Madly in love

Verdwenen

Ik zag de jongen die ik net had aangezien voor slachtoffer bang wegrennen.

'Laat me los Dawsen.' Ik probeerde hem te trappen.

'Zag je dan niet wat je net bijna aanrichtte?' Hij klonk niet boos.

'Laat me met rust.' Dawsen bleef me vasthouden. Ik keek om me heen maar kon geen Deavon ontdekken.

'Je vriendje heeft je in de steek gelaten schat. Hij kan er niet tegen dat het alweer zijn schuld was.' Dawsen liet me eindelijk los.

'Onmogelijk, hij komt vast zo terug.' Ik wist dat ik ongelijk had, maar ik kon onmogelijk Dawsen gelijk geven.

'Jij weer ook dat dat niet zo is. We zijn allebei uit, kom je mee naar mijn huis, als afgesproken?'

'En die jongen dan? En de getuigen?'

'Mensen zien alleen wat ze willen zien, dus die denken niks.' Dawsen pakte mijn arm en probeerde me mee te trekken.

'Ja ja, ik kom al.' Ik trok mijn arm los en liep met hem mee.

'Zo Yara, nieuwe aanwinst? Is hij niet een beetje te knap voor je?' Zei Claudia, 1 van de barbiemeisjes die elke school heeft. De rest van de barbie's stonden om haar heen te giechelen.

'In tegenstelling tot jou, kan ik ook normaal met jongens omgaan, en heb ik vriendjes langer dan 2 dagen.'

Claudia trok een perfecte wenkbrauw op.

'Dawsen ik heb echt medelijden met je.' Dat was het laatste wat ze zei voor ze wegliep.

'Waarom zei je niks Dawsen?'

'Oh, je bedoelt dat ze dacht dat wij samen waren? Weet je dan niet meer dat ik je leuk vind? Ik zou het dus helemaal niet erg vinden.'

'Jij bent walgelijk.' Ik moest er toch bij lachen, en ik gaf hem een duw.

'Begin je me toch noch aardig te vinden?' Ik zei niks, maar misschien was het toch waar. Misschien begon ik hem echt aardig te vinden? Maar dat kon niet. Toch?

We liepen samen naar de parkeerplaats.

'Ik ben lopend, zie ik je bij jou thuis?' Vroeg ik.

'Je mag best meerijden hoor.' Hij wees naar zijn Volkswagen.

'Oh, okee.' Hij opende de deur voor me en ik stapte in.

'Wat ga je me straks laten zien?' Vroeg ik toen hij ook in de auto was gestapt.

'Geduld is een schone zaak Yara. Al helemaal met het eeuwige leven.'

'Tja, maar ik heb niet een eeuwigheid vanmiddag, ik moet naar Deavon straks.' Ik klikte mijn riem vast en Dawsen startte de auto.

'Ik zal zo snel zijn als ik kan.