Shadows Of The Past // Z.M.

6

Weszłam do swojego mieszkania, nadal nie mogąc ochłonąć po jego pocałunku. Mimo, że był to tylko pocałunek w policzek. Nadal czuję dotyk jego delikatnych ust w miejscu, w którym złożył pocałunek. Usłyszałam, że drzwi mojego mieszkania się otwierają. Wiedziałam, że to Elliot i Emma. Teraz nie dadzą mi spokoju.

- Rose mówiła, że wyszłaś dzisiaj z pracy z jakimś mężczyzną. Gadaj z kim i gdzie byłaś - naskoczyła na mnie, gdy tylko przekroczyła próg mojego mieszkania.

- Na kolacji - odpowiedziałam.

- Na kolacji powiadasz, a można wiedzieć z kim? - spytał tym razem Elliot.

Mogłam się tego spodziewać. Czeka mnie przesłuchanie. Nie odpuszczą mi, a szczególnie Em.

- Nie, nie można - ominęłam ich i poszłam do kuchni.

- Ej Li przyjacielowi nie powiesz - zrobił te swoje maślane oczka.

- Nie odpuścicie mi? - spytałam zrezygnowana.

- Nie - krzykli jednocześnie.

- No dalej wyduś to z siebie - ponaglała mnie Em.

- Z Zaynem Malikiem - powiedziałam w końcu i gdy tylko wypowiedziałam jego imię i nazwisko na mojej twarzy pojawił się uśmiech.

- Z tym Zaynem Malikiem? - dopytywał Elliot, a ja tylko pokiwałam głową.

- I nic mi wcześniej nie powiedziałaś jak mogłaś - Em udała obrażoną.

- Bo sama nie miałam pojęcia, że pojdę z nim na kolację - powiedziłam zirytowana już tym przesłuchaniem.

- Jak to? - spojrzała na mnie.

- Przyszedł do mojego gabinetu i po prostu zaprosił mnie na kolację w ramach podziękowań za opiekę nad jego siostrą, a ja się zgodziłam - wyjaśniłam.

- Coś mi się nie wydaje, że to tylko w ramach podziękowań - Elliot szczerzył się jak głupi.

- O co Ci chodzi? - spytałam.

- Spodobałaś mu się Lily - odpowiedział.

- Nie gadaj głupot - zaśmiałam się.

- Co wcale nie są głupoty.

- Zgodzę się z Elliotem - odezwała się.

- Dobra dość, oboje dajcie mi spokój - obróciłam się do nich tyłem i zajęłam się przygotowywaniem kawy.

- My dopiero zaczynamy mała - zaśmiali się.

Teraz zacznie się prawdziwe przesłuchanie.

****

Chodziłam po mieszkaniu przerzucając wszystkie rzeczy. Za 15 minut spóźnie się do pracy, ale cholera nigdzie nie mogę znaleźć tego głupiego portfela. Wczoraj napewno go miałam. Przecież nie rozpłynął się w powietrzu. Bez niego nie będę mogła jechać do pracy swoim samochodem, bo mam w nim prawo jazdy i wszystkie inne dokumenty. Z Em też nie mogę jechać, bo ta musiała być dzisiaj wcześniej w pracy i już dawno pojechała. Po raz kolejny wróciłam do sypialni i zaczełam zaglądać do każdej szuflady i szafki, ale nic. Po mieszkaniu rozniósł się dźwięk dzwonka do drzwi.

- Kogo licho niesie - mruknęłam do siebie i poszłam otworzyć.

Nie spodziewałam się, że to właśnie jego zobaczę przed drzwiami swojego mieszkania. Mimo, że nie znalazłm tego cholernego portfela mój humor trochę się poprawił.

- Cześć Lily - przwitał mnie uśmiechem, na którego widok miękną mi kolana.

- Cześć Zayn - ruchem ręki zaprosiłam go do środka. - Co ty tu robisz? - spytałm, gdy był już w środku.

- Mam coś Twojego - w ręce trzymał mój portfel.

- Skąd go masz? -spytałam zdziwiona.

- Dzisiaj rano znalazłem go pod siedzeniem w samochodzie. Musiał Ci wypaść jak szukałaś telefonu - podał mi moją własnąć.

- Dziękuję - uśmiechnęłam się. - Szukałam go cały ranek i teraz mam 10 minut na dotarcie do pracy - mruknęłam.

- Podwiozę Cię - zaproponował.

- Nie trzeba, teraz gdy mam już swoją zgubę mogę jechać swoim samochodem - oznajmiłam.

- Mój samochód jest zaparkowany przed budynkiem, będzie znacznie szybciej - miał rację. Zanim ja wyprowadzę swój to już napewno się spóźnię.

- Ale ja napawdę nie chcę robić Ci kłopotu.

- To żaden kłopot i tak jadę w tamtą stronę i mogę Ci obiecać, że napewno zdążysz do pracy - uśmiechnął się.

-No dobrze - poddałam się w końcu. Po pracy najwyżej zabiorę się z Emmą do domu.

****

I tak jak powiedział Zayn po niecałych dziesięciu minutach byliśmy na miejscu.

- Dziękuję Zayn - uśmiechnęłam się do niego.

- Nie ma za co. Polecam się na przyszłość - puścił do mnie oczko.

Po raz kolejny w przeciągu dwóch dni. Tym razem napewno mi się nie przewidziało.

- Może w ramach podziękowań dasz się zaprosić na kawę? - spojrzałam na niego.

- Z Tobą zawsze - uśmiechnął się, a mi na jego słowa szybciej zaczęło bić serce.

- Dwunasta? - spytałam.

Zaczął się nad czymś zastanawiać. - Okey - odpowiedział po chwili.

- W takim razie do zobaczenia Zayn - wysiadłam z samochodu.

- Do zobaczenia - usłyszałam zanim zamkłam drzwi.

****

Punktualnie o 12 usłyszałam pukanie do drzwi. Dobrze wiedziałam kto to.

- Proszę - powiedziałam, drzwi się otworzyły i do środka wszedł nie kto inny jak Zayn.

- Gotowa? - spytał, a z twarzy nie zchodził mu wesoły uśmiech.

- Tak - uśmiechnęłmi odwiesiłam swój kitel na wieszak. W tym momencie drzwi mojego gabinetu się otworzyły i do środka weszła Em.

- Lily jutro są Twoje urodziny i przyszłam spytać co...- zamilkła, gdy zauważyła, że nie jestem sama.

- Miło widzieć Panią ponwnie Panno Baker - Zayn wyciągnął w jej stronę rękę.

- Mi Pana również - powiedziała lekko zakłopotana i uścisnęła jego dłoń, a potem odwróciła głowę w moją stronę i posłała mi spojrzenie typu " Co on tutaj robi"

Później Ci powiem - powiedziałam bezgłośnie tak, aby brunet nic nie widział. Em tylko przewróciła oczami.

- Nie będę wam przeszkadzać. Przyjdę później - powiedziła i opuścił pomieszczenie.

- Idziemy? - spytał Zayn.

- Idziemy - pokiwałam radośnie głową.

****

- Czyli jutro masz urodziny? - dopytywał Zayn, gdy już siedzieliśmy w kawiarni niedaleko szpitala i popijaliśmy kawę.

- Tak- powiedziałam mało entuzjastycznie.

Moje urodziny nie należą do tych ciekawych. Od kilku lat spędzam je tak samo. Przed telewizorem oglądając z Emmą i Elliotem jakieś durne horrory lib z książką w ręce.

- Chyba nie cieszy Cię ten fakt ? - spojrzał na mnie badawczo.

- Moje urodziny nie należą do tych najciekawszych - odpowiedziałam.

- To zawsze można zmienić - upija łyk kawy nie spuszczając ze mnie wzroku.

- Nigdy nie miałam na to czasu. Najpierw studia, a teraz praca nie zostaje mi zbyt dużo wolnego czasu - wzdycham.

Zayn nic nie odpowiada. Wygląda jakby się nad czymś mocno zastanawiał, ale nadal nie spuszczał ze mnie wzroku. Był tak intensywny, że mógłby wypalić we mnie dziurę.