Madly in love

Oeps

Hee even Lotte hier! Ik kon niet wachten met posten :p ik ben heel benieuwd naar jullie reacties, dus ik zou heel blij zijn met een reactie!

Het volgende stuk doe ik wel pas als ik 22 votes heb.

X Lotte

---------------------------------

'Het is nu of nooit.' Deavon keek naar me om te bepalen of ik er wel echt klaar voor was.

Een meisje van ongeveer mijn leeftijd kwam de hoek om. Ze had zwart, kort haar en ze droeg een bril.

Het gevoel in mijn neus werd steeds heftiger toen ze dichterbij kwam.

Ik ging dit niet volhouden. Dat hert was niks bij haar.

In 1 beweging sprong ik op het meisje af. Ik zette mijn tanden in haar nek en voelde een heerlijke vloeistof mijn mond inlopen.

Ergens op de achtergrond hoorde ik het meisje gillen en hoorde ik de stemmen van de andere vampiers, ik hoorde dingen als: 'Yara stop!' Maar niks leek echt aan te komen. Ik bleef doordrinken, tot ze leeg was. Toen draaide ik me om, en zag ik dat Deavon aan me aan het trekken was.

Irena had haar hand voor haar ogen geslagen.

'We hadden haar dit nooit moeten laten proberen.' Grace klonk een beetje bang.

'Jawel, het was heerlijk.' Ik keek boos naar Grace.

'Yara, je hebt iets vreselijks gedaan.' Jaiden klonk boos.

Ik had mezelf niet meer in de hand. Ik werd op de 1 of andere manier boos op Jaiden. Een grommend geluid kwam uit mijn keel.

'Yara!'

'Je bent mijn moeder niet!' Ik schreeuwde het uit.

'Waarom doe je zo raar?'

'Waarom doe JIJ raar Jaiden?' Ik sprong op hem af en duwde hem op de grond.

'Yara rustig lieverd.' Deavon's stem kalmeerde me een beetje. Ik stond op en keek naar het slagveld wat ik hat aangericht.

Rechts van me zag ik een levenloos lichaam, met overal om haar heen bloed. Links van me zag ik Jaiden op de grond liggen met een grommende Irena naast hem. Achter hen stonden Grace en Caleb verschrikt naar me te kijken. Naast me stond Deavon te proberen me te kalmeren.

Wat een puinhoop had ik er van gemaakt.

Ik moest weg, want daar was ik goed in. In vluchten als ik het moeilijk had.

Voordat ik het wist rende ik naar het bos.

'Yara wacht!' Maar Deavon wist dat hij me toch nooit ging inhalen, aangezien bij nieuwelingen zo'n beetje alles beter werkte, dus bleef het bij roepen.

Ik rende het bos in, dat er een beetje griezelig uit zag met deze schemering. Maar het kon me niet schelen. Ik klom in een grote boom midden in het bos. Hier was ik veilig voor alle problemen. Ik dacht na over alle schade die ik had veroorzaakt. Ik was de reden voor het gevecht van Luke en Deavon, dus had ik ook min of meer mijn broer vermoord, en Deavon in coma geholpen. Ik had net een onschuldig meisje vermoord. Ik had ervoor gezorgd dat mijn ouders zich nu vast vreselijk voelden. Ik had er voor gezorgd dat mijn vrienden me nu vast haatten. En ik had er voor gezorgd dat Deavon me nu vast niet meer mocht.

Dat was best veel.

'Yara, waar ben je?' De bezorgde stem van Deavon was onder me te horen.

1 ding wist ik wel; hij was veel beter af zonder mij.

'Yara ik heb je nodig!' Nu klonk hij zelfs een beetje wanhopig.

Hij had het fout, hij had me niet nodig.

Opeens verloor ik, door een klunzige actie mijn evenwicht. Ik viel uit de ongeveer 7 meter hoge boom.

----------------------------------- 'Yara, gaat het?' Ik deed mij ogen open. Zo te zien lag ik nog steeds in het, nu donkere, bos.

'Ik geloof het wel ja. Wat is er gebeurd?' Maar voor Deavon antwoord kon geven herinnerde ik me de schade weer.

'Oh ja.' Ik werd verdrietig door de gedachten.

Ik ging rechtop zitten.

'Je kon er niks aan doen lieverd.'

'O nee? Kon ik er niks aan doen dat jij en Luke ruzie hadden? En dat mijn broer daardoor overleed en dat jij daardoor in coma raakte? Kon ik er niks aan doen dat ik een onschuldig meisje heb vermoord? Kon ik er niks aan doen dat ik Jaiden heb aangevallen?' Bij het laatste gedeelte sloeg mijn stem over, en rolde er een traan over mijn wang.

'Deavon ik heb alles verpest! Je had me niet moeten bijten.' Wat begon met 1 traan eindigde in een tranenzee.

'Lieverd je moet jezelf niet de schuld van alles geven.'

'Maar het is mijn schuld!'

Deavon gaf me een kus, maar ik duwde hem van me af.

'Deavon ik ben niet goed voor je.' Ik kalmeerde een beetje, en de tranen stopten ook.

'Sinds wanneer bepaal jij wat goed voor mij is?' Hij gaf me een knipoog.

'Snap je het niet? Ik maak het uit.' Het kwam er opeens uit

'Maar..' Ik liet hem niet uitpraten.

'Ga weg, het is uit!' Mijn verdriet werd omgezet in woede

'Weet je het zeker?' Zijn ogen begonnen te glimmen.

Natuurlijk wist ik het niet zeker, maar dit was beter voor hem. Stel dat ik nog meer zou aanrichten.

'Ja.' Mijn 'ja' klonk triest.

Ik wilde naar hem kijken, maar hij was weg. Verdwenen in de nacht.

Het was over.

Ik stond op. Waar moest ik nu heen?