KOMUTANIN RÜYA'SI

26.BÖLÜM

Buyurunuz. İyi okumalar ❤️

_____________

Moralim çok bozuktu. Hamileliğim iyi gitmiyordu. 6.ayda olmama rağmen hiçbir şey yoluna girmemişti. Ben de iyi değildim, bebeğim de iyi sayılmazdı. Zor bir dönemden geçiyordum ve beni zor bir doğum bekliyordu. Sürekli doktor kontrolü altındaydım. Psikolojik olarak iyi değildim. Annem sürekli arıyordu. Artık görüntülü konuşmak istemiyordum. Çok fazla çıkmıyordum telefonlarına. Yaman bir şekilde idare ediyordu. Ona hâlâ yalan söylediğime inanamıyordum. Aramızın bozulmasını göze alamıyordum çünkü o benim annem. Onunla aramın kötü olmasına dayanamazdım bu ruh haliyle.

Koray birkaç gün İstanbul'a gitmişti ve geri gelmişti. Mila ile sevgili olmuşlardı. Ondan ayrı kalmak istemiyordu.

Batı işine gidip geliyordu. İdil ile güzel bir ilişkileri vardı. Yaman ve ben zaten evliyiz. Annemin ve babamın haberi olmayan evlilik...

Yaman'ın işleri yoğundu ama sanki biraz düzene girmişti. Gece hep yanımdaydı. Benim durumumla alakalı bir şey miydi bilmiyorum. Sürekli yanımda olmaya çalışıyordu.

Ben mi? Sürekli oturuyor veya yatıyordum. Ayşe annem biraz burada kalmıştı. Ben kontrole gittikten sonra artık daha çok dinlenmem gerektiğini öğrenince hiç gitmemişti İstanbul'a. Koray onun için biraz eşya getirmişti. Şu an da mutfakta bir şeyler yapıyor. Birbirimizi iyice tanıdık ve iyi anlaşıyoruz. Gece Koray ile diğer eve geçiyorlar. Orada daha rahat uyuduklarını, yatak olduğunu söylüyorlar ve doğru. Ayşe annem Yaman'ın odasında, Koray ise misafir odasında kalıyor. Batı yine burada bizim yanımızda. Yaman'ın gece gitmek zorunda kaldığı zamanlar olduğu için beni bırakmak istemiyor Batı. Canım arkadaşım.

"Kızım." Ayşe annemin sesini duyunca yerimde sıçradım. "Korkma, korktun mu?" Yanıma geldi.

"Yok anne. Ben sadece biraz düşünüyordum. Boş bulundum bir anda," dedim. Oturdum ve yanıma oturdu. Karnıma dokundu.

"Bu aylarda çok hareketli olur. Umut pek hareketli değil galiba," dedi. Üzüntüyle kafamı salladım.

"Bazen hissediyorum sadece. Yaman çok seviniyor onu hissedince. İlk defa olduğunda o kadar heyecan yapmıştı ki," dedim gülerek. O da güldü.

"Hadi bir şeyler yiyelim," dedi. İçim almıyordu ama yemek zorundaydım. Kafamı salladım. Ayağa kalktım. Bana destek oldu ve yavaşça mutfağa geçtik. Tabureye oturdum.

"Al bakalım," dedi yemeği önüme koyarak. O da yanıma oturdu ve yemeye başladık. Çok yiyemiyordum. Bu ay benim için daha zordu. Ellerim sık sık uyuşuyordu. Ayağa kalktığımda anında düşecek gibi hissediyordum. Neyse ki herkes yardımcı oluyordu.

"Eline sağlık, güzel olmuş," dedim.

"Afiyet olsun canım. Kuzucuğumuza yarasın. Sağlıklı bir şekilde kucağımıza almamızı sağlasın," dedi. Burukça gülümsedim. O sırada karnımda bir hareket hissettim. Elimi koydum. Oğlumu hissettim. Ayşe annem de anlamış olacak ki gülümsedi.

"Bu da bize cevap. Sağlıklıca gelecek benim torunum," dedi. Gözlerim doldu.

"Evet. Bizi bırakamaz bu saatten sonra. Ben ona bu kadar bağlanmışken o beni bırakmaz. Ben de onu bırakmam. Sağlıklıca olacak her şey. İkimize de bir şey olmayacak," dedim. Ağlamaya başlamıştım. Ayşe annem yerinden kalktı. Sıkıca sarıldı bana. Annemi çok özlediğimi hissettim.

"Olmayacak," dedi. Sesi titremişti. Umut resmen iyice hareket etti. Bu sefer gülmeye başladım. Karnımı okşadım.

***