Giritli Mahallesi | Tamamlandı

GM|57

•5 Yıl Sonra•

Yeniden 1.Bölüm (57) : "Giritli Mahallesi"

Okan merdivenleri ağır ağır çıktıktan sonra tanıdık kapının önünde durdu ve zile bastı. Evde daha fazla duramamış kendini dışarıya atmıştı. Bir süre dolaştıktan sonra da eve gitmek istemediği için abisine gelmeye karar vermişti.

Bir kaç saniye sonra kapı açıldı.

"Hoşgeldin." Diye konuştu Mihrimah Okanı görünce.

"Hoşbulduk." Dedi Okan ve içeriye girdi. "Abim yok mu?"

"Yok ama gelir birazdan."

"Nereye gitti?" Diye sordu Okan ve üzerinde ki ceketi çıkartıp askıya astı.

"İşleri vardı. Hayırdır bir şey mi oldu abini soruyorsun?" Dedi Mihrimah.

"Yok öyle konuşuruz diye gelmiştim."

"Sen otur bakayım şuraya. Hep abin ile konuşuyorsun, biraz da yengen ile konuş." Dedi Mihrimah ve Okanı karşısına oturttu.

"Ee anlat bakalım."

"Ne anlatayım yenge?" Diye sordu Okan dalgın dalgın.

"Ne bileyim oğlum onu da sen bileceksin. Aranız hala bozuk mu çocuklarla?"

Okan derin bir iç çekip geriye yaslandı. "Sayılır."

"Bunun için mi asıyorsun yüzünü?"

"Evet. Bence gayet yeterli bir sebep." Dedi Okan yavaşça.

Mihrimah ona dönüp konuştu. "Hiçte geçerli bir sebep değil. Bizimkilerden bahsediyoruz, bir gün küs kalsanız ertesi gün barışırsınız. Hatta gecesine kadar dayanamazsınız."

"Bu sefer ki öyle değil yenge." Dedi Okan. "Bu sefer ki öyle değil..."

"Nasılmış bu sefer ki?"

"Görmüyor musun? Hepimiz başka yere savrulduk. Okuldu, düğündü derken koptuk gittik."

"Ne kopması Okan? Düzeltirsiniz arayı, dert etme."

"Nasıl dert etmeyeyim yenge? Sabah Utku ile karşılaştık mahalle de, yolunu değiştirecekti utanmasa. Döndü gitti." Dedi Okan içli içli. Dokunsan ağlayacaktı. Aslında bir süredir farkındaydı Mihrimahta. Ama konuşmak için ısrar etmemişti. Şimdi de kendi anlattığı için dinliyordu.

"Diğerleri?"

"İrem kendi derdinde zaten. Burcu desen Egemenle birlikte okulu bitirmek için çırpınıp duruyor. Ferayeyle uzun süredir konuşamadık bile."

Hepsi kışın ortasında yapayalnız kalan bir ağacın yaprakları gibi başka yere savrulmuştu. Onlar büyüyünce dertlerde büyümüştü. Ne güzeldi eskiden tek dertleri Utku'nun açlığıydı... Ne kadar o zamanlar sıkıcı gelse de şimdilerde hepsi o zamanlara dönmek için can atıyor. Dertler büyüdükçe mutlulukları küçülmüştü.

Hayat denen bu döngünün içine onlarda girmişti ve her biri başka bir yere savrulmuştu. Eskiden günün sonunda ne olursa olsun bir araya gelirlerdi, şimdilerde görüşmeleri bile hayal olmuştu.

Okan ve Utku'nun arası bir süredir bozuktu. Diğerleri de kendi hallerinde bir şeyler için çabalayıp duruyordu. Öyle yoğunlardı ki bırakın birbirlerine zaman ayırmayı kendilerine bile zaman ayıramaz olmuşlardı.