KOMUTANIN RÜYA'SI

39.BÖLÜM

Üst üste iki bölüm atacağım. Sonra mola vereceğim. Moralim yerlerde şu an. Ne zaman yeni bölüm gelir bilmiyorum. Biraz ara vermek istiyorum. İyi okumalar.

__________

Şırnak'a vardığımızda Poyraz bizi karşıladı. Ben, Koray ve Batı'yı benim evime götürdüler. Gerçi orası artık bizim evimiz. Yaman'ın evi ve benim evim, artık iki ev de bizim evimiz. Sonuçta biz diye bir şey var ortada. Her neyse. Bizi bıraktılar. Mila ise kendi evine gidip oradan hastaneye geçmesi gerektiğini söyledi. Poyraz ve Yaman, Koray'ın aklı kalmasın diye onu da bırakabileceklerini söylediler. Oradan da göreve gideceklerdi. Bizi bıraktılar ve yanımızdan ayrıldılar.

"E hadi madem, gelin," dediğimde Batı arabasını inceliyordu. Haline güldüm. Araba ile konuşuyordu.

"İyi bari. Bir şey olmamış. Yoksa napardık? Çek çenesini dur," dedi Koray. 

"Duyuyorum seni," diye homurdandı Batı.

"Ver yenge, şu bavulu ben taşıyım," dedi Koray. 

"Zaten tekerleri var. Taşımıyorum ki. Sen yanına aldığın sırt çantanı taşısan yeter. Yaran falan sıkıntı çıkarır şimdi. Hiç uğraşamam," derken dış kapıyı açıyordum. "Of ben bunu yine beceremedim!" diye isyan ettim. Koray yanıma yaklaştı. 

"Ver ben açayım," diye mırıldandı.

"Al ya hep böyle oluyor," dedim ve anahtarı ona verdim. Koray onunla uğraşırken Batı'da yanımıza gelmişti.

"Açamadınız mı? Ben yapabiliyorum. Verin ben yapayım," dedi.

"Dur bir dakika, bu buraya sıkıştı kaldı," diye anahtarı çekiştirmeye başladı.

"Dur o öyle olmaz. Kırılır bak anahtar içinde, dur," diyerek yanına geçti Koray'ın. Koray biraz kenara çekildi. Ben ise anahtara sinirle bakıyordum. Taşındığımdan beri böyleydi. En iyisi şu yönetici ile konuşup bu kapıyı yapmasını isteyeyim. Batı anahtar oraya sıkışıp kaldığı için geri çıkartmaya çalışıyordu. Hızlıca geri çektiğinde dirseği Koray'ın karnına geldi. Endişe ile Koray'ı tuttum. Batı hemen baktı.

"Lan ne işin var orda? İyi misin?" dedi hemen.

"Offf!" diye inledi Koray. Elini yarasına koydu.

"Koduğumun anahtarı!" diye bağırdı Batı.

"Tamam sakin olun, bir şey yok," dedi dişlerinin ardından Koray. Canı yanıyor gibiydi.

"Açıldı mı mal kapı?" dedim. Batı olumsuzca kafasını salladı. "Birinin ziline bas. Bir şey yap," dedim. Hemen benim karşımda oturan teyzenin ziline bastı.

"İyi misin Koray?" dediğimde gözlerini kapatmış kendine gelmeye çalışıyordu.

"İyiyim. Yatarsam daha iyi olacağım," dedi Koray. Kapı açılınca Batı kapıyı tuttu. Ben Koray'ın koluna girip yürümesine yardımcı oldum.

"İyiyim," dedi Koray sakin olmamı istercesine.

"Emin misin?" dedim yavaş yavaş merdivenleri çıkarken.

"Evet," dedi ama sesi öyle söylemiyordu. Bizim kata geldiğimizde Batı'nın kafası kanarken Yaman'ı arayan teyze ile göz göze geldim.

"Kusura bakmayın, dış kapıyı açamadık. O yüzden basmıştık," dediğimde kadın gülümsedi.

"Önemli değil. O kapının kilidini değiştirdiler. Önceden zor açıldığı için. Anahtar uymadığı için açılmamıştır. Siz yoktunuz sanırım," dedi. Kafamı salladım. Bir daha teşekkür ettikten sonra kadın Koray'a değişik değişik bakıp kapısını kapattı. Ben ise evimizin kapısını açtım. Hemen Koray'a yardımcı olup salona geçip yatmasını sağladım. Batı tıslaya tıslaya iki bavulla geldi. Onu karşılayıp hemen bir tanesini aldım. Yatak odamıza götürdüm. O ise tekrar aşağıya gidip kendi bavulunu alıp geldi.