Giritli Mahallesi | Tamamlandı

GM|12

Yazardan...

Derin bir nefes alıp yataktan doğruldu Burak. Son iki gündür içinde bir sıkıntı vardı ve geçmiyordu. Ozan'ın söylediklerininde büyük etkisi vardı bunda. İki gündür İrem'in yanında başkalarını düşünüp deli olmuştu. Evet belki şimdi hayatında biri yoktu, ama olacaktı. Belki de vardı da Burak bilmiyordu. Derin bir nefes alıp yataktan kalkıp odadan çıktı.

"Burak oğlum uyandın mı?"

"Uyandım anne" dedi ve balkona çıktı. Hiç uyumamıştı ki. Bir belirsizliğin içine düşmüştü ve bundan nasıl kurtulacağını bilmiyordu.

Burcu oturduğu yerden kalkıp abisinin yanına, balkona çıktı. "Abi?"

"Hı?"

"İyi misin?" Diye sordu Burcu. Abisinin inkar edeceğini, bir şey olmadı diyeceğini biliyordu ama yine de sordu. Bazı şeylerin oda farkındaydı sadece susuyordu.

"İyiyim. Neden sordun?" Dedi Burak.

"Ne bileyim bir değişiksin son günlerde."

"Nasıl değişik?"

"Sanki aklında cevap veremediğin sorular varda onları düşünüp düşünüp moralini bozuyor gibisin."

Burak kaşlarını çatıp kardeşine döndü. "Yok bir şeyim. Uydurmuşsun sen."

Burcu abisine göz devirdi. Yiğitliğine bok sürdürmemek için böyle yaptığını adı gibi biliyordu. Ama bir şey demedi ve içeriye girdi.

Burak gözlerini kapatıp derin bir nefes aldığı sırada İremin sesini duydu. Gözlerini açmadan kaşlarını çattı. Artık delirdiğini falan düşünmeye başladı. Aynı şeyi tekrar duyduğunda telaşla gözlerini açtı. Bu aşk değil delirmekti. Burak aklında ki sesleri dağıtmak için kafasını sağa sola salladı.

İrem de kapının önünde durmuş Burağın ne yaptığını anlamaya çalışıyordu. Yüzünü kırıştırıp "Burak abi buradayım!" Diye bağırdı.

Burak bakışlarını karşı evin duvarından alıp sesin geldiği yere baktı. İrem'in kapıda durmuş ona baktığını görünce derin bir oh çekti. Delirmemişti, sadece aşıktı. En azından şimdilik.

"İrem?"

"Burak abi?"

"Bir şey mi oldu?" Diye sordu Burak. Çünkü niye geldiğini bilmiyordu.

"Bende aynı şeyi sana soracağım, bir şey mi oldu?" Dedi İrem.

"H-hayır. Neden sordun ki?" Evet oldu ben sana aşık oldum demek geldi içinden ama tabii ki demedi. Diyemedi...

"Ne bileyim 3 kere bağırdım bakmadın."

"Yeni uyandı ondandır" diyerek araya girdi kapıdan çıkan Burcu. "Ha evet ondan." Dedi Burak. Zaten demeye bir şey bulamamıştı. Kardeşi gelmese yüksek ihtimal saçmalayacaktı.

"Nereye gidiyorsunuz siz?" Diye sordu Burak.

"Egemenlere, ders çalışmaya." Diye yanıt verdi Burcu.

"İyi çalışmalar"

"Sağol"

Burcu ve İrem giderken arkalarından baktı Burak. Derin bir iç çekip tekrardan içeriye girdi. Annesi ile biraz konuştuktan sonra odasına çekildi. Son zamanlarda hep yaptığı gibi...

Derin bir nefes alıp yatağa oturdu. İçinde ki sıkıntı birden mutluluğa dönmüştü. Onu görmesi, sesini duyması, adının geçmesi bile yetiyordu mutlu olmaya.