Giritli Mahallesi | Tamamlandı

GM|33

Uğur bir süre yüzüme baktıktan sonra konuşmak için ağzını açtı ama bir şey söylemeden geri kapattı.

"Uğur?" Diye konuştum hala ses çıkarmadığı için. Yine cevap vermedi.

"Uğur iyi misin?" Diye sordum bu sefer daha bağırarak konuşmuştum. Ama hala cevap vermiyordu. Yerimden doğrulup ayağa kalktım.

"Uğur bir şey söylesene!" Dedim hızla ama yok hala boş boş karşıya bakıyordu. Salak Feraye öyle dan diye söylenir mi? Gitti dağ gibi çocuk. Ama dan diye de söylememiştim ki. Gayet alıştıra alıştıra söylemiştim. Hayır böyle ne hissettiğini de anlayamıyorum bir tepki vermediği için.

Yanına gelip omuzlarından tuttum ve sarsmaya başladım. "Bir şey söylesene!"

Bu işin sonu yüksek ihtimal rezillik ile bitecekti ama olsun en azından Uğur kendine gelirdi. Ben sarmasmaya devam ederken Uğur birden bana döndü. Derin bir oh çektim.

"İyi misin?" Diye sordum. Ama yine bir şey demedi. Şeytan diyor çak iki tane suratına bak o zaman böyle boş boş bakabiliyor mu? Aslında çok mantıklıydı. Hayır Feraye! Kendine gel sen şeytana uyacak biri değilsin. Ama yeri gelince Utku'ya uyuyorum. Sonuçta oda az şeytan değil. Ben kendi kendime içimden boş yapıp Utku'ya laf sokarken Uğur birden kollarımdan tutup beni durdurdu. Sarmayı biraz abartmıştım galiba. Adamın beyni düşecek lak diye önümüze. Bir şey demeden beni kendine çekti ve sarıldı. Bir kaç saniyelik kısa bir şoktan sonra bende boşta kalan kollarımı boynuna sardım.

Bir kaç dakika öyle durduktan sonra Uğur kulağıma fısıldadı. "Daha iyi olamazdım."

-

"Emin misin?" Diye sorduğunda göz devirdim. Yakışıklı 7-8 kere sormuştu aynı şeyi. "Evet. Zaten farkındalar her şeyin. Ne diye saklayalım." Dedim. "Doğru." Dedi Uğur ve elimi tuttu. Bende elini tutunca birlikte bizimkilerin yanına doğru yürümeye başladık.

Bizi ilk gören Egemen olmuştu. Ufak bir ıslık çalıp "Gelenlere bakın." Diye konuştu. Herkes bize dönünce biraz utansamda belli etmedim. Zaten bu zamana kadar yaşadığımız her şeyi birlikte yaşamıştık. Ee her şeyi de biliyorlardı. Bunu saklamanın bir anlamı yoktu.

"Yaa!" Diye bağırdı İrem birden. Bu kızın ayarı yoktu. "Hayırlı olsun."

"Teşekkür ederiz." Dedim gülümseyerek.

"Bir dakika!" Diye konuştu Utku. "Şokum geldi."

Biz dediği şeye gülerken Okan ona dönüp "Neye şaşırdın salak bu kadar? Zaten belliydi."

"Belliydi de boşluğuma geldi." Dedi Utku ve bana döndü. "Şimdi ben sana ne diyeceğim?"

"Ne?" Dedim dediğini anlamadığım için. Yani anlamıştım da niye öyle bir şey dediğini anlamamıştım.

"Şimdi sen benim kankamsın arkadaşımsın canımsın ama aynı zamanda abimin sevgilisi olduğun için yengemsin. Sana kanka mı demeliyim yenge mi?"

"Utku sen bize normalde de kanka demezsin ki?" Dedi Burcu.

"Ya ondan bahsetmiyorum." Dedi Utku.

"Ne dersen de Utku." Diyerek konuyu kapattım.

Hava tamamen kararmıştı. "Ne zaman gideceğiz?" Diye sordu İrem. "Oturuyoruz işte." Dedi Burak abi de.

"Tamam da çok geçe kalmayalım."

"Kalmayız."

Bir süre herkes kendi havasında takıldıktan sonra Utku'nun bağırması ile ona döndük.