Madly in love

Loods

Een wilde golf sleurde me naar beneden. Ik kreeg geen adem onderwater. Toen ik net aan het oppervlak van het water was gekomen en even had kunnen inademen werd ik opnieuw de diepte in gesleurd. Ik kwam opnieuw boven na een tijdje en ik begon te hyperventileren. Ik probeerde te schreeuwen maar ik kon geen geluid meer maken. Ik probeerde om me heen te kijken maar mijn ogen wilden zich niet openen...

Verwilderd opende ik mijn ogen en keek ik om me heen. Ik zag niet veel want ik bevond me in een donkere kamer. Ik zat vastgebonden aan een paal. Gelukkig het was slechts een droom geweest, maar of de realiteit zo veel beter was, dat wist ik zo net nog niet.

Mijn hoofd voelde zwaar aan en ik kon me amer bewegen, dat kwam door de touwen die me op mijn plek hielden.

'Zo valse dief, eindelijk heb ik je.' Ik hoorde de stem van Cloe maar zag niet waar zij stond.

'Nu sta je er helemaal alleen voor, geen Deavon of Dawsen die je redden.' Zei Claudia.

'Houd je mond dicht Claudia, ik doe het woord.' Alweer Cloe die Claudia afkapte.

Ik wilde hen uitschelden, schreeuwen om hulp, of misschien nog wel meer, maar het enige wat er uitkwam was:

'Wat willen jullie van me?' Het klonk dom.

'Ik wil Deavon terug, en hij wil mij ook. De enige die in de weg staat ben jij.' Zei Cloe, ze probeerde het kalm te laten klinken.

'En ik wil dat je van Dawsen afblijft, voor dat jij in mijn leven kwam was alles tussen Dawsen en mij perfect, en nu jij er bent lijkt het net of hij me niet meer kent.' Wauw, Claudia had dus wel gevoel, ze liet duidelijk haar jaloezie en liefde blijken, misschien was ze toch menselijker dan ik dacht.

'Ik ben Jona, een vampier. Deavon heeft mij vroeger iets heel persoonlijke afgenomen, en ik vind het tijd voor wraak.' Zei de mannelijke stem.

Drie mensen die mij zo vreselijk haatten dat ze me dood wilden, nog nooit had iemand mij gehaat. Het voelde vreselijk om gehaat worden...

Cloe kwam langsaam naar voren. waardoor ze steeds meer zichtbaar werd voor mij. Toen ze heel dichtbij stond zag ik dat ze iets in haar hand had. Een mes.

'W-w-wat ga je daarmee doen?' Vroeg ik bevend van angst.

'We gaan je doden.' Zei Claudia die ook steeds beter zichtbaar werd naarmate ze dichterbij kwam.

'Nee ik ga haar doden, niet ''wij''' Zei Jona.

'Nee, ik ga haar afmaken.' Zei Cloe.

'Nee, ik doe het.' Zei de inmiddels ook zichtbare Jona, hij ging heel dicht tegenover Cloe staan zodat zijn lengte haar bang maakte.

'Mij best.' Zeiden Cloe en Claudia in koor.

-----------------------------------------

Ik kreeg als tip van iemand om een keertje vanuit Deavons POV te schrijven, laat maar weten wat jullie ervan vinden!

-----------------------------------------

DEAVONS POV

Ik rende langs huizen, bomen en mensen, maar het maakte mij niks uit als ik opgemerkt zou worden, ik moest haar vinden. Na school was Yara plots verdwenen en toen ik thuis kwam was ze daar ook niet. Via telepathie kon ik haar niet bereiken en dat kon maar 1 ding betekenen; Yara was ontvoerd, vermoord of weggelopen.

Voor het geval dat ze toch thuis zou komen waren Irena en Jaiden thuisgebleven, voor het geval ze ik het bos was waren Grace en Caleb haar aan het zoeken, maar ik wist eigenlijk al wel waar ze zou kunnen zijn, deze optie was de ergste en degene die voor haar de ergste vond. Cloe had haar, sinds zij was opgedoken wist ik het vanbinnen al wel, maar ik wilde het niet geloven, ik bedoel, ze was toch heel lang mijn vrouw geweest. Dankzij mijn ongeloof was dit gebeurd. Wat moest Yara me nu haten. Ik haatte mezelf in elk geval wel.

Ik rende naar de plek waarvan ik wist dat de kans groot was dat ze daar was. Cloe wist dat ze me daar het meest zou laten terugdenken aan onze tijd samen. In de hoop me terug te krijgen.

Ik kwam aan bij de grote loods.

------------------------------------------

YARA'S POV

Jona kwam heel dichtbij me met het mes dat hij van Cloe had afgepakt.

'Deze is voor jou, mama.' Hij sloeg een kruis. Hij zette het mes tegen mijn buik aan.

'Alstjeblieft, n-n-niet doen.' Ik sloot mijn ogen, bang voor wat er komen ging.

'Houd je mond.' Zei hij.

Er werd langzaam druk op het mes uitgeoefend, waardoor deze na een tijdje door mijn hoodie heen ging. Een steek van pijn ging door me heen toen ik de scherpe punt door mijn huid heen voelde gaan.

Was dit mijn einde? Mocht mijn vampierbestaan dan maar zo kort duren?

'STOPPPP!!!!'

Mijn ogen schoten open van het horen van Deavon's stem.

'D....von.' Was het enige wat ik kon uitbrengen, door de pijn van het stekende mes in mijn buik. Jona leek zich niets aan te trekken van de schreeuw en duwde gewoon door.

Plots zag ik Jona weggerukt worden. Het mes zat er nog.

'Liefje houd nog even vol.' Waren de laatste worden voor ik out ging.