KOMUTANIN RÜYA'SI

36.BÖLÜM

Kaossuz duramayan bir yazar yapmışlar. Sonra böyle olmuş işte 😂 Güzel okumalar. ❤️
_

____________

Bunlar beni nerden bulmuştu? O içeriye girdiğinden beri takip mi edilmiştim?

"Kimse de yok seni kurtaracak, tüh," dedi yapmacık bir tavırla. Eli hâlâ beni sıkı sıkı tutuyordu. Tek eli ağzımdaydı. Çırpınmalarım fayda etmiyordu.

"Bırak lan onu!" Bu ses Koray'a aitti. "Kahramanlarından birisi geldi. Demekki dışarı çıkmadan ona söylemiştin ama bu beni engelleyemez. Şimdi sakince kalk." Yavaşça kaldırdı. Koray'ın olduğu tarafa döndüm. Adamı hâlâ görememiştim ama ağzımı kapatmayı bırakmıştı. Koca kolu ile beni tutmayı başarmıştı. Elinde bir çakı vardı ve boğazıma bastırıyordu.

"Bırak dedim!" Koray dişlerini sıka sıka, kelimelerin üstüne bastırarak konuştu ve bir adım attığında adam çakıyı boğazıma bastırdı. Nefes alamıyordum.

"Bırak," dedim zar zor.

"Cık cık cık," dedi adam tek tek.

"Lan, sen kimsin lan! Bıraksana!" Koray iyice çıldırmış gibiydi.

"Kocası gelmemiş," dedi adam gülerek.

"Beni gönderdi. Ben biliyordum yerini sadece ama Yaman biz gitmeyince anlar bir terslik olduğunu ve gelirse seni s-" derken sustu Koray.

"Abisini öven velet misali," dedi adam. Çakıyı daha çok bastırdığında inledim. Bu sefer kesmişti.

"Sen daha bana yüzünü bile gösteremedin. Aramızdaki en korkak kişi sensin," dedim adama.

"Sen sus," dedi. Nefesimi kesecek derecede koluyla sıktı boynumu.

"Bıraksana! Yaman gelir şimdi!" diye bağırdı Koray. Bir adım daha attı.

"Gelmesene!" diye bağırdı Koray'a. Koray telefona baktı. 

"Neden çekmiyor ha bu telefonlar?!" 

"Planım işliyor. Bu dağ başından ev almadan önce düşünseydin Koray. Zenginim havası ile böyle evler alın. Sonra böyle olur işte," dedi adam gülerek. 

"Planına sokayım senin!" dedi hızlıca yanımıza geldi. Adam beni bıraktı. Nefes nefese kalmıştım. Zor nefes alıyordum. Elim boynuma gitti, kanıyordu. Koray ve pislik adam kavga etmeye başlamıştı. Hemen kendime gelip ayaklandım. Ayırmaya çalışıyordum.

"Ah!" diye bir inleme duyunca gözlerim Koray'ı buldu. "Rüya, kaç! Yardım çağır yürü! Git Rüya!" Koray yere düşünce öylece kalıp kendime zaman tanıdım. Koray yaralanmıştı. Adam hâlâ ona vuruyordu. Adamı onun üzerinden çekemiyordum.

"Rüya! Git diyorum!" Ben hızla eve doğru koşarken aklım hâlâ oradaydı. Eve nasıl bu kadar hızlı geldiğimi sorgulamadan kapıya pat pat vurmaya başladım. Yaman endişe ile açınca bağırdım.

"Koray! Yaman, Koray." Cümle bile kuramıyordum. Yaman hemen boynuma baktı. Bir şeylerin ters gittiği ortadaydı.  Herkes telaşla kapıya gelince ben Yaman'ı çekiştiriyordum. "Koş! Koray, Yaman," diye bağırırken Yaman benimle koşmaya başladı. Mila  Koray'ın ismini duymuş olmalı ki hızla yanımdan geldi. Diğerleri arkada kalmıştı.

"Orda, işte. Adam bırakmış. Orda!" dedim telaşla. Eliyle karnını tutuyordu. Yaman hızla yanına ilerledi.

"Kardeşim, iyi misin? Bakayım. Derin mi yaran? Kim yaptı bunu?" Mila şokla Koray'a bakıyordu.

"Bir şey yap," dedim ağlarken Mila'ya. Benim yüzümden olmuştu. Koray benim yüzümden zarar görmüştü. Benim de boynumdaki yara kanıyordu ama umrumda değildi şu an. O öylece yerde yatarken umrumda değildi. Batı, İdil ve Ayşe annem koşarak yanımıza yetiştiler.