Persephone {AyBar} +18

İyi sanma

Ruhumu kaybetmiş gibi hissediyordum.Dehşet tırnaklarını beynimin duvarlarına geçirdi ve beynimi tırmalayan ses kulaklarımı sağır etti.

Yutkunamadım.Ölüm sanki beni bulmuştu.

Bir iki adım geriye çekildiğimde gözlerimi Barışın üzerinden çekmeden olduğum yerde dikilmeye başladım.Havada asılı kalan ellerim tir tir titriyordu.Gözlerim şokla aralanırken,göz yaşlarım gözlerime toplanmıştı.Kalbim korkuyla sarsılırken,midem kasılıyordu.İçimde ne var ne yok hepsini çıkarmak istiyordum.

Babamım bedeninden ruhunu,damarlarındakı kanın dayanmasına sebep olan kişi benim canımdan çok sevdiğim biriydi.

-Aycan?

Titreyen vücudumu aldırmadan ona bakmaya devam ettim.Uçurum mavisi gözleri odağına beni almıştı.Her şeye rağmen o kadar güzeldi ki!

Alt dudağım titrerken hiç bir şey söylemeden ona bakmaya devam ettim.O gerçek bir şeytandı.Sanki siyah kanatları,siyah pelerin giyen biriydi.Tekrardan adımı onun dudaklarından duydum

-Aycan?Bir şey söyle,böyle durma

Birde bir şey söylememi mi istiyordu?Ciddi miydi?Kafamı iki yana salladım

-Öldürdün onu.Nefesini kestin

Karnıma giren krampları yutmaya çalışırken yüksek sesle konuşuyordum.Gözlerim Barışı odağından çıkardı

-Sakin ol biraz.Bağırma

Başımı iki yana salladım "Sakinim ben.En az babamı öldürüp bu zamana kadar susan senin gibi sakinim"

-Nasıl söyleyecektim?Senin düşünmen gerekirdi sence benim bu duruma kayıtsız kalmak gibi bir durumum olabilir miydi?

Barış beni aniden çekip kolları arasına aldığında gözlerim hala odaksız ve ruhsuz bakıyordu.Huzursuz hissetmem gerekirken huzurluydum onunla.Fısıldadım sadece

-Nasıl yaptın bunu?Nasıl öldürdün bizi?

-Üzgünüm

Dizlerim gibi her yerim titriyordu.Bu gerçeği kabul etmek istemiyordum.Barışın babamı öldürdüğü gerçeğini kabul etmek istemiyordum.Bunu kendisi söylese bile,inanmak istemiyordum.

Kollarını bana daha sıkı sardı ve sanki oda bunu kabullenmek istemiyordu.Dudaklarını saçlarım arasına bastırıp kokumu içime çekti

-Üzgünüm,Aycan.Affet beni.Bilemezdim ben seni seveceğimi

Sertce yutkundum.Barış ölümü güzelleştiren adamdı.Ölümü bana öğreten,ondan korkmamam gerektiğini öğreten adamdı.Şimdi ölüm kadar ondan korkuyordum.O varken bana bir şey olmazdı,ona güveniyordum.Ama bunlar sadece avuntuydu,kendimi kandırıyordum.Babamı öldüren adamla olmazdı,olamazdı.Kollarından sertce çıkıp bağırdım

-Onu sen öldürdün!Sen öldürdün birde seni affedeceğimi mi düşünüyorsun?

Barış kolumu tuttuğunda elini ittim e ondan uzaklaşmaya başladım.Barış ve arabanın yanındakı Bilal afallamış şekilde bana bakıyordu.Soğuk beni mızrak gibi kessede onun ceketini omuzumdan yere atıp hızla onlardan uzaklaşmaya başladım.Barış arkamdan geliyor ve bağırıyordu

-Aycan,bekle!

Adımlarımı daha da hızlandırdım.Bir süre sonra soğuğa alışıyordum.Koşmaya başladığımda Barışın hemen arkamdan koşmasının bilincindeydim.Önemsemedim.Şu an çığlık çığlığa bağırmak ve bu gerçeği sindirmeye çalışmak istiyordum.

-Sen bir katilsin!Arkamca sakın gelme.Her şey bitti.Seninle aramızdakı her şey bitti

Karanlıkta koşarken kaldırımı sadece lambalar ışıklandırıyorud