Madly in love

Wantrouwen

Ik herkende de oude eikenboom die in zijn tuin stond. We waren bij Dawsens huis.

Dawsen stapte zelf uit en opende het portier voor me. Ik stapte uit en liep achter hem aan naar de deur.

'Wat wilde je me laten zien?' vroeg ik toen we zijn woonkamer waren ingestapt.

'Ga zitten.' Zei Dawsen en hij gaf zelf het goede voorbeeld door te gaan zitten.

Ik plofte naast hem neer.

'Yara, jij weet van de komst van Cloe toch?'

'Uhh, ja. Hoezo?'

'Zij is niet wat je denkt. Ze houdt nog steeds van Deavon en daardoor is ze zo geobsedeerd geraakt, dat ze er werkelijk alles voor over heeft om hem terug te winnen.'

'H.. Hoe bedoel je?'

'Ze is van plan jullie uit elkaar te drijven en dat wil ze doen door jou te laten gevangennemen in een van de beschermersgevangenissen.'

'Hoe dan?' Ik wist het antwoord zelf ook wel, ze had immers genoeg materiaal tegen me.

'Weet je nog dat slachtoffer van toen je net vampier was, en weet je nog dat van net op school?' De beschermers zouden je zo kunnen laten oppakken, en de enige reden dat dat niet is gebeurd ben ik. Ik houd ze steeds tegen, maar als zelfs een vampier tegen je word, vrees ik dat ik niet veel kan doen.'

Ik dacht na bij wat hij zei. Hoe wist hij dit allemaal? Hij leek mijn gedachten te kunnen lezen en beantwoordde ze.

'Ze is naar me toegekomen en vroeg of ik je wilde oppakken, natuurlijk heb ik dit niet verteld aan de andere beschermers, maar als zij hier achter komt kan ze gewoon naar anderen toestappen.'

Als dit echt ging gebeuren zou dat echt heel erg zijn, ik weet hoe erg Deavon zijn tijd daar vond.

'Dawsen heel erg bedankt voor de informatie, maar ik moet nu echt naar Deavon toe om dit te delen.'

Ik wachtte niet op antwoord en voor ik het wist stond ik buiten. Ik rende de wijk door, langs mijn eigen huis, waarbij ik dacht aan mijn ouders, maar ook aan Luke, het gevecht leek alweer een eeuw geleden.

Ik belde aan bij de vampiers en zo snel als ze konden rennen deden ze de deur open. In de deuropening stonden Deavon, Grace, en tot mijn verbazing ook Cloe, wat deed zij hier?

'Ahh, miste je je vrienden zo?' Cloe stapte naar voren en duwde zich langs me.

'Maar ik wilde toch net vertrekken, dus maak je over mij geen zorgen.' Ze gaf me een beangstigende grimas.

Voor een van de vampiers kon reageren was ze alweer verdwenen.

'Okee, denk ik.' Zei Grace verrast.

'Ik moet jullie wat vertellen over haar.' Ik liet mezelf naar binnen.

'Wat dan?' Deavon ging zitten.

'Maar Deavon, eerst wil ik weten waarom je ineens verdwenen was vanmiddag.' Ik ging naast hem zitten, Grace liep naar de keuken om niet bij dit gesprek te hoeven horen.

'Yara, je had die persoon bijna gebeten, en dat was mijn schuld geweest, ik kon het niet aanzien.'

'Jij had me moeten tegenhouden, in plaats van Dawsen.' Toen ik zijn naam uitsprak spande Deavon al zijn spieren aan.

'Dawsen? Waarom zou hij dat doen?' Hij klonk geïrriteerd.

'Omdat hij om me geeft en hij wil niet dat ik word opgepakt door zijn soort, hij is degene die ervoor heeft gezorgd dat ik nog niet ben opgesloten. Maar nu kom ik bij mijn 2e punt, dat wat Dawsen me vertelde. Cloe is naar hem toegestapt om te vragen of hij me kan laten opsluiten.'

Deavon keek naar me om en trok een wenkbrauw op.

'Onmogelijk, ze heeft net toen ze hier was, gezegd dat wij zeer binnenkort naar haar toe moeten gaan samen met de rest van de vampiers, en ze vond het ineens geweldig als jij mee zou gaan, omdat jij zo sterk bent.'

'Geloof je me niet? Waarom zou ik dit verzinnen?'

'Misschien omdat je jaloers bent, of omdat je er niet tegen kan dat ze zo gemeen tegen je doet.'

'Dat is niet zo! Echt niet!'

Grace kwam terug uit de keuken en mengde zich in het gesprek dat ze blijkbaar had gehoord.

'Misschien heeft Dawsen dit dan bedacht, om jullie uit elkaar te drijven.' Zei Grace.

Toen ze dit zei bedacht ik me hoe gestoord het was dat Grace wel aan mijn kant stond en mijn vriendje niet.

'Nou, hij is al een heel eind op weg, en dat komt niet door hem, maar door jou wantrouwen.' Toen ik dit had gezegd, stond ik op om te gaan. Ik rende zo snel ik kon naar buiten en ik bleef doorrennen tot ik thuis was. Een traan rolde over mijn wang, niet wetende dat vampiers konden huilen. Ik drukte op de bel.

'Oh lieverd, daar ben je, we waren zo ongerust!' Mijn moeder gaf me een knuffel.

'Maar mam, het is pas 6 uur. Ik was gewoon even bij Deavon.' Ik stapte naar binnen. Blijkbaar zagen mijn ouders niks van de nog steeds rollende tranen over mijn wangen. Een laatste ontsnapte uit mijn ooghoek en ik wreef het vocht van mijn wangen af.