Madly in love

Help!

Deavon's POV:

'Yara liefje, open je ogen. Alsjeblieft'

Geen reactie, ze was bewusteloos, als ik niet snel iets zou doen zou ze misschien wel sterven. Dit was de enige manier om een vampier te doden, met een mes met daarop het gif van een andere vampier de gene die je dood wil hebben steken. Was dit proces nog omkeerbaar?

Een traan vloeide over mijn wang, een van de eersten in mijn vampierbestaan. Ik viel op mijn knieën naast haar neer.

'Wat hebben jullie gedaan?' Snikte ik.

'Liefje we hebben je alleen maar geholpen, nu ben je tenminste van haar af en kan je met mij verder!' Ze klonk blij.

'Noem me niet liefje! Ik zal je dit nooit vergeven Cloe.' Ik schreeuwde het zo hard dat ik er zelf van schrok.

'M-maar...'

'Nee, niks maar' ik liep naar haar toe.

Totdat ik vlak tegenover haar stond. Ik gaf haar zo'n harde klap dat ze naar de andere kant van de ruimte werd geslingerd.

'Blijf met je poten van haar af.' Ineens zag ik Jona staan. Oude herinneringen overspoelden me.

'Wat doe jij hier Jona?'

'Ik heb persoonlijk een einde aan haar zielige leventje met jou gemaakt.'

De woorden drongen tot me door. De persoon die vroeger mijn vriend was geweest had mij mijn meest dierbare persoon afgenomen. Nouja, nog niet. Ik liep terug naar Yara, ik zag haar heel oppervlakkig ademen. Ik moest nu iets doen.

Ik knielde naast haar neer en tilde haar op.

'Liefje ik breng je naar huis, dan kan ik je helpen.'

'Zei gaat nergens heen, dit is haar laatste bestemming.' Deze keer was het Claudia die praatte. De barbie van de school.

'Waarom doe jij hieraan mee?'

'Ik ben een beschermer, mocht je dat nog niet weten. Ik en Dawsen zijn gemaakt voor elkaar, Dawsen had altijd alleen oog voor mij. Tot Yara tussen ons in kwam.'

Wat ze ook zei, het maakte mij niks uit, ik moest en zou Yara hier weg krijgen. Ik had haar nog steeds in mijn armen. Langzaam zette ik een paar passen naar voren. Ze konden me niks doen, Yara zou dit overleven, dat moest gewoon!' Mijn langzame passen veranderden in sprinten. En voor ik het wist was ik buiten.

'Deavon, stop! Anders zullen er meer doden vallen dan alleen Yara!' De 3 daders probeerden me bij te houden, maar mijn verdriet en de hoop dat ik Yara nog kon redden zorgden ervoor dat ik sneller was dan wat dan ook.

Huizen schoten voorbij, mensen keken me vol ongeloof aan, want in hun beleving kon niks zo snel rennen. Maar niks kon me meer schelen.

Ik sloeg de laatste hoek om en ik kwam uit in onze straat. Binnen een paar tellen was ik bij mijn huis.

Ik duwde de deur open.

'Help!' Ik riep het in de hoop dat er iemand thuis was.

Grace kwam al snel de hoek om, gevolgd door Caleb.

'Wat is er gebeurd!?' Grace schreeuwde het uit.

'Mijn god, Deavon wat heb je gedaan!?' Ook Caleb leek volkomen van slag.

'Het waren Cloe, Claudia en... En Jona.'

'Jona? Hij was toch voorgoed uit je leven verdwenen?' Zei Grace nog meer van slag dan net.

'Doet er nu niet toe, we moeten haar redden, het moet gewoon!'

'Yara, hoor je me, je moet dit volhouden.' Zei Caleb, iets gekalmeerd.

Geen reactie, alleen Yara's snelle ademhaling die de stilte vulde.

'Breng haar naar boven Deavon. Caleb, jij belt Irena en Jaiden. Ik pak de spullen die we nodig hebben om haar te kunnen helpen.'

'We hebben nog een probleem, Cloe, Claudia en Jona zijn me gevolgd. Kan jij ze tegenhouden Caleb? Ik kom je straks helpen.'

'Is goed, maar eerst bel ik Irena en Jaiden.'

Verder werd er niks meer gezegd.

Ik rende de trap op en legde Yara op het ziekenhuisbed in de achterste kamer. Die kamer hadden we al heel lang niet meer gebruikt. De kamer was gebouwd toen Grace haar studie

geneeskunde- chirurgie had afgerond.

'Ga jij Caleb maar helpen, ik kan dit beter in mijn eentje doen.' Ineens stond Grace naast me.

Ik verdween zonder wat te zeggen uit de kamer.

-------------------------------------

Hoi! Even Lotte hier,

Ik heb een vraagje aan jullie;

Er komt binnenkort een extra personage bij, weten jullie een leuke naam en een leuk uiterlijk voor die personage? De enige eis is dat het een meisje moet zijn!

Ik hoop dat jullie iets leuks kunnen bedenken.

X Lotte