Giritli Mahallesi | Tamamlandı

GM|20

Yazardan...

"Mihrimah ne oldu?" Diye sordu Uğur hızla. Cevap gelmemesi onu daha da meraklandırdı. Duyduğu karışık sesler, Mihrimah'ın Ozan diye bağırması sol yanına bir ağrı girmesine yetmişti.

"Mihrimah neredesiniz?" Diye sordu tekrardan Uğur. Sakin kalmaya çalışıyordu. En azından şimdilik.

"M- Mahallenin çıkışındayız. Uğur çabuk gel." Dedi Mihrimah ağlayarak. Uğur hızla telefonu kapattıp odadan çıktı.

"Oğlum nereye?" Diye sordu annesi. Ama boşunaydı Uğur hızla ayakkabılarını giyip evden çıktı. "Abi?" Diye konuştu Utku arkasından sonra annesine döndü. "Anne ne oldu?"

"Bilmiyorum ki apar topar çıktı. Koş git sende arkasından."

Annesinin dediği şey ile telefonunu alıp evden çıktı Utkuda.

"Abi!" Diye bağırdı tekrardan. "Ne oldu?"

Uğur da bilmiyordu ki ne olduğunu. Ama kötü bir şey olduğu belliydi. Uğur önden koşarken Utku'da arkasından ona yetişmeye çalışıyordu.

Feraye her gece yaptığı gibi camın önüne oturmuş hava alıyordu. Uğur ve Utku'yu görünce kaşlarını çattı. "Utku." Diye seslendi. Utku Ferayenin ona seslenmesi ile durup yukarıya baktı. "Nereye böyle?"

"Bilmiyorum."

"Bir şey mi oldu?" Diye sordu Feraye.

"Bilmiyorum ama galiba olmuş." Dedi abisine kısa bir bakış atıp. "Bekle bende geliyorum!" Dedi Feraye ve hızla oturduğu yerden kalkıp odasından dışarıya çıktı. "Kızım nereye?" Diye sordu annesi. "Anne işim var."

Feraye evden çıkınca tekrardan Uğur'un arkasından koşmaya başladılar. Uğur gözden kaybolmuştu ama gittiği yer belliydi.

Mahallenin sahile doğru olan çıkış tarafına gelmişlerdi.

Uğur kalabalığı görünce duraksadı. Birine bir şey olmuştu. Belliydi ama kime?

"Hayır hayır." Dedi kendi kendine. "Ozan değil."

Hızla kalabalığın yanına geldi. Gördüğü manzara görmek isteteceği en son şey bile olamazdı. Kardeşi kanlar içinde yerde yatıyordu.

"Ozan!" Diye bağırdı birden. Hemen yanına çöktü. "Kardeşim iyi misin?" Diye sordu. Ozan konuşmak istesede pek başarılı olamamıştı.

Utku gördüğü kalabalık ile Ferayenin kolunu tuttu "Dur sen."

"Ne?"

"Bekle sen bir şey olmuş belli. Gelme bekle burada." Dedi Utku. "Saçmalama."

"Feraye dur işte!" Dedi ve onu orada bırakıp kalabalığın yanına gitti. Gördüğü şeyler ile olduğu yerde dondu kaldı. "Ozan abi." Diye mırıldandı.

"Bırakma kendini kardeşim. Gideceğiz şimdi hastahaneye." Dedi Uğur dizinde yatan Ozan'a. Ardından hızla Utkuya döndü "Çabuk Burak'ı ara!" Diye konuştu.

Utku hızla kafasını sallayıp  telefonunu çıkartıp Burak'ı aradı.

Feraye beklemeye dayanamayınca yürümeye başladı. Utku'nun yanına gidince "Ozan abi." Diye mırıldandı. Böyle bir şey beklemiyordu. Gözü Mihrimah'a kaydı. Ağladığını görünce hızla yanına gitti.

"Mihrimah abla."

"Feraye, Ozan" de ağlayarak ama devamınj getiremedi. "Bir şey yok abla, bir şey olmaz Ozan abiye." Dedi Feraye destek vermek için. Soğuk kanlı davranmaya çalışsa da oda ağlamamak içim kendini zor tutuyordu.