Giritli Mahallesi | Tamamlandı

GM|8

Yazardan...

Uğur derin bir nefes alıp balkonun demirlerine yaslandı. Elinde ki sigara izmaritini yanında duran kül tablasının içine bıraktı.
Uzun zamandır geceleri uzun uzun düşünüyordu.

Başlarda bunu bir sebebi olmadığını düşünüyor, kendini buna inandırmaya çalışıyordu. Ama artık kendinin de kabullenmeye başladığı bir sebep vardı. Hoş o kabul etmese bile dışardan bakan biri çok rahat bir şekilde anlayabilirdi.

Gözlerini kapatmış ılık ılık esen rüzgarın saçlarını savurmasına izin vermişti.

Gözlerini kapattığında aklına o geliyordu. Aslında gözlerini kapatmasına gerekte yoktu, dümdüz duvara bakarken bile geliyordu aklına.

Başlarda kabul etmek istememiş gelip geçici bir şey diye düşünmüştü. Ama değildi işte. Eskisi gibi görmüyordu onu. Diğer kardeşleri gibi değildi. Gülüşü, bakışı, heyecanla bir şeyler anlatışı her şeyi ile farklıydı Uğur için. Sadece diğerlerinden değil herkesten farklıydı. Zaten herkesten farklı olmasa böyle şeyler hissettirebilir miydi?

Başlarda içini kıpır kıpır yapan hoş bir duygu olarak başlasa da şimdilerde içini alev alev yakacak bir hal almıştı. En kötüsü de durmayacaktı bu duygu. Her gördüğünde, her güldüğünde aklına gelecekti. Şimdi değil belki ama hissediyordu, ileride canı çok yanacaktı...

Aslında baktığında yeni bir şey gibiydi ama öyle hissetmiyordu. Sanki içinde bir yerlerde hep varmış da anlamamış gibi hissediyordu.

Her şey Feraye'yi hatırlatıyordu ona. Ya son zamanlarda olmuştu bu ya da Uğur daha yeni fark etmişti. Kendine kızıyordu bazen. Ama sonra aklına geceyi içine hapsetmiş saçları geliyordu. Daha onların güzelliğini düşünemeden gülüşü geliyordu. Sanki güzel olan her şey onda toplanmış gibiydi. Zaten böyle hissettirdiği için farklıydı ya diğerlerinden, herkesten...

Sessizliği çalan telefon bozdu. Uğur yaslandığı yerden doğrulup telefonu eline aldı.

"Efendim Burak?" diye konuştu telefonu açınca.

"Biz Ozanla sahile iniyoruz. Sen de gel diyecektim."

Uğur biraz düşündü. Saat o kadar geç olmamıştı, hemde hava almak iyi gelirdi.

"Tamam geliyorum." dedikten sonra telefonu kapattı ve içeriye girdi. Üzerinde gri eşofman ve siyah bir tişört vardı. Değiştirme gereği duymadan cüzdanını cebine atıp odasından çıktı.

"Nereye?" diye sordu mutfaktan çıkan Utku. "Burakların yanına." dedi Uğur sonra içeriye seslendi "Anne ben dışarıya çıkıyorum, haberiniz olsun."

Uğur kapıya yöneldiğinde Utku da abisini umursamadan odasına girdi.

Uğur evden çıktıktan sonra sahile doğru yürümeye başladı. Ramazan olduğu için saatin geç olmasına rağmen dışarıda insanlar vardı.
Mahalleden çıktıktan sonra Burağı aradı Uğur, nerede olduklarını öğrendikten sonra telefonu kapatıp yanlarına gitti.

"Ee beyler bu gece burada toplanmamızın amacı ne?" diye sordu Ozan. "O nasıl soru lan sanki yapmadığımız şey." dedi Burak. Haklıydı da. Neredeyse her gece buluşurlardı, gündüz beraber olmalarına rağmen.

"Ya orası öyle de, suratlar pek aynı şeyi söylemiyor." dedi Ozan bir Burağa bir Uğura bakarken. "Aşık mı oldunuz lan yoksa?" diye sordu Ozan. Uğur gözlerini denizden çekip Ozana döndü. "Bize diyene bak."

"Oğlum benim ki ortada zaten, tüm mahalle biliyor." dedi Ozan gururla. Sevgisi, aşkı gurur duyacak kadar çoktu ama yaptıkları öyle değildi. Zaten o yüzden bu haldeydi ya.