KOMUTANIN RÜYA'SI

35.BÖLÜM

Acilen bölüm sonuna bekleniyorsunuz. Çabuk okuyun çabuk. Heyecanlandım 😂 Oy vermeyi unutmayınız. Seviyorum sizi ❤️

________________

"Hoş geldiniz," diyerek kapıyı açtı Mila. Koray'ın evine gelmiştik akşama doğru. Apartman değildi. Tek katlı güzel bir evi vardı. Çok da yakın değildi şehrin gürültüsüne. Dağ başı desem yeridir ama ben de hep istemiştim insanlardan, şehrin yoğunluğundan uzak, sessiz bir yerde evim olmasını. 

"Hoş bulduk," dedim gülerek. İçeriye geçtik. Koray koşarak yanımıza geldi.

"Ay buyrun kız," dedi. Hepimiz gülüştük.

"Bugün mangal partimiz var, şöyle arka bahçeye alalım sizi," dedi Koray. Batı'ya takılmadan yapamadı ve o bahçeye ilerlerken omzuna atladı.

"Yaman daha güçlü. Neden ona yapmıyorsun kardeşim ya? Bel fıtığı olacağım senin yüzünden," dedi. Yaman, Koray'ı tuttup çekerken bu sefer de Yaman'ın boynuna sarıldı. Hepimiz bahçeye çıkarken Koray indi.

"Zenginim yenge ben gördün mü?" dedi Koray. Güldüm.

"Allah daha çok versin Koray'ım. Güzelmiş evin. Çoluğunla çocuğunla oturursun inşallah," dedim göz ucuyla Mila'ya bakarak. Kaşlarını kaldırdı. Güldüm. Bahçedeki puf koltuklara oturduk.

"Gerçekten puf ya," dedi Koray kendini koltuğa atınca. Kıkırdadım.

"Ya abi. Et almadık ki. Neyin mangal partisini yapacaksın Koray," dedi Batı.

"Yaman ve Rüya gidecek şimdi," dedi gülerek Koray.

"Hem zengin olan kendisi hem bizi et almaya gönderiyor," diye mırıldandı Yaman.

"Oyy, kartımı veririm ben aşkım," dedi Koray. Bir de öpücük attı. Güldüm. "Hem Ayşe teyzemi neden getirmediniz siz?"

"O gelmek istemedi. Takılın siz, dedi. Yarın zaten son günümüz. Yarın onun yanındayız. Siz de gelin," dedi Yaman.

"Olur," dedi hevesle Koray. Batı ve İdil kendi hallerinde takılıyordu. Gözüm onlara ilişti. Batı mutluydu. Onun yanında gerçekten mutluydu. Benim onlara baktığımı gören Batı hemen göz kırptı. Gülümsedim.

"E hadi madem, gidin siz," dedi Koray. Ben önden ilerlerken Yaman, Koray'a bir şeyler fısıldadı. Öyle takılıyorlardır diye çok önemsemedim. Yaman hemen yanıma geldi. Arabanın ön kapısını binmem için açtığında gülümsedim.

"Buyrun madam," dedi gülerek.  Kıkırdadım ve yerime yerleştim. O da sürücü koltuğuna geçti.

"Güya misafir olarak çağırdı.  Alışverişe biz çıkacaksak ne anlamı kaldı?" dedi gülerek Yaman. 

"Koray," dedim derin bir şekilde iç çekerek. Koray çok değişik biriydi. İyiydi, saftı. Bu kadar yaşamış olduğu kötülükler arasında  nasıl böyle iyi kalabilmişti? Keşke dedim, keşke onun da bir kardeşi olsaydı. Ailesi olsaydı. Herkesi mutlu etmeyi başarıyordu ama biliyordum içindekileri. Acısını hissedebiliyordum. Bir anda duraksayıp tekrar mutlu olmak için saçmalamasını da görüyordum.  Koray mutlu olmalıydı. Tamamen mutlu. Yetmemiş miydi çektiği çileler?..

"Daldın yine düşüncelere güzel karım benim." Yaman'ın bu cümleyi kurmasıyla beraber yerimde sıçradım. "Gerçekten dalmışsın." 

"Yaman, sen de görüyor musun? Koray acısını en derine atıyor sürekli. Yaşadıklarını hep içine gömüp devam ediyor. Bu ona zarar verir. O bize içini açmamak için sürekli saçmalıyor," dedim. Arabayı park ederken yüzüne acı bir tebessüm yerleştirdi.