Giritli Mahallesi | Tamamlandı

GM|38

"Onlar ile yürüyebilecek misin sen?" Diye sordu babam. "Yürürüm ya bir şey olmaz." Dedim ona bakmadan.

Yüzüne bakamıyordum çünkü utanıyorum. Annem dün bir şeyler söylemişti. Bir şeylerden kastı da sevgilimin olduğu aynı zamanda Uğur'un sevgilim olduğunu. Pardon bir şeyler değil baya şeyler söylemiş. Annemin anlattığına göre babam başta tepki vermemiş ama sonra uzun bir konuşma yapmıştı. Başta olur mu öyle şey dese de sonuç olarak bir şey dememişti. Ama daha yeni diye sesini çıkarmadığını biraz zaman geçince onlara kendimizin söylemesi gerektiğini de söylemişti. Yani yaklaşık bir ay içinde gelsinler yüzüme yüzüme söylesinler demişti. Ne kadar annem baban bir şey demedi ve demez dese de utanıyordum işte. Sonuçta babamdı o benim.

"Hadi çıkalım o zaman." Dedi babam herkese bakarak. Hepimiz onayladığımız da da evden çıktık. Bu gün Ozan abi ve Mihrimah ablanın nişanı vardı. Sabah erkenden kalkmış önce Mihrimah ablaya gitmiştik. Orada biraz durduruktan sonra yine Burcuya makyaj yaptırmıştık. Saçlarımı da eve gelince kendim yapmıştım. Aslında Mihrimah abla onunla birlikte kuaföre gelmemizi söylemişti ama nişan olduğu için gerek duymamış evde hazırlanmıştık.

Başta Ezgi ablanın düğünde giydiğimiz kıyafetleri giymeye karar vermiştik ama sonra İrem'in itirazı ile değişmişti. Yani o benim o kıyafetim çok abiye mezuniyet elbisemi giyeceğim demişti. Sonra Burcu'da ben onu unutmuştum ben de onu giyeyim demişti ve sonuç olarak olan bana olmuştu. Çünkü mezuniyette giydiğim kıyafet şuan bana olmuyordu. Yani oluyordu ama boyu tişört gibi oluyordu. Bende geçen yaz kuzenimin düğününde giydiğim mavi elbiseyi giymeye karar vermiştim. Egemen ve Utku'da evden giyinmişti fakat diğerleri almıştı. Ozan abi ve Mihrimah abla zaten doğal olarak almıştı. Okan da damadın kardeşiydi bir zahmet alsın. Burak abi ve Uğur'da bizim kardeşimiz bir kere evlenecek şimdi almayacağız da ne zaman alacağız diyerek geçen hafta çarşıya gidip kıyafet almışlardı.

Şimdi de nişanın olacağı yere gidiyorduk. Ezgi ablaların kınasının olduğu yerde olacaktı. Nişan Mudanya'da olsun düğün Bursa'da olur diye düşünmüşlerdi. Yani bence de mantıklı olan oydu. Nişan için o kadar masraf yapmaya gerek yoktu.

Hep birlikte arabaya binince babam arabayı çalıştırdı ve yola çıktık.

"Demetler gitmiş mi?" Diye sordu annem bana. "Daha demin konuştuk evden çıkıyorlardı."

"Okanlar?"

"Onların da çekim yarım saat önce bitmiş geçeceklerdi oraya. Gitmişlerdir yüksek ihtimal." Dedim. Biz biraz erken gidiyorduk ne olur ne olmaz diye. Yapacak bir şey olursa yardım ederdik hem de.

"Okan abi neden gitti çekime?" Diye sordu Furkan. "Ee kardeşi."

"Ne alaka?"

"Nasıl ne alaka? Sen benim düğünüm de gelmeyecek misin?"

"Senin düğünün mü olacak?"

"Oğlum evde mi kalacak ablan?" Diye sordu annem. "O potansiyel var ablamda." Dedi Furkan ve güldü. Ona göz devirip önüme döndüm. Hiç uğraşamazdım şimdi onunla.

Babam arabayı park edince arabadan indik. İçeriye girdiğimizde anneme döndüm. "Telefonumu versene."

Annem çantasından telefonumu çıkartıp bana uzattı. Onlar aşağıya inen merdivenlere yöneldiğinde bende Okan'ı aradım.

"Efendim?" Diyerek açtı telefonu.

"Neredesiniz kuşum?"

"Ben yengemlerin eve geldim şimdi."

"Mihrimah ablalar nerede?"

"Gelin odasındalar."

"Tamam hadi bak işine sen." Dedim ve telefonu kapattım. "Anne." Diye seslendim anneme. "Efendim?"