Madly in love

Ongelukje

'Oke Yara, ik geef het op. Ik hoopte dat je het me zelf ging vertellen, maar dat doe je niet. Dus vertel me alsjeblieft, wat ga je vanmiddag doen, want dat verhaal van familie klopt niet.' Deavon keek me wantrouwig aan. We zaten bij biologie achterin de klas. En Deavon sprak zachtjes.

'Het spijt me Deavon maar dit kan ik je niet zeggen. Je zou het toch niet begrijpen.' Ik pakte zijn hand vast. Hij keek me kort aan en hij trok zijn hand weg.

'Deavon!' Ik probeerde zijn blik te trekken, maar hij weigerde.

De les ging over cellen en de inhoud ervan. Vreselijk saai dus.

'Je kan me best vertrouwen hoor.' Ik probeerde nog een keer zijn blik te vangen. Deze keer met succes. Ik keek recht in zijn gekwetste groene ogen.

'Hoe kan ik weten dat je deze keer uit de problemen blijft?'

'Dat kan je niet, je moet me gewoon vertrouwen.'

'Best. Spreken wij om 6 uur af?'

'Is goed.' Ik schonk hem een glimlach.

De bel ging.

'Yara heb je dorst?' Deavon stond op en pakte zijn tas.

'Ik ehhh.. Ik denk het wel ja. Hoezo?' Ik pakte ook mijn tas en samen liepen we het lokaal uit.

'Je ogen worden dof als vampiers dorst hebben. Dat is dus waar je het flesje voor hebt.' Hij wees naar mijn rugzak. Ik ritste mijn tas open en trok het flesje met bloed eruit. Ik schroefde het dopje eraf en voelde gelijk het gevoel in mijn neus. Ik voelde mijn bovenlip omhoog gaan.

'Rustig maar Yara.' Deavon begon te lachen. Ik bracht het flesje naar mijn mond en nam een slok.

'Ik krijg hier alleen maar meer dorst van.' Zei ik.

'Drink maar door, het gaat vanzelf over.' Ik deed wat hij zei en dronk het hele flesje leeg. Eerst voelde ik een heerlijk gevoel in mijn hele lichaam ontstaan, maar al snel veranderde dat gevoel in meer dorst. Ik keek schrikkerig om me heen. Overal om me heen hing die heerlijke geur van mensenbloed. De dorst werd steeds erger en ik voelde nu ook een hevige pijn in mijn keel.

'Yara, luister naar me. Rustig maar. Dit was niet zon goed idee.' De woorden van Deavon leken niet helemaal aan te komen. Ik keek nog een keer om me heen, en daar stond hij. Mijn slachtoffer. Ik voelde het gewoon. Ik rende op hem af. Vlak voor hem sprong ik op. Ik wilde hem net vastgrijpen toen ik werd neer geduwd. Twee sterke armen ketenden me vast. Het kon onmogelijk Deavon zijn want hem versloeg ik, wat kracht betreft. Ik keek om me heen en keek recht in de ogen van....

'DAWSEN!!'