Giritli Mahallesi | Tamamlandı

GM|63

Yazardan...

İrem elleri titreyerek tesli lavabonun kenarına koydu ve beklemeye başladı. Heyecandan kalbi yerinden çıkacaktı. Bir de Utku dışardan bir şeyler söyleyip duruyordu. Bu daha da heyecanlanmasına sebep oluyordu.

Lavabonun kenarına tutunmayı bırakıp biraz geriye doğru gitti. Test kutusunun üzerinde 5 dakika bekledikten sonra sonuç göstereceği yazıyordu. 5 dakika normalde kısa bir süreydi ama İrem için hayatının en uzun 5 dakikası oldu. Hayatının hiç bir anında bu kadar heyecanlandığını ve duygulandığını hatırlamıyordu.

Derin bir nefes aldı ve yaslandığı duvardan sırtını çekti. Dışarıdakilerin sesi de kesilmişti. 5 dakikanın dolduğunu umud ederek lavaboya doğru bir adım attı ve tedirgince teste baktı.

Küçük, ekrana benzeyen yerde gördüğü çift çizgi ile dudaklarının arasından bir hıçkırık firar etti. Elleri titrediği için zorda olsa testi eline aldı. Diğer eli ile ağzını kapatmıştı şaşkınlıktan.

Hamileydi.

Elini ağzından çekip karnına doğru götürdü. Diğer elinde tuttuğu test ise bebeğinden aldığı ilk haberdi.

Kapıya gitti, anahtarı çevirdi ve kapıyı açtı. Arkadaşları kapıda meraklı gözlerle onu bekliyordu. Onları görünce daha da duygulandı. Çocukluk arkadaşlarına bir çocuğunun olacağını haber veriyordu. Ve bu çok tuhaf bir duyguydu. Asla kötü değildi ama daha önce yaşadığı hiç bir duyguya benzemiyordu.

"Hamileyim."

Uzun bir sessizlik oldu. Henüz kimse ne olduğunun farkına varamamıştı.

"Ne!" Diye çığlık atarak sessizliği bozdu Feraye. Kendine ilk gelen o olmuştu. "Ciddi misin?"

"Evet." Diyerek başını salladı İrem. Feraye hızla İrem'e sarıldı. "Ya canım arkadaşım! İnanmıyorum çok mutlu oldum!"

Burcu da kendine gelmiş olacak ki hızla onlara sarıldı. Üçü ağlayarak birbirine sarılırken erkeklerde onlara bakıyordu gülümseyerek.

"Şimdi ben hala mı oluyorum?" Diye sordu Burcu. "Evet, bende anne oluyorum."

Bu cümleden sonra hepsinin gözünden bir iki damla yaş akmıştı. Hepsi saklamaya çalışsa ağladıkları her hallerinden belliydi.

"Biz de dayı oluyoruz o zaman?" Dedi Egemen ve İreme doğru bir iki adım attı. "Hayırlı olsun güzellik." Dedi ve sarıldı.

Onlar ayrıldıktan sonra Utku İrem'in elinden tutup kendi etrafında bir kere döndürdü ve konuştu. "Gördüğüm en ufak annesin."

"25 yaşındayım!" Dedi İrem hızla. Anne olmak için erken miydi hiç bir fikri yoktu ama çok mutluydu. İçin de bir can vardı ve İrem halinden gayet memnundu.

"Yaş olarak değil tatlım, görünüm olarak."

Daha sonrasında onlarda sarılmıştı. En sona Okan kalınca Okan da İreme doğru yaklaştı. "Hayırlı olsun kardeşim." Dedi usulca ve sarıldı. "Sağol kardeşim."

"İnanmıyorum resmen İrem'in çocuğu olacak." Dedi Egemen. Herkes elini yüzünü yıkayıp kendine gelmişti. Şimdi de oturma odasında oturmuş bir şeyler yiyorlardı.

"Yaşıtlarımızın çocuğu olacak biz resmen evde kaldık!" Dedi Utku. Okan gülmeye başladı. "Valla ben amca ve dayı olarak mutluyum. Mümkünse uzun bir süre evde kalayım."

"Aa aklıma geldi Okan sen niye dün bizi azarladın?"

"Lütfen bu konuyu açmayalım Burcu'cum." Dedi Okan. Çünkü bu konuyu konuşmak istemiyordu, hele ki böyle bir günde hiç istemiyordu.