal opzoek moesten naar een kamertje waar ze in zou kunnen zitten. Maar we hoefden niet lang te zoeken. Deavon opende de deur naar de kamer en daar vonden we waar we naar opzoek waren. Yara.

Deavon wist niet hoe snel hij haar moest optillen en naar buiten moest. We renden achter hem aan. De jongens moeten ons gehoord hebben.

'Grijp ze!' De jongens probeerden ons bij te houden. Het lukte ze aardig.

Ik keek even opzij naar Deavon en Yara. Yara zag er niet goed uit. Haar hemdje was gescheurd, haar bruine krullen zaten door de war en ze was niet bij bewustzijn. Toch leek Deavon gelukkig dar hij haar in zijn armen had.

Wat was Yara toch een pechvogel, haar familie was er niet meer en ze was nu al 2 keer ontvoerd, laat staan hoevaak ze wel niet bijna dood was geweest. We moesten echt beter op haar gaan passen.

'Hier in.' Gilde Emanuel, hij wees naar een steegje.

We vluchtten het steegje in. De oude afschuttruc werkte. De groep jongens schoot even later voorbij.

We hijgden even uit.

'Wat doen we nu?' Vroeg Deavon, kijkend naar Yara in zijn armen.

'Wat hebben ze met je gedaan liefje?' Vroeg hij zachtjes.

------------------------

Heey! 5 reacties en ik schrijf weer verder!

Lotte

Ps: fijne feestdagen alvast!