KOMUTANIN RÜYA'SI

29.BÖLÜM

Güzel okumalar güzel okurlarım 😂 Bir şey demiyorum ve sizi bölüm ile başbaşa bırakıyorum. Bölüm sonunda görüşürüz ❤️⭐

_

____________

(Rüya'nın Anlatımıyla)

Gözlerimi zorla araladım. Oda çok aydınlık değildi. Loş bir ışık odayı aydınlatmıştı. Gece olduğu belli oluyordu. Yaman sıkıca elimi tutmuştu ama ne kadar yorulduysa uyukluyordu. Kolay kolay uyumazdı ama yorulmuş olmalıydı. Aklıma gelen şey ile elim karnıma gitti. Şiş karnım şimdi daha zayıftı. Gözlerim doldu.

"Umut," diye mırıldandım. Yaman gözlerini açtı hemen.

"Uyandın mı sevgilim? Şükürler olsun," dedi elimi severken.

"Yaman," dedim. O cümleyi kurmak istemiyordum. Sormak istemiyordum.

"Seninle konuştum o kadar, beni duydun mu?" dedi hüzünlü bir tebessümle.

"Duymadım. Ama sesini bir daha duyamazsam diye çok korktum," dedim.

"Ben de sen gidersin diye çok korktum." Gözlerine daha dikkatli baktım. Gözleri şiş şişti. Mor bir renk oturmuştu gözünün altına.

"Umut gitti mi?" Sesimi ben bile zor duymuştum. Elim karnımdaydı ve onu hissedemiyordum. Karnımın şişliği inmişti. Cevap zaten belliydi. Gözyaşlarım akmaya başladı. Yaman bana baktı.

"Umut gitti," dedi. Ağlıyordu. O da ağlıyordu. Oturmak istedim. Yaman yardımcı oldu. Yanıma oturdu ve sıkıca sarıldı. "Umut gitti, melek oldu oğlumuz. Zaten melekti. Umut gitmiş olabilir ama bizim hep kalbimizde, aklımızda olacak. Umudumuzu kaybetmek yok. Hiç kaybetmeyeceğiz. Önümüzde bir sürü yol var." Onun böyle ağladığını görmemiştim. Burnunu çekti.

"Umut gitmiş olabilir. Biz kaybetmeyeceğiz. Bir daha asla. Hayatımız boyunca umudumuzu yitirmeyeceğiz," dedim. Birbirimize sıkı sıkı sarıldık.

"O çok küçükmüş Rüya, hiç büyüyememiş, zaten doğsa bile..." dedi ve daha çok ağladı. Hep o beni teselli ediyordu. Bu sefer benim onu teselli etmem gerekiyordu. Birimiz güçlü duramıyorsa birimizin güçlü olması gerekiyordu.

"Şş, tamam Yaman. Böyle olması gerekiyormuş. Olmuş. Ağlama," dedim. Birbirimizin gözyaşlarını tekrar ve tekrar sildik. Konuyu dağıtmak ister gibi bir soru sordum.

"Millet nerede?"

"Senin iyi olduğunu öğrenince ben gitmelerini istedim. Gece olunca gittiler. Hepsi sen uyanınca kocaman öpmemi istedi. Akın gil de aradı. Asel daha çok öpüyor. Şimdi hepsi için bir öpücük mü alsam senden?" dedi. O da dikkatini başka konularla dağıtmak istiyordu. Hafif bir tebessüm gönderdim ona. Yanağıma kocaman bir öpücük bıraktı. Onun dudaklarına takıldı gözlerim. O da bana bakıp güldü. Dudağına küçük bir öpücük bıraktım.

"Özledim," dedim.

"Ben de seni," dedi.

"Onu da özledim," dedim üzgünce.

"Ben de," dedi titreyen sesiyle. Anlamıştı Umut'tan bahsettiğimi.

"Ama o böyle üzgün bir anne ve baba istemezdi. Hayatımıza güzelce devam etmeliyiz." Daha çok Yaman'a değil de kendime söylüyor gibiydim. Kafasını salladı Yaman.

"Kardeş de ister miydi?" dedi gülerek. Ama zor yutkunuyor gibiydi. Ağlamamak için kendini sıkıyor gibiydi.

"İsterdi tabii," dedim.