Madly in love

Onmogelijke besluiten

Hee guys!

Dit is voorlopig mijn laatste hoofdstuk, aangezien ik heel erg het idee heb dat niemand tot hier al heeft gelezen. Mocht iemand al wel tot hier zijn, dan schrijf ik gewoon door. Laat please even weten, want dan zal ik weer op de site posten. Ik zou het ook heel leuk vinden als je dan gelijk even laat weten wat je van het verhaal vind.

Plz even liken! (En als je heeeeel lief bent ook even fannen haha).

Lotte

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

'Dus het komt er op neer dat, als ik niks doe, er oorlog heerst, maar als ik wel iets doe, dan sterf ik hoogstwaarschijnlijk.' 

'Je hoeft niet te sterven, als je maar genoeg aanhangers kan krijgen, dan kan je hem aan.' Zei Emanuel. 

'Yara gaat niet...' Ik onderbrak Deavon. 

'Ik doe het.' Zei ik. 

'Yara nee, laten we eerst goed nadenken.' Zei Caleb toen hij Deavon zag verstijven. 

'Maar ik weet toch zeker dat dit is wat ik wil. Mijn leven is de laatste tijd zo erg veranderd, dat het me goed lijkt om een doel te stellen.' 

Voor de derde keer verstijfden alle vampiers. 

'Yara, dit is een heftige beslissing waarbij ik je niet kan helpen, wel kan ik je vertellen over je gaven.' Zei Emanuel. Alle vampiers leken weer een klein beetje adem te kunnen halen nu het niet meer over leven of dood ging. 

'Wat is mijn gave dan?' Vroeg ik. 

'Jou gave is een hele bijzondere. Je kan mensen overtuigen van wat jij wil door ze aan te raken. Stel dat jij wil dat Deavon je een kus geeft, dan raak je hem aan en dan probeer je je heel erg te concentreren op die kus. Probeer maar.' 

Ik concentreerde me volledig op de kus en pakte Deavons hand vast. En ja hoor, Deavon boog zich naar voren en gaf me dezelfde kus als die ik me net had ingebeeld. 

'Wauw, dat is inderdaad bijzonder.' 

'Pas wel op Yara, want je kan je gave ook misbruiken. Je gave werkt trouwens niet bij vampiers die sterker zijn dan jij of even sterk zijn als jij, maar aangezien je koninklijk bent, is dat bijna onmogelijk.' 

'Wat zijn jullie gaven?' Vroeg ik aan de rest. 

'Niet elke vampier heeft gaven, maar ik wel. Ik ben een waterheerser, wat inhoud dat ik water kan sturen.' Zei Irena.

'Ik ben vuurheerser, dat spreekt denk ik voor zich met mijn oogkleur.' Zei Grace. 

'En ik ben de laatste van ons groepje met een gave,' begon Deavon. 

'Ik ben een schild. Dat houdt in dat ik mijn geliefden kan beschermen, maar alleen zij die een zuiver hart hebben.' Zei hij. 

'Wauw, allemaal bijzonder zeg. Maar Emanuel, wat ben jij eigenlijk? Ben jij een vampier of een beschermer? En wat heb je voor gave?' Vroeg ik. 

'Ik ben jouw dienaar, eigenlijk ben ik ook lid van de koninklijke familie, maar dan eigenlijk iets minder belangrijk. Ik heb jaren lang op je gewacht met de opdracht om je tot een grootse leider te maken.' 

'Dank je, Emanuel, we slapen er allemaal een nachtje over en dan zien we je morgen weer.' Zei Deavon. 

Iedereen stond op om te vertrekken. Ik ook. 

'Heel erg bedankt Emanuel.' Ik schudde zijn hand. 

'Tot ziens.' Zei hij. 

We liepen gezamenlijk naar de auto's en Emanuel bleef alleen over.