Madly in love

De bloemen

Zaterdagochtend. Het was ongeveer 9 uur toen ik wakker werd van een rotgeluid.

Onze bel.

Wie zou bij ons willen aanbellen?

We kenden hier toch niemand?

Ik haastte me naar beneden in mijn pyjama, aangezien de rest van ons gezin overal doorheen sliep.

Ik keek snel door het kijkgaatje.

Een extreem gespierde jongen met lichtbruin haar en blauwe ogen stond voor de deur.

Ik deed de deur open.

'Hallo, is Luke er? Oh, sorry, ik ben Dawsen.'

'Hallo, ik ben Yara, het zusje van Luke. Hij ligt denk ik nog te slapen maar...'

Ik werd onderbroken door mijn broer die opeens ook beneden was.

'Yara, ga maar verder met slapen of zo iets.'

Dawsen wilde blijkbaar nog iets zeggen want hij trok aan mijn arm.

'Oh wacht heel even, Yara was het toch? Deze bloemen zijn voor jou.'

Hij gaf me een prachtig bouquet met rode rozen.

'Oh, dank je, denk ik.'

Ik liep naar de woonkamer om een vaas te halen. Wat hadden deze bloemen te betekenen?

------------------------------------------

'Okee Luke, wie was dat?' Ik was best wel nieuwsgierig eigenlijk.

'Een vriend, maar dat zijn jou zaken niet.'

Was er iets wat ik wel mocht weten?

Ondertussen zaten ik en mijn broer aan de keukentafel. Onze ouders lagen nog te slapen.

'O ja, Yara ik wil niet dat je om gaat met Deavon. Hij is niet bepaald een goede jongen.'

'En hoe weet jij dat? En sinds wanneer bepaal jij met wie ik om ga?' Ze werd een beetje boos. Als ze niks mocht weten, waarom zou ik dan luisteren?

'Luister nou gewoon voor een keer naar je broer.'

'Weet je Luke? Ik begin het toch echt zat te worden nu. Ik bedoel, als je me nou gewoon zou vertellen waarom niet. Je kan het me toch gewoon vertellen?!'

De deur van de woonkamer sloeg dicht. Mijn broer was midden in ons gesprek weggegaan. What the f*ck?!

-----------------------------------------

Toen ik weer op mijn kamer was, liet ik me achterover op mijn bed vallen. Wat was dit een rare week.