Giritli Mahallesi | Tamamlandı

GM|ÖZEL BÖLÜM

Okan'dan

"Bıktım ya bıktım." Diyerek söylenen Utkuya döndüm.

"Ne oldu be?" Diye sordum merakla. "Biz her bayram sabahı böyle bir yerlere gitmek zorunda mıyız?"

"Kardeşim bir biz bekar kaldığımız için evet gitmek zorundayız." Dedim gülerek.

"E Burcu evli mi?" Diye sordu sonrasında devam etti. "Ya da Egemen?"

"Onlarda nişanlı."

Utku biraz sustu. Tekrardan bana döndü, yüzünde ki hayret dolu ifade gülmeme sebep olmuştu. "Oğlum gerçekten bir bekar biz kamışız lan!"

"Ağlama ağlama. Evde kalırsan ben alırım seni." Dedim gülerek. Utku da tekrardan gülmeye başladı.

Bu gün Ramazan bayramıydı ve biz abimlere kahvaltıya gidiyorduk. "Utku biraz yardım etsene elim koptu."

"Ya çok güzel kokuyor onlar yerim ben sonra abimler bana kızar."

"Yeme kardeşim o zaman taşı sadece."

"Dayanamam."

24 yaşına gelmiştik ama Utku hala çocuktu. Bu sanırım 84 yaşımıza gelsekte böyle kalacaktı. Utku hiç bir zaman değişmeyecekti. Hoş değişmemesi hep böyle kalması daha güzeldi. Biz onu böyle seviyorduk.

Abimlerin apartmanın önüne gelince zile bastık. Bir kaç saniye sonra apartmanın kapısı açıldı. İçeriye girecekken "Durun kapatmayın." Dedi Feraye. Uğur abi ile el el bize doğru geliyorlardı.

"Günaydın." Dedim kapıyı tutarak. "Günaydın." Dedi onlarda birlikte.

Sonrasında içeriye girip abimlerin kata çıktık. Utku arka arkaya zile basarken Uğur abide ona kızıyordu. "Oğlum dur açarlar."

"Ya kapıda mı bekleyelim 2 saat?"

"2 dakika bile olmadı daha." Dedi Uğur abi. Utku omuz silkerek tekrardan kapıya döndü, tekrardan zile basmaya başladı. "Banane açsınlar."

Mihrimah yengem gülerek kapıyı açtığında arkasından abimde geldi. "Oğlum alacaklı mısın?" Diye sordu sahte bir sinirle.

"Kapıyı açın diye yaptım. Ne alacağı?"

"Uğraşma çocukla Ozan." Diyerek araya girdi yengem. "Hoşgeldiniz."

"Hoşbulduk."

Hep birlikte içeriye girdik. Yengem "Balkona geçin direl sofrayı oraya hazırladık." Dediğinde Feraye konuştu "Bizde Uğur yüzünden geç kaldık yardım edemedim."

"Ay ne olacak İrem ve Burcu vardı zaten. Ee Hülya da bizde kalıyor."

"Pardon niye benim yüzümden geç kaldık?" Diye sordu Uğur abi. Feraye gülerek Uğur abiye döndü. "Aşkım 2 saat giyeceğin gömleğe karar veremediğin için olabilir mi?"

"Olabilir." Diyip balkona gittiğinde yengeme döndüm. "Poyraz nerede?"

"Yatak odasında."

"Tamam siz geçin. Bende bir amcasının  paşasını görüp geleyim." Dedim ve onlar balkona yöneldiğinde bende yatak odasına girdim.

Evet Poyraz abim ve Mihrimah yengemin biricik oğluydu. Ve daha 2 aylık bir bebek.

Yatağın üzerinde oturmuş beşiğe doğru bakan Hülya içeriye girince bana döndü. "Hoşgeldin."

"Hoşbulduk." Dedim gülümseyerek ve ona doğru bir iki adım attım. Hülya yengemin kuzeniydi ve doğumdan sonra burada çok sık kalmaya başlamıştı, yardım etmek için.