Giritli Mahallesi | Tamamlandı

GM|46

"Niye bu kadar geç kaldın?" Diye sordu İrem Utku'ya.

"Ya aslında beni abim bırakacaktı. Sonra bir şeyler oldu. Sinirle evden çıkınca bende kalakaldım. O yüzden geç kaldım." Dedi Utku.

Kaşlarımı çatıp ona döndüm.

"Ne oldu?"

"Anlatırım bir ara." Dediğinde başımı salladım.

"E o zaman haydi denize!" Diye bağırdı Okan ve Utku ile birlikte denize doğru koşmaya başladılar.

Bu gün sabahın 8'inde kalkıp denize gelmiştik. Aslında bu şaşırtıcı bir şey değildi bizim için. Denize hep bu saattlerde gelirdik çünkü bu saatlerde daha güzel oluyor. Ama bu sene sınavdı, nişandı derken sadece bir kere gelebilmiştik. Utku siz gidin ben sonra geleceğim demişti ama biraz geç kalmıştı. Yani geleceğini söylediği saatten epey sonra gelmişti.

Aklım Uğur'da kalsa da düşünmemeye çalışarak bende denize doğru yürüdüm.

Aslında hep beraber gelsek yani Uğurlarda gelse çok daha güzel olurdu. Ama onlar hem çalışıyordu hemde ben Uğur ile küstüm. Evet aradan 4 gün geçmişti ve biz konuşmuyorduk. Ayrıldık diyemem ki zaten ayrılamamda. Düşününce bazı şeyleri baya büyütmüşüm gibi geliyordu ama aslında haklıyım da. O kadar kafam karışıktı ki. Uğuru düşündükçe de daha çok karışıyordu. Sanki imkanı var gibi.

Bu bir hafta içerisinde Uğur ile hiç yüz yüze karşılaşmamıştık. İtiraf etmeliyim ki karşılaşmaktan kaçmıştım. Yani olabildiğince evden çıkmamaya çalışmıştım. Ama bir kere telefonda konuşmuştuk. Fakat affetme ya da barışma mevzusunu açmamıştık. Ben zaten açmazdım ama Uğur'da sadece nasıl olduğumu falan sormuştu.

Zaten o konuşmadan sonra düşüncelerim değişti. Sadece 3 gün geçmesine rağmen fazlaca özlediğimi fark ettim. Aynı zaman da sanki her şey en başa dönmüş gibiydi. Aramızda ki mesafe moralimi bozmuştu. Zaten bozuktu ama daha da bozulmuştu. Her şey ilk başlarda ki gibi hissettiriyordu. O korkular, olur mu bizden düşünceleri sanki aklımdan hiç gitmemiş gibi duruyordu orada.

"Feraye!" Diye bağırdı Egemen. "Efendim?"

"Bağırıyoruz kızım duymuyor musun?"

"Duymamışım ne var?" Diyerek yanlarına doğru yürüdüm.

"Kahvaltı edeceğiz Utku bey acıkmış." Dediğinde güldüm. Nedense ben buna hiç şaşırmamıştım. Ama bende acıktığım için hiç sesimi çıkartmadan yanlarına gittim.

Geceden herkes bir şeyler hazırlamıştı. Şimdi de onları yiyorduk.

"Siz Burağa hala söylemediniz değil mi?" Diye sordu İrem.

"Aynen ya ne oldu o iş?" Dedim.

"Kaldı."

"Neden?"

"Ben abime yolunu yapıyordum tamam mı?"

"Tamam. Sonra ne oldu?"

"İşte abim geçen gece bir dellendi bir bağırdı bende daha fazla bir şey demedim." Dedi Burcu.

"Hangi gece oldu?"

"Çarşamba gecesi."

"Sen şansını tekrar dene kuzum. Çünkü o gece abin sana sinirlenmedi." Dedi İrem.

"Ne?"

"O gece biz biraz tartışmıştık. Ondan sana patlamıştır."

"Vay şerefsiz. Sevgilisine kızıp kardeşine mi patlıyor."