Madly in love

Het bos

Brrr, wat was het koud. De wind zorgde ervoor dat de gevoelstemperatuur nog lager lag.

We bleven maar lopen door het bos dat aan het einde van onze wijk begon.

De bomen stonden er een beetje treurig bij, zo zonder bladeren.

'Yara, wat ik je straks ga zeggen mag je aan niemand vertellen, ook niet aan je broer, anders hebben wij allemaal een heel groot probleem.' Niet aan mijn broer vertellen? Dat zou moeilijk worden, aangezien mijn broer het altijd door had als ik iets te verbergen had.

'Okee.' Zei ik dus maar.

We sloegen rechtsaf tussen 2 bomen door. Ik geloofde er niks van dat hij wist waar we waren. Tot hij me vasthield, zodat ik stopte.

'Hier is het.'

We stonden op een plek die mij deed denken aan een gewoon stuk bos, niks speciaals.

'Yara, ik ben anders dan jij bent. Ik ben het niet waard om mee om te gaan, dus hierbij geef ik je de keuze; wil je doorgaan met dit, of wil je dat we doen of onze prille vriendschap niet heeft bestaan?' Hij pakte mijn handen vast.

'Ik ehh, tuurlijk wil ik nu doorgaan!'

Ik gaf een klein kneepje in zijn handen.

'Okee Yara, maar dan moet je wel weten dat ik verliefd op je ben, dit lijkt vreemd, want jij kent me nog niet zo lang, maar geloof me, ik wacht al sinds eeuwen op je.' Ik liet zijn handen los. Wat voelde ik? Aan de ene kant was ik denk ik ook verliefd op deze niet normaal mooie jongen, maar aan de andere kant dacht ik aan Luke. Als hij hier was geweest, had hij dit sowieso verboden. Ik moest voor mezelf gaan, ik kon toch niet altijd het kleine zusje blijven?

Als teken van mijn keuze pakte ik zijn handen en bracht ik mijn hoofd heel dicht bij die van hem. Hij maakte het af, hij drukte zijn lippen op die van mij. Het was alsof onze lippen voor elkaar gemaakt waren, want ze pasten perfect op elkaar.

'Yara stop!!!'

Met een ruk draaide ik me om.

'Luke, wat doe jij hier?' Ik was verbaast, stalkte mijn broer me ofzo?

'Yara aan de kant.' Luke duwde me aan de kant.

'Luke nee, luister naar me!'

'Waarom, jij luistert toch ook niet naar mij zo te zien?'

Luke sprong naar voren, op Deavon af. Maar Deavon ontweek hem met een sierlijke beweging naar links.

'Ze heeft zelf gekozen, toch Yara?' Deavon keek naar mij met een smekende blik.

'Luke, hij heeft gelijk.' Ik probeerde kalm te blijven in de hoop Luke ook kalm te houden. Maar zonder effect.

'Laat Yara hier buiten.' Deavon probeerde dichter naar me toe te komen, maar Luke liet dat niet gebeuren.

'Blijf van haar af, ik breng haar naar huis, daarna lossen we dit samen op.'

'Okee.' Deavon gaf me een handkus als afscheid.

'Nee, los dit op met woorden jongens, jullie zijn allebei volwassen.' Mijn idee werd niet serieus genomen, sterker nog, ze lachten me uit.