Madly in love

Grace

Grace's POV:

De kalmte was weer terug, net als Deavon en Caleb. We zaten inmiddels met z'n 5en in Caleb en mijn auto (de jongens zaten natuurlijk weer eens voorin) onderweg naar Emanuel. Hij wist vast wat we moesten doen.

'Wat nou als Emanuel ons weer probeert over te halen om Yara op te offeren?' Vroeg Deavon bezorgd.

'Hij vroeg niet of jullie mij wilde opofferen, hij vroeg of ik mijn taak wilde uitvoeren of niet.' Zei Yara.

'Deavon, je overdrijft, maar Yara, jij kijkt er te luchtig naar. Het is nogal wat om eventjes de leider te spelen en een oorlog te beëindigen!' Kwam ik tussenbeide.

'Ja dat snap ik wel, maar ik ben de enige die dat kan, dat hebben jullie zelf ook gehoord. En als ik kan kiezen of ik mezelf opoffer en zo de vrede terug laat keren, of de eeuwige oorlog lekker voort laat duren omdat ik niet durf te helpen, kies ik toch echt voor het eerste.'

'Yara alsjeblieft, ik heb je nodig, dus ik kan het niet echt gebruiken als je dood ben schatje. Ik weet dat het egoïstisch klinkt, maar het is de waarheid, als jij dood bent hoef ik ook niet meer te leven.' Zei Deavon verdrietig.

'Jongens stop eens even met dat kleffe gedoe, laten we maar gewoon aanhoren wat Emanuel te zeggen heeft.' Hoorde ik Irena naast me op de achterbank zeggen.

'Mee eens.' Zei Caleb.

Hij parkeerde de auto vlak voor Emanuel's deur en een voor een stapten we uit.

Emanuel moet ons hebben geroken, want hij opende de deur al voor we hadden aangeklopt.

'Heey, jullie zijn terug! Al over het besluit nagedacht?'

'Er is wat heel ergs gebeurd Emanuel, Jaiden heeft ons verlaten.' Zei Irena, ik zag aan haar gezicht dat ze het moeilijk had.

'Wat erg meis. Kom binnen.' Emanuel opende de deur een beetje verder en hij leidde onze groep naar binnen, met een arm om Irena heen.

We gingen om de eettafel heen zitten en Emanuel pakte een dienblad met glazen met daarin een rode vloeistof. Bloed.

'Had je ons al verwacht Emanuel?' Vroeg Yara.

'Ja, omdat ik jouw dienaar ben voel ik waar je bent en wie er met je zijn.'

Iedereen dronk gulzig zijn glas leeg. Iedereen behalve Yara.

'Yara drink het maar op, jullie hebben al een tijd niet kunnen jagen en je zal alle energie nodig hebben.' Zei Emanuel toen hij dat doorhad.

Yara wisselde een blik uit met Deavon.

'Maar u heeft niet meegekregen wat er de vorige keer gebeurde toen ik bloed dronk.'

'Liefje de vorige keer dat je bloed dronk was met mij in de auto en toen gebeurde er ook niks!' Zei Deavon.

Yara leek te twijfelen. Uiteindelijk nam ze toch maar een klein slokje. Ze sloot haar ogen, bang voor wat er kon gebeuren. Maar er gebeurde helemaal niks.

'Dat viel mee.' Opperde ze uiteindelijk.

Ik weet nog wel de eerste keer dat ik bloed dronk,

-Caleb had me er op voorbereid dat het heftig kon worden, dus had hij me met mijn toestemming vastgebonden aan een paal op een verlaten strandje. Hij goot voorzichtig beetje voor beetje in mijn keel, maar er leek eerst niks te gebeuren. Pas na 5 minuten kwamen de eerste bijwerkingen. Mijn ogen verwilderden. Mijn keel ging branden. Dat was de avond dat ik ontdekte dat ik een watervampier ben. De zee werd wilder en wilder tot de golven op een gegeven moment zo groot werden dat ze mij bereikten. De zee werd lamgzaam kalmer en trok zich terug. De eerst volgende 5 keer dat ik bloed dronk verliepen precies zo, pas de 7e keer kon ik me beheersen.-

Yara nam nog een slokje en weer ging het goed. Gulzig dronk ze de rest op.

Jahoor, de bijwerkingen begonnen.

Haar ogen werden groot en schoten alle kanten op.

'Yara gaat het?' Vroeg Emanuel.

Yara reageerde niet.

Deavon keek verschrokken om zich heen naar ons. Ik had ook geen idee wat we moesten doen.

Emanuel had gelukkig wel een idee, dat zag ik aan zijn ogen. Hij pakte Yara's arm stevig vast.

'Yara kalmeer je. Probeer je te concentreren op mij.' Zei hij rustig tegen haar. Yara leek niks te horen. Ze sprong van haar stoel af en gromde naar ons.

Emanuel stond ook op en pakte haar arm weer vast. De hand van zijn vrije arm legde hij op haar voorhoofd.

Yara keek geschrokken en probeerde zich los te rukken. Na een paar pogingen lukte het haar om los te komen. Ze rende richting de deur.

'Deavon gebruik je schild!' Riep Emanuel. Deavon concentreerde zich op zijn schild, ook al zag ik niet in wat een schild voor nut had nu.

Al snel zag ik een soort krachtveld ontstaan in de kleur van Deavon's ogen. Dat had ik al zo vaak gezien, maar toch bleef ik er naar staren, zo prachtig was het. De groene gloed werd snel groter, tot het de deur had berijkt. Yara was nog steeds aan het rennen, maar toen ze aankwam bij de deur leek ze te botsen op iets. Natuurlijk! Als niks in het schild kon komen, kan ook niks het schild verlaten!

Yara's verwarring had ons het beetje tijd gegeven wat nodig was om in actie te komen. Caleb rende naar Emanuel toe, om hem te helpen met haar vasthouden. Irena ging in een positie staan waaraan duidelijk te zien was, dat als ze haar krachten moest gebruiken om ons te redden, ze dat zou doen. Ik zag Deavon nadenken wat hij moest doen, hij zou Yara nooit pijn kunnen doen. Ik dacht er voor mezelf even over na. Zou ik Yara pijn doen of zelfs doden, om de anderen te kunnen redden? Ik denk het niet. Yara was zo enorm belangrijk voor me geworden in die korte tijd. Ze was mijn zusje, maar ook mijn beste vriendin. Zij was de enige die ons zou kunnen redden.

-------------------------------------

Heey!

Ik wil graag 5 reacties voor ik het volgende stukje upload. Vinden jullie het nog een beetje een leuk boek? Hebben jullie nog ideëen voor me? Of tips?

Xoxoxo Lotte