Giritli Mahallesi | Tamamlandı

GM|29

Yataktan doğrulup etrafıma bakındım. Saat sabah 7'ye geliyordu. Ve ben bu saatte uyanmış tekrardan da uyuyamamıştım. Utku'nu doğum gününde karaoke yaptıktan sonra biraz daha eğlenmiştik. Akşamda evlere dağılmış bir daha haberleşmemiştik.

Hep birlikteyken aklıma gelmesede 1 saatten fazla tek başıma kalınca otomatikman aklıma geliyor ve gitmiyordu. Ne iş yaparsam yapayım aklımı kurcalayıp duruyordu Uğur. Her hareketi, her dediği, her yaptığı aklımın ucunda bir yerlere kazınmış gitmiyordu. Hoş artık orada olması hoşuma gidiyordu.

O lafları tek tek yiyeceğimi en başından beri biliyordum. Büyük konuşunca hep böyle olurdu. Ama ben hiç büyük konuşmadım. Sadece bazı şeyleri fazla uzattım. Belki de öyle olması gerekiyordu ve öyle olmuştu. Sonuç olarak benim söylediklerime, Uğur'un yaptıklarına, bu zamana kadar yaşanılan her şeye rağmen bu haldeydik. Benim duygularım değişmese bile zaten artık hiç bir şey eskisi gibi olmayacaktı. Hoş bundan sonra da olmayacaktı. Zaten bu yüzünden uzatmıştım bu kadar. Ya her şey kötüye giderse? Ya yapamazsak? Bu sorulara verecek cevabım yoktu. Hem sadece benim değil kimsenin cevabı yoktu. Kim bilebilirdi ki aylar sonra birimiz hata yapacak mı yapmayacak mı?

Yataktan kalkıp telefonu elime aldım ve Uğur'u aradım. Evet bu saatte. Çünkü neden olmasın? Yüksek ihtimal uyanmıştı. Çünkü işe bu saatlerde gidiyordu. Bu aralar pek gittiğini görmemiştim ama olsun.

"Alo Feraye?" Diye açtı telefonu. Şaşırdığı sesinden belliydi. "Uyuyor muydun?" Diye sordum. "Hayır. Bir şey mi oldu?"

"Yok bir şey olmadı. Şey diyecektim ben."

"Ney?"

"Buluşalım mı?"

"Bu saatte?" Diye sordu. Haklıydı saat sabahın yedisiydi.

"Müsaitsen tabii." Diye ekledim.

"Sana her zaman müsaitim." Dediğinde demeye bir şey bulamadım. Böyle yapınca kal geliyordu sanki. Hem ne kadar belli etmemeye çalışsamda hoşuma gidiyordu.

"Tamam o zaman 10 dakika sonra mahallede?"

"Tamam." Dediğinde telefonu kapattım.

Üzerimde ki pijamaları çıkartıp siyah bir eşofman ve düz beyaz tişört giydim. Telefonumu cebime koydum ve odanın kapısını açtım. Annemler daha uyuyordu, uyanmamaları için sessizce evden çıktım. Bahçe kapsına baktığımda Uğur'un beni beklediğini gördüm. Ne zaman kapıdan çıksam burada oluyordu. Bizim evin önünde yatıyordu galiba.

"Günaydın." Dedim yanına gidince. "Günaydın." Dedi gülümseyerek.

"Sahile doğru yürüyelim mi?" Diye sordu. "Olur."

Birlikte yürümeye başladık. Bir süre yürüdükten sonra iki evin arasında, deniz kenarına oturduk. Böylece mahalleden de çıkmamış olmuştuk.

"Bir şey mi söyleyeceksin?" Diye sordu Uğur. Bakışlarımı denizden alıp ona döndüm. "Ben düşündüm."

"Neyi?"

"Her şeyi."

"Nasıl yani?"

"Hiç bir şey eskisi gibi değil Uğur. Ve olmayacak sen de ben de bunuh farkındayız. Son bir ayı yaşamamış sayamayız bu saatten sonra. Ama aramızda ki ilişki şuan olduğundan daha farklı bir hal alırsa, her şey daha kötü olabilir."

Kaşlarını çatp "Nasıl yani?" Diye sordu. "Sevgili olursak her şey daha kötü mü olacak diyorsun?"

"Hayır. Yani bilmiyorum oladabilir."