Madly in love

Emanuel

Yara's POV:

Deavon pakte zijn mobiel op.

'Met Deavon.'

Hij zette de mobiel op luidspreker.

Grace's stem klonk door de auto.

'He! Ik wilde even een plan maken.' Ze klonk zo enthousiast dat het leek alsof er niks was gebeurd.

'Oke is goed.' Antwoordde Deavon.

'Wat ons betreft rijden we gewoon door tot we er zijn, zonder te stoppen.' Zei Grace

'Okee, is goed. Hebben jullie Emanuel al weten te bereiken?'

'Ja! Hij weet dat we komen.' Zei Grace.

'Mooi, we zien jullie daar.'

Hij hing op.

Ik voelde me enorm moe, maar ik wilde Deavon niet opnieuw in de steek laten, dus bleef ik wakker.

'Deav, heb je misschien iets te eten meegenomen?' Natuurlijk wist ik dat ik niet meer heel erg gevuld zou raken door normaal eten, maar de honger en dorst werden ondraaglijk.

'Ja, ik geloof dat ik nog wel een flesje achter in de auto heb liggen.' Eerst snapte ik niet wat hij bedoelde, maar uiteindelijk snapte ik dat hij een flesje gevuld met bloed bedoelde.

'Je weet hoe dat de vorige keer afliep toch?' Ik moest denken aan hoe ik de onschuldige jongen op school had proberen aan te vallen, hoe Deavon me in de steek had gelaten en hoe Dawsen me heeft beschermd.

'Ja, maar nu kan er niet veel gebeuren, aangezien je alleen met mij bent.'

Deavon zette de auto aan de kant van de weg en stapte uit. Hij opende eerst de achterbak om het flesje eruit te pakken en opende daarna de achterdeur om het aan mij te geven. Hij boog even voorover naar me.

'Het komt allemaal goed lieverd, dat beloof ik. Ook al lijkt het nu even van niet.' Hij boog nog verder naar voren om een klein kusje op mijn mond te geven.

'Dat weet ik zo zeker nog niet.' Zei ik droevig.

Hele uren in de auto gingen voorbij. We hadden korte oppervlakkige gesprekken, zodat de sfeer wat minder gespannen werd.

'We zijn er.' Zei Deavon uiteindelijk.

Hij stapte uit en opende mijn portier.

'Je lijkt net een echte heer.' Zei ik tegen hem terwijl ik naar hem lachte en hem een por gaf.

'Lijkt?' Hij gaf me een knipoog.

Ik keek om me heen en zag een prachtig huisje midden in een bos. Het leek net een sprookje.

De deur van het huisje ging open en een man van een jaar of 50 stapte naar buiten.

'Dat is Emanuel.' Zei Deavon.

Uit de 2 auto's voor ons stapten de anderen. Grace rende als eerste op Emanuel af. Vervolgens liepen wij met de rest ook naar hen toe.

'Hallo Emanuel, dit is Yara. Ze is mijn nieuwe liefdespartner.' Wat klonk dat oubollig zeg, maar ook wel weer romantisch.

'Hallo Yara, fijn kennis te maken met zo'n bijzonder iemand.' Hij schudde mijn hand.

'Wat bedoeld u daar precies mee?' Vroeg ik.

'Kom maar mee naar binnen, dan kan ik het je rustig uitleggen.'

We volgden hem naar binnen.

'Neem allemaal maar plaats aan de grote tafel.' Hij wees naar een grote eikenhouten tafel waar we aan gingen zitten.

'Okee Emanuel, we zijn gekomen om u meer te vragen over Yara's gaven.' Zei Deavon.

Ik ging tussen Grace en Deavon inzitten, tegenover Emanuel.

'Zoals jullie al wisten, is Yara een heel bijzondere vampier. Die oogkleur heb ik nog maar 1 keer eerder gezien. Kennen jullie koningin Lisabeth nog?'

'De moedige koningin die tegen de koninklijke familie inging, omdat ze voor haar volk opkwam? Ze is toch vermoord door haar broer, omdat hij de macht wilde overnemen?' Vroeg Jaiden.

'Dat klopt. En jullie weten allemaal wat er is gebeurd toen Rick aan de macht kwam. De eeuwige ruzies tussen beschermers en vampiers.' Zei Emanuel.

'Maar nu weten we nog niet wat dat met Yara te maken heeft.' Zei Deavon.

'Wacht even jongens, ik snap het even niet meer. Zijn de leden van de koninklijke familie vampiers of beschermers?' Vroeg ik.

'Het zijn beschermers en vampiers in 1. Het zijn de krachtigste wezens op aarde. Zij hebben ook gekleurde ogen, en daarmee dus gaven.' Legde Emanuel uit.

'Oh okee.'

'Maar Yara, nu even over jou, koningin Lisabeth was de eerste vrouw in de hele geschiedenis met jouw oogkleur. En aangezien de oogkleur erfelijk is, moet jij de eerste en enige dochter van Lisabeth en Dave zijn.'

Een hele lange stilte volgde.

'M-maar dat kan niet. Mijn eigen ouders zijn net overleden.'

'Nee, dat is niet waar. Dat waren je pleegouders. Toen Lisabeth werd vermoord was hun dochter nog maar een half jaar oud. Dave, de koninklijke man van Lisabeth, trok het allemaal niet en is gevlucht en heeft jou aan een pleeggezin gegeven. De enige manier dat jij er ooit achter zou komen dat je een lid was van de koninklijke familie, was als je gebeten zou worden door een vampier. Zo zouden al je krachten tot openbaring komen.' Zei Emanuel. Weer volgde een lange stilte en de andere vampiers waren nog steeds in trance van de vorige ontdekking.

'D-dus ik ben koninklijk? Wat wil dat zeggen? Wat moet ik ermee?'

'Dat wil zeggen dat jij onze laatste hoop bent op een eeuwige vrede. En als je om je volk geeft, dan zou je koning Rick moeten verslaan.'

Deavon kwam voor het eerst in beweging toen Emanuel dit vertelde.

Hij pakte mijn hand vast.

'Maar wat als Yara haar leven niet wil wagen?' Vroeg hij.

'Dan blijft deze eeuwige oorlog altijd voortduren.'